As I Lay Dying - William Faulkner (1930)
Alternatieve titels: Terwijl Ik Al Heenging | Uitvaart in Mississippi | Toen Ik Al Heenging
mijn stem
3,98
(54)
54 stemmen
Engels
Streek/Familie / Reis
254 pagina's
Eerste druk: J. Cape & H. Smith,
New York (Verenigde Staten)
Addie Bundren is stervende en haar laatste wens is om begraven te worden in Jefferson. Het boek verhaalt de pogingen die worden ondernomen door de rest van de familie om hun moeders wens in vervulling te doen gaan.
- nummer 222 in de top 250
zoeken in:
0
geplaatst: 19 december 2006, 11:07 uur
Essay over William Faulkner
Niet eens een boekbespreking te vinden over deze intrigerende roman. Het effect van dit boek en van zijn nog briljantere roman Absalom Absalom hebben mijn eventuele schrijvers-aspiraties doen versmelten, want over zoveel grootsheid, daar kan nooit overheen geschreven worden.
Alleen al het verhaalperspectief is hier ongeëvenaard, en hoewel op 't eerste gezicht het verhaal niet zo eenvoudig ligt, door de verschillende kanten, ontstaat er op een indrukwekkende manier, een enorme diepgang, die me enorm getroffen heeft.
Ik dacht eerst aan een 4.5 maar dat is toch echt te weinig. 5* dan maar.!
Niet eens een boekbespreking te vinden over deze intrigerende roman. Het effect van dit boek en van zijn nog briljantere roman Absalom Absalom hebben mijn eventuele schrijvers-aspiraties doen versmelten, want over zoveel grootsheid, daar kan nooit overheen geschreven worden.
Alleen al het verhaalperspectief is hier ongeëvenaard, en hoewel op 't eerste gezicht het verhaal niet zo eenvoudig ligt, door de verschillende kanten, ontstaat er op een indrukwekkende manier, een enorme diepgang, die me enorm getroffen heeft.
Ik dacht eerst aan een 4.5 maar dat is toch echt te weinig. 5* dan maar.!
0
geplaatst: 13 november 2008, 14:20 uur
As I Lay Dying is een intrigerend boek. Zoals Faulkner hier het Amerikaanse zuiden schets is ontzettend treffend. Je hebt haast het gevoel alsof je meerijdt op de wagen. Tegelijkertijd wist het me op een dieper niveau niet echt te raken. Bij vlagen wel, maar als geheel niet. daarom 3,5 ster.
0
geplaatst: 25 november 2008, 12:01 uur
My mother is a fish....
Een werkelijk schitterend familieportret, waarmee Faulker het heeft gepresteerd om een compleet gezin van eigenlijk uitsluitend onuitstaanbare klootzakken te scheppen waar je van gaat houden.
Je leert door het uitgebreide gespeel met perspectief ieder personage kennen via zich- of haarzelf, maar vooral via anderen, omdat geen enkele getuigenis op zichzelf te vertrouwen is. Hierin blijft Faulker gedurende het hele verhaal ontzettend dicht op de huid van zijn karakters zitten (zo hij er niet gewoon inkruipt) en weet hij een ongekende sfeer van intimiteit, tragiek en, op een vreemdsoortige manier, ook van diepe oprechtheid op te roepen.
En alsof dat nog niet genoeg lukt het Faulkner ook om in dit emotionele relaas bij tijd en wijlen een intellectuele snaar te raken en universele levenswijsheden uit de monden van doodeenvoudige Southerners te laten komen die je moeiteloos voor waar aan kunt nemen.
Briljant, een ander woord heb ik er niet voor.
5*.
Een werkelijk schitterend familieportret, waarmee Faulker het heeft gepresteerd om een compleet gezin van eigenlijk uitsluitend onuitstaanbare klootzakken te scheppen waar je van gaat houden.
Je leert door het uitgebreide gespeel met perspectief ieder personage kennen via zich- of haarzelf, maar vooral via anderen, omdat geen enkele getuigenis op zichzelf te vertrouwen is. Hierin blijft Faulker gedurende het hele verhaal ontzettend dicht op de huid van zijn karakters zitten (zo hij er niet gewoon inkruipt) en weet hij een ongekende sfeer van intimiteit, tragiek en, op een vreemdsoortige manier, ook van diepe oprechtheid op te roepen.
En alsof dat nog niet genoeg lukt het Faulkner ook om in dit emotionele relaas bij tijd en wijlen een intellectuele snaar te raken en universele levenswijsheden uit de monden van doodeenvoudige Southerners te laten komen die je moeiteloos voor waar aan kunt nemen.
Briljant, een ander woord heb ik er niet voor.
5*.
0
geplaatst: 27 februari 2009, 17:30 uur
Het verhaal is geweldig origineel, en Faulkner experimenteert bij vlagen heel knap met wat de literatuur vermag. De constante wisseling van verteller vond ik leuk uitgwerkt, maar het weglaten van leestekens en woorden, het mijn moeder is een vis-gelul en het anderszins James Joyce-je spelen is niet echt aan mijn besteed. Dan zie ik grijze Amerikaanse literatuuropa's voor me die dit soort geneuzel per definitie helemaal te wauw vinden, en daar heb ik niks mee.
Niettemin! Een verhaal dat zo'n geestig onderwerp heeft (een chagrijnig gezin dat met een grafkist loop te zeulen en door geen plaag gespaard wordt) en op zo'n scherpe manier uitgewerkt is, verdient het om bij de grootste Amerikaanse boeken van de vorige eeuw gerekend te worden.
Niettemin! Een verhaal dat zo'n geestig onderwerp heeft (een chagrijnig gezin dat met een grafkist loop te zeulen en door geen plaag gespaard wordt) en op zo'n scherpe manier uitgewerkt is, verdient het om bij de grootste Amerikaanse boeken van de vorige eeuw gerekend te worden.
0
geplaatst: 14 maart 2010, 18:04 uur
As I Lay Dying is een bijzonder boek dat soms leest als een detective en soms als een gelaagde psychologische roman die de emoties van de karakters genadeloos bloot legt.
William Faulkner kiest in dit zwarte boek voor een wisselend vertellersperspectief waardoor het voor de lezer een ware puzzel is om het verhaal te reconstrueren. Op zich maakt dit het boek juist extra interessant omdat je hierdoor extra geconcentreerd gaat lezen. Enig nadeel is dat ik wel veel tijd nodig had om de verschillende personen te leren kennen en hun onderlinge relaties te begrijpen, terwijl dit achteraf gezien eigenlijk heel simpel is.
De kracht van het boek zit hem in de karakters die onuitstaanbaar en kwetsbaar tegelijk zijn. De manier waarop ieder met zijn eigen problemen worstelt zonder ze echt uit te spreken en de eenzaamheid die hiermee gepaard gaat, wordt prachtig beschreven. Het gaat in dit boek dan ook niet om wat er gezegd en geschreven is, maar eigenlijk vooral om wat niet geschreven staat en juist dat maakt dit boek een bescheiden meesterwerk.
William Faulkner kiest in dit zwarte boek voor een wisselend vertellersperspectief waardoor het voor de lezer een ware puzzel is om het verhaal te reconstrueren. Op zich maakt dit het boek juist extra interessant omdat je hierdoor extra geconcentreerd gaat lezen. Enig nadeel is dat ik wel veel tijd nodig had om de verschillende personen te leren kennen en hun onderlinge relaties te begrijpen, terwijl dit achteraf gezien eigenlijk heel simpel is.
De kracht van het boek zit hem in de karakters die onuitstaanbaar en kwetsbaar tegelijk zijn. De manier waarop ieder met zijn eigen problemen worstelt zonder ze echt uit te spreken en de eenzaamheid die hiermee gepaard gaat, wordt prachtig beschreven. Het gaat in dit boek dan ook niet om wat er gezegd en geschreven is, maar eigenlijk vooral om wat niet geschreven staat en juist dat maakt dit boek een bescheiden meesterwerk.
0
geplaatst: 7 september 2010, 10:09 uur
Dionysos schreef:
Je leert door het uitgebreide gespeel met perspectief ieder personage kennen via zich- of haarzelf, maar vooral via anderen, omdat geen enkele getuigenis op zichzelf te vertrouwen is.
Je leert door het uitgebreide gespeel met perspectief ieder personage kennen via zich- of haarzelf, maar vooral via anderen, omdat geen enkele getuigenis op zichzelf te vertrouwen is.
Dat is voor mij de essentie van het boek.
Reuze knap gedaan.
0
geplaatst: 14 november 2010, 21:48 uur
De ware kubistische roman. En William Faulkner is natuurlijk een vis. Kan Truman Capote dan een paard zijn?
0
geplaatst: 26 december 2010, 14:29 uur
De wraak van Annie Brunsen.
"Maar toen besefte ik dat ik was bedrogen door woorden ouder dan Anse of liefde en dat Anse door hetzelfde woord ook was bedrogen, en dat mijn wraak zou zijn dat hij nooit zou weten dat ik wraak nam. En toen Darl werd geboren vroeg ik Anse te beloven dat hij me als ik doodging naar Jefferson zou terugbrengen […]"
De laatste wens van Annie treft het gezin Brunsen zo hard als een mokerslag. Of misschien de lezer nog wel meer dan het gezin, waarvan de leden vaak geen spier vertrekken bij alle onheil dat hen overkomt. Als ma gestorven is in het begin van het boek gaat de familie aan de slag om haar te vervoeren, afstand en noodweer ten spijt. Tegenslag op tegenslag volgt. Eén poging wordt er gedaan zich van de postume wraakwens, die werkt als een vloek, te ontdoen (de brandstichting van Darl), maar dat brengt alleen maar verdere ellende. Het schrijnende is dat uiteindelijk Anse, de lamlendige vader, er het beste afkomt, terwijl de kinderen een voor een getroffen worden.
Even onderkoeld als indrukwekkend wordt dit alles beschreven door Faulkner. Het maakt van As I lay Dying haast een sociale roman, die qua omstandigheden doet denken aan The Grapes of Wrath. Zoals door vrijwel iedereen hierboven al benoemd is, werkt de veelheid aan perspectieven die Faulkner creëert erg goed. Er zijn meer dan 10 personages vanuit wie het verhaal wordt beleefd, sommige worden maar enkele pagina’s opgevoerd terwijl Darl een derde van alle hoofdstukken voor zijn rekening neemt. Tot de beste gedeelten behoren die van Annie en de dominee (!), de stukjes van Vardaman vond ik zelf wat minder evenals de soms gewild moeilijke passages in de hoofdstukken van Darl.
De laatste bladzijden zijn bijzonder indringend. Annie neemt wraak op het leven en verwoest, samen met Anse, dat van haar kinderen. Het lijkt niet voor niets dat de titel een citaat is van een zin die in de 'Odyssee' wordt uitgesproken door de reeds overleden Agamemnon, de man die zijn eigen dochter ombracht waarna zijn nageslacht door wraak werd verscheurd.
"Maar toen besefte ik dat ik was bedrogen door woorden ouder dan Anse of liefde en dat Anse door hetzelfde woord ook was bedrogen, en dat mijn wraak zou zijn dat hij nooit zou weten dat ik wraak nam. En toen Darl werd geboren vroeg ik Anse te beloven dat hij me als ik doodging naar Jefferson zou terugbrengen […]"
De laatste wens van Annie treft het gezin Brunsen zo hard als een mokerslag. Of misschien de lezer nog wel meer dan het gezin, waarvan de leden vaak geen spier vertrekken bij alle onheil dat hen overkomt. Als ma gestorven is in het begin van het boek gaat de familie aan de slag om haar te vervoeren, afstand en noodweer ten spijt. Tegenslag op tegenslag volgt. Eén poging wordt er gedaan zich van de postume wraakwens, die werkt als een vloek, te ontdoen (de brandstichting van Darl), maar dat brengt alleen maar verdere ellende. Het schrijnende is dat uiteindelijk Anse, de lamlendige vader, er het beste afkomt, terwijl de kinderen een voor een getroffen worden.
Even onderkoeld als indrukwekkend wordt dit alles beschreven door Faulkner. Het maakt van As I lay Dying haast een sociale roman, die qua omstandigheden doet denken aan The Grapes of Wrath. Zoals door vrijwel iedereen hierboven al benoemd is, werkt de veelheid aan perspectieven die Faulkner creëert erg goed. Er zijn meer dan 10 personages vanuit wie het verhaal wordt beleefd, sommige worden maar enkele pagina’s opgevoerd terwijl Darl een derde van alle hoofdstukken voor zijn rekening neemt. Tot de beste gedeelten behoren die van Annie en de dominee (!), de stukjes van Vardaman vond ik zelf wat minder evenals de soms gewild moeilijke passages in de hoofdstukken van Darl.
De laatste bladzijden zijn bijzonder indringend. Annie neemt wraak op het leven en verwoest, samen met Anse, dat van haar kinderen. Het lijkt niet voor niets dat de titel een citaat is van een zin die in de 'Odyssee' wordt uitgesproken door de reeds overleden Agamemnon, de man die zijn eigen dochter ombracht waarna zijn nageslacht door wraak werd verscheurd.
0
geplaatst: 15 juni 2011, 16:10 uur
omsk schreef:
...het James Joyce-je spelen is niet echt aan mijn besteed...
...het James Joyce-je spelen is niet echt aan mijn besteed...
Dan vind ik de expressionistische kracht van Faulkner toch nog iets anders dan het experimentele elitarisme van Joyce, Omsk...
0
geplaatst: 15 april 2012, 12:01 uur
-JB- schreef:
William Faulkner kiest in dit zwarte boek voor een wisselend vertellersperspectief waardoor het voor de lezer een ware puzzel is om het verhaal te reconstrueren. Op zich maakt dit het boek juist extra interessant omdat je hierdoor extra geconcentreerd gaat lezen. Enig nadeel is dat ik wel veel tijd nodig had om de verschillende personen te leren kennen en hun onderlinge relaties te begrijpen, terwijl dit achteraf gezien eigenlijk heel simpel is.
William Faulkner kiest in dit zwarte boek voor een wisselend vertellersperspectief waardoor het voor de lezer een ware puzzel is om het verhaal te reconstrueren. Op zich maakt dit het boek juist extra interessant omdat je hierdoor extra geconcentreerd gaat lezen. Enig nadeel is dat ik wel veel tijd nodig had om de verschillende personen te leren kennen en hun onderlinge relaties te begrijpen, terwijl dit achteraf gezien eigenlijk heel simpel is.
Precies dat vond ik problematisch: je hebt als lezer het gevoel dat er bewust een bepaalde mist wordt gecreëerd waar je niet doorheen kan zien. Faulkner lijkt bij momenten te schrijven om de mist te verdikken in plaats van deze te laten opklaren. Zo werkt literatuur voor mij niet: ik wil weten wat er gaande is en niet verdrinken in een perspectieven-experiment waarin van bij het begin weinig klaar is te zien. De roman heeft zijn momenten, maar als lezer is de energie die je investeert voor mij niet in verhouding tot wat je terugkrijgt: vele vraagtekens, (te) weinig concreet materiaal.
Dionysos schreef:
En alsof dat nog niet genoeg lukt het Faulkner ook om in dit emotionele relaas bij tijd en wijlen een intellectuele snaar te raken en universele levenswijsheden uit de monden van doodeenvoudige Southerners te laten komen die je moeiteloos voor waar aan kunt nemen.
En alsof dat nog niet genoeg lukt het Faulkner ook om in dit emotionele relaas bij tijd en wijlen een intellectuele snaar te raken en universele levenswijsheden uit de monden van doodeenvoudige Southerners te laten komen die je moeiteloos voor waar aan kunt nemen.
Dat klopt voor mij ook niet aan het boek. De psychologische tekening van de personages (zoals terecht opgemerkt via de overige karakters) strookt voor mij niet met de manier waarop ze zichzelf uitdrukken. Ook hier vind ik bepaalde metaforen en frasen te gezocht, te mystiek, terwijl deze personages juist heel doorzichtig zouden moeten zijn. Wat dit betreft kunnen anderen met mij van mening verschillen, maar uiteindelijk is dit een gevoelsmatige aangelegenheid.
Verder werd ik wel in de roman gezogen toen ik de laatste honderd bladzijden in een ruk besloot uit te lezen, maar daarvoor (op treinen en in aula's) was het werkelijk worstelen om me iets te kunnen voorstellen bij al het beschrevene. Ben dus zeker niet laaiend enthousiast over 'Terwijl ik al heenging' - hoewel ik Faulkner zeker een tweede kans wil geven.
3*
0
geplaatst: 15 april 2012, 15:54 uur
JJ_D schreef:
De roman heeft zijn momenten, maar als lezer is de energie die je investeert voor mij niet in verhouding tot wat je terugkrijgt: vele vraagtekens, (te) weinig concreet materiaal.
Verder werd ik wel in de roman gezogen toen ik de laatste honderd bladzijden in een ruk besloot uit te lezen, maar daarvoor (op treinen en in aula's) was het werkelijk worstelen om me iets te kunnen voorstellen bij al het beschrevene.
De roman heeft zijn momenten, maar als lezer is de energie die je investeert voor mij niet in verhouding tot wat je terugkrijgt: vele vraagtekens, (te) weinig concreet materiaal.
Verder werd ik wel in de roman gezogen toen ik de laatste honderd bladzijden in een ruk besloot uit te lezen, maar daarvoor (op treinen en in aula's) was het werkelijk worstelen om me iets te kunnen voorstellen bij al het beschrevene.
As I lay dying is inderdaad geen stationsromannetje...
Maar de energie die je als lezer investeert, is voor mij juist een maatstaf voor de kracht en kwaliteit van een roman!
0
geplaatst: 15 april 2012, 18:09 uur
Gekke JJ_D, je moet een boek ook in de trein lezen, niet er op.
0
geplaatst: 22 april 2012, 11:22 uur
ThomasVV schreef:
Maar de energie die je als lezer investeert, is voor mij juist een maatstaf voor de kracht en kwaliteit van een roman!
(quote)
Maar de energie die je als lezer investeert, is voor mij juist een maatstaf voor de kracht en kwaliteit van een roman!
Lijkt me een gevaarlijke piste: hoe ontoegankelijker, hoe meer moeite de lezer moet doen, hoe meer kwalitatief?
0
geplaatst: 22 april 2012, 21:03 uur
Nee, want ontoegankelijkheid is voor mij zeker geen garantie voor investering van energie. Maar als ik in een roman (of enig ander kunstwerk) energie investeer, betekent dat wel dat ik het de moeite waard vind... En omgekeerd...
2
geplaatst: 25 januari 2017, 15:35 uur
Zelden had ik zo'n dubbel gevoel na het lezen van een boek. Sommige passages waren werkelijk schitterend, andere waren vooral erg lastig te volgen. Ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt door de Engelse versie te lezen. Er wordt door een aantal vertellers dialect en een vage zinsopbouw gebruikt. Ook de opbouw van het verhaal is erg vaag. Bijna had ik het boek weg gelegd, had ik opgegeven. Er wordt nogal wat van de lezer gevraagd.
En juist daarom las ik toch door. Toen ik op helft was werd me meer duidelijk en schemerde de kracht van het boek door. Wat een wijsheid, een levenslessen schemeren er door in de op het eerste oog oppervlakkige verslagen van de vertellers. Een voorbeeld:
De familie is onderweg met de wagen. Darl is aan het woord:'Life was created in the valleys. It blew up on to the hills on the old terrors, the old lusts, the old despairs. That's why you must walk up the hills so you can ride down.'
Misschien lees ik het boek nog eens in Nederlands om het volledig tot me door te laten dringen.
En juist daarom las ik toch door. Toen ik op helft was werd me meer duidelijk en schemerde de kracht van het boek door. Wat een wijsheid, een levenslessen schemeren er door in de op het eerste oog oppervlakkige verslagen van de vertellers. Een voorbeeld:
De familie is onderweg met de wagen. Darl is aan het woord:'Life was created in the valleys. It blew up on to the hills on the old terrors, the old lusts, the old despairs. That's why you must walk up the hills so you can ride down.'
Misschien lees ik het boek nog eens in Nederlands om het volledig tot me door te laten dringen.
0
...stilte...
geplaatst: 25 januari 2017, 17:39 uur
Ja, dat zijn weer van die prachtige zinnen zoals alleen Faulkner die kan schrijven...(maar soms moet je gewoon niet proberen hem te begrijpen)
3
geplaatst: 24 mei 2021, 16:52 uur
Erg bijzonder. As I Lay Dying was voor mij een kennismaking met het werk van Faulkner. Een aangename, welteverstaan. Hij is hier niet per se uitnodigend op een heel toegankelijke manier, maar wist wel, van begin af aan, uitermate goed de interesse te wekken van mij als lezer. Hij legt zijn kaarten niet meteen op tafel, maar weet door middel van beperkte informatie raadselachtige plotgaten te creëren die hij later, wanneer hij het nodig vindt, tussen neus en lippen door of plotsklaps dicht. De schrijver biedt de lezer (en zijn personages) geen geëffende weg en weet dit boek juist met de oneffenheden onvoorspelbaar en levendig te maken. Passages zijn soms dramatisch en heftig, dan weer luchtig, vervolgens ronduit mistroostig en even later haast hilarisch. Enkel het absurdisme neemt soms rare vormen aan en haalde voor mij de 'flow' er soms wat uit, maar op basis van het algemene plaatje heeft William Faulkner per direct een plaatsje gekregen in mijn lijstje van interessante auteurs.
* denotes required fields.
* denotes required fields.