De Passievrucht - Karel Glastra van Loon (1999)

Had zo een aflevering van Baantjer kunnen zijn. Belabberde film, dito boek.

De film sloeg inderdaad nergens op, maar dit boek daarentegen... Smullen! Ik heb het ademloos en in één ruk uitgelezen. Ik ben dan ook apetrots dat Karel Glastra van Loon mijn exemplaar gesigneerd heeft.

Ik heb de film gezien, vond hem redelijk, maar heb het boek nog niet gelezen, binenkort misschien, ben wel benieuwd naar het verschil.

Film was waardeloos, het boek was wel interessant. Vond het een origineel idee, en hoewel de uitwerking de nodige saaiheden bevat is het toch lekker geschreven. Boeiend en leuk. Glastra van Loon weet de aandacht er zelfs bij de minder interessante hoofdstukken erbij te houden, en een leuk einde aan het verhaal te breien.

Puur vermaak, maar toch goed.

3.5

Persoonlijk ging ik meer voor het boek dan de film; sowieso vind ik het boek altijd wel iets beter dan de film ( er zijn uitzonderingen natuurlijk).
Het boek blijft boeiend en word ook goed geschreven.
Geen boek wat ik nog een 2e keer zou lezen!

3.0 *

Boek en film vond ik allebei niets. Ik heb trouwens volgens mij ook de filmversie van het boek gelezen, maakt dat een verschil? In ieder geval, het kon me gewoon niet boeien. 2*

Volgens mij is er geen verschil mee. Dat soort edities kan je meer zien als promotiemateriaal, zowel voor de film als het boek. Zo staan er dan wat scenefoto's op de omslag en eventueel nog middenin het boek. Of zit ik er nu falicant naast?

film heb ik niet gezien, maar omdat ik hoor dat het minder is dan het boek, wil ik het denk ik ook niet zien..
het boek vond ik erg leuk!
Erg leuke manier van schrijven door Glastra van Loon
3,5*

Ik moest hier het luisterboek controleren vanuit de bibliotheek (ze zeiden dat er een fout in zat, maar heb niks kunnen vinden). Ik vond het op zich wel een mooi verhaal.

**2,5***

En toch een onvoldoende geven?

Best een fijn boek. Leest vlot.

Op het einde had Bo Ellen zwanger moeten maken. Zodat de genen konden worden doorgegeven.

Een 2.5 is voor mij nog een krappe voldoende...

Prachtig boek. Ik snap alleen niet dat mensen niet tevreden over de verfilming zijn.

Dit is voor mij juist een van de zeldzame gevallen waarin de film het boek wellicht overtreft. Nou, dat is overdreven, want een goed boek is altijd nog beter dan een goede film. Maar ik vind de film ook super, en er is zelfs een detail veranderd waardoor het verhaal eigenlijk nóg iets beter is.

Ik vond dit een erg mooi boek. De spanning wordt goed opgebouwd. Wat ik ook verrassend vond: wie de echte vader van Bo is. Ik schrok er bijna van toen hij zei: Daar zitten ze, naast elkaar op de bank, mijn vriendin en de zoon van mijn vader. Ik was écht verrast, had het niet verwacht.
Zeker een aanrader!

Mmm, hoe zie je dat dan? Op een schaal van 0 tot 10 zou dat een 5 betekenen, en een zesje (3 sterren) zie ik al als matig.

Het schoolcijfer systeem hanteer ik. Tussen 2.5 (een 5) en 3 (een 6) zit ook nog 5,5. In mijn optiek zweeft een 2.5 tussen krap wel of niet een voldoende in.

Dit kan eigenlijk beter verplaats worden over de topic naar manier van stemmen.

Onderhoudend en spannend geschreven verhaal over de totale ontreddering van een man als hij erachter komt dat niets is wat het lijkt. De ultieme verwarring die hij ervaart als hij erachter komt dat zijn zoon niet zijn zoon is zeer goed uitgewerkt. De vraag die je hierbij stelt is vooral: kan liefde herstellen wat kapotgemaakt is? Kunnen 'vader en zoon' nog op dezelfde manier van elkaar houden als voorheen? Echt wel stof om over na te denken. Als man zou dit gegeven me toch wel raken omdat zij immers de enigen zijn die met dit gevoel geconfronteerd kunnen worden...

Ik vond het plot erg goed bedacht. Het is een leuk een ''voor die tijd'' origineel idee. Een vader die op zoek is naar de waarheid. Zeker omdat ik ook van het genre drama hou vind ik dit een briljant idee. Ik vond het indrukwekkend om te zien hoe dus Armin op zoek gaat naar zijn ''zoon's'' biologische vader. En dan de schok om uit te vinden dat zijn eigen vader de biologische vader is. De karakters vind ik leuk bedacht. Ook goed dat er niet teveel belangrijke hoofdpersonages zijn. Anders wil een verhaal wel eens onduidelijk zijn, maar dit was hier niet het geval. Het ging om Armin en de rest draaide daar om heen. Dit maakt het voor de een misschien een beetje vervelend en jammer omdat je dan veel meer personages leest en van iedereen evenveel achtergrond informatie krijgt. Hij had bijvoorbeeld iets meer kunnen vertellen over Monika en over het leven van Bo als jongen die de puberteit in gaat. Maar hij houdt het bij Armin.
De schrijfstijl vond ik goed. Het is goed te lezen. Behalve dan als hij die wetenschappelijke termen begint te benoemen.

Je kunt dit boek met heel een aantal films en boeken vergelijken, aangezien het thema's bevat die meerdere malen worden gebruikt. De passievrucht kun je linken aan de film met de zelfde naam: De passievrucht, dit is een verfilming van het boek. Ook kun je het een beetje linken aan de film: Kill Bill, hier gaat ''the bride'' ook een lijstje af. Alleen zij vermoordt deze personen i.p.v. Hen te ondervragen.

Aardig boek, viel me best mee. Glastra van Loon weet constant te boeien, en het thema is dan ook best intrigerend. Ontroerende passages worden afgewisseld met luchtige humor, en alles in een vlotte en pakkende schrijfstijl. Hoewel het einde enigszins ongeloofwaardig mag heten, was het toch boeiend .
Uiteindelijk mist het alleen aan diepgang, omdat het eerder een bepaalde moraal predikt dan bezint of reflecteert, wat me meestal wat meer aanspreekt. Maar nogmaals, ik had erger verwacht.

Leuke plot, maar verschrikkelijk slecht geschreven. Draken van zinnen, onnodig geneuzel over vogels.

Vlot leesgenot (*), al hadden een aantal passages en zelfs hoofdstukken wel achterwege mogen blijven. Het lijkt een beetje alsof de schrijver het gênant zou gevonden hebben als z'n werk slechts 150 bladzijden had geteld.
Na pakweg een derde van het verhaal was er trouwens een conversatie of gebeurtenis die me een (correct) vermoeden wie de vader was van Bo; het nam de spanning enigszins weg, en maakte het einde een beetje ontgoochelend. Al mag het verhaal natuurlijk niet (in de eerste plaats) als een thriller gezien worden.
Maar als sociaal drama is dit dus toch wel degelijke literatuur. Van Loon brengt Armin, het hoofdpersonage, heel dicht bij de lezer.

Moet kunnen. De put waar men in valt op het moment dat de waarheid aan het licht komt, mag geen reden zijn een band tussen twee mensen te verbreken.
Die band heeft niks met de genen te maken - anders zou een adoptieouder niet dezelfde relatie kunnen hebben met zijn/haar kind als met een kind van eigen makelij...

(*) Poëtische intro. Ik overweeg om zelf schrijver te worden...

Het plot komt gezien het verloop vh verhaal niet bepaald geloofwaardig over.
De karakters en dialogen zijn dan ook nog niet echt groots, je zit echt te wachten op een mooi moment.
Helaas