Intemperie - Jesús Carrasco (2013)
Alternatieve titel: De Vlucht
Spaans
Psychologisch
224 pagina's
Eerste druk: Seix Barral,
Barcelona (Spanje)
Een jongen verbergt zich in een olijfboomgaard. Hij hoort dat de mannen uit het dorp hem zoeken en kruipt nog verder weg in zijn schuilplaats. Wanneer de stemmen wegsterven is hij helemaal alleen. Er ligt een oneindige, dorre vlakte voor hem die hij moet oversteken, verzengende hitte, honger en dorst trotserend. Midden in de nacht komt hij uitgeput aan bij het kampvuur van een oude geitenhoeder. Daar, onder de sterren, wordt een onuitgesproken vriendschap gesmeed die voor beiden van levensbelang zal blijken
'De vlucht' onttrekt zich zowel aan de tragedie van de herinnering als aan de komedie van huwelijks- en carrièreperikelen, om terug te keren tot het archaïsche epos. Carrasco’s personages hebben de onontkoombaarheid van klassieke helden, en de geringe diepgang van de straatrovers waarin zij herleefden.
NRClux.nl
Dit boek zet ik op mijn leeslijst, gewoon, ik weet niet waarom maar het spreekt me aan.
Mij ook ...
Het verhaal is boeiend maar een beetje voorspelbaar.
Deze debuutroman is er één vol minutieuze beschrijvingen van de omgeving, handelingen en andere fysieke zaken. Het is voor Carrasco niet genoeg om op te schrijven dat er een geit wordt gemolken, nee, de stand van de duimen, de positie van de geit, de bewegingen van de protagonist, hoe de melk in het bakje terecht komt, alles wordt genoteerd. En blijkbaar was er daarbij geen ruimte over om aan personage-uitwerking te doen; de hoofdpersoon blijft een vaag silhouet in de zee van beschrijvingen. Het verhaal zelf is nauwelijks onderhoudend te noemen, verrassingen kent het plot niet. Daarnaast wordt de Christus-associatie rond de geitenhoeder er veel te dik bovenop gelegd, zonder dat het echt inhoud aan het boek kan toevoegen.
En dan is er nog de schrijfstijl. Intemperie is slecht geschreven, slecht vertaald, of, meest waarschijnlijk, beide. Het begint al met de metaforen, die in overmaat aanwezig zijn en mijns inziens totaal niet bij de setting van het boek passen. Ook op andere momenten bedient Carrasco zich van woorden die misplaatst aanvoelen (trompe-l'oeil, plexus solaris, Calvarieberg). Daarnaast kloppen veel zinnen simpelweg niet en is er geregeld onduidelijkheid rond het persoonlijk voornaamwoord.
Ik geef een paar voorbeelden ter onderbouwing, hoewel ik besef dat het wat flauw over kan komen:
"Hij gaf met tegenzin zijn staat van verbazing op. Hij was zo geschrokken dat al het bloed in zijn lichaam nu zonder enig doel door zijn ontspannen aderen stroomde."
"De eerste keer dat hij zijn poriën in contact bracht met die van een andere huid en er het vocht en de substanties door liet stromen die hem maakten tot wie hij was."
"Bij het zien van dat ecce homo was de belediging die hij had ondergaan duidelijk."
"Hij steunde met zijn handpalmen op de grond en maakte zijn rug los van de muur om aan de terugweg te beginnen, maar verder kwam hij niet, want het doorregen spek van de invalide bood meer kans op redding dan de angst om de herder niet meer terug te zien."
"Hij trok aan het touwtje en beet in het vlees, en op hetzelfde moment hoorde hij een geluid dat hij in eerste instantie interpreteerde als een gebroken kies. Hij betastte zijn wang en toen hij geen spoor van pijn voelde, draaide hij zich om alsof hij vermoedde dat hij geobserveerd werd."
"een welriekend geluid"
Ik kan moeiteloos nog tientallen voorbeelden geven. Opvallend vaak bedient Carrasco zich van een haast medisch jargon, maar dan foutief: hij presteert het om zowel inhoudelijk als qua schrijfwijze een fout te maken als hij spreekt over 'hypotonische spieren' bij een jongen die nog niet volgroeid is (bedoeld wordt 'hypotone spieren' maar dat heeft niks met groei te maken).
Kortom, het is een orgie van fouten en slecht taalgebruik. En dat voor een boek dat reeds zes herdrukken heeft gehad, als het er inmiddels niet meer zijn, en alom lovende commentaren ontving. Onbegrijpelijk, wat een prutswerk. Ik kom voornamelijk dankzij de abominabele schrijfstijl nog lager uit dan bij The road.
En dat voor een boek dat reeds zes herdrukken heeft gehad, als het er inmiddels niet meer zijn, en alom lovende commentaren ontving. Onbegrijpelijk, wat een prutswerk. Ik kom voornamelijk dankzij de abominabele schrijfstijl nog lager uit dan bij The road.
Ik heb zelf de tiende druk in huis. Onbegrijpelijk inderdaad, ook naar mijn idee is dit een miserabel boek, in vele opzichten. Maar ik moet nog 80 pagina's
Dit boek moet je enorm geënerveerd hebben denk ik....
Ach, weet je, als het nu nog acceptabel geschreven was, dan kan ik denken dat het gewoon niet mijn soort boek is. Dat ik het niet vat.
Maar als een auteur dingen schrijft als "hij werd wakker van de hond die zijn neus onder zijn nieren duwde" (blijkbaar ook nog beide nieren) en het boek ontvangt alleen maar lof, dan kan ik me daar wel over opwinden ja.
(Overigens maakt het bij dit soort zaken alle verschil van de wereld of je lekker in het boek zit en of de rest van het boek je bevalt. Als dat niet zo is dan gaan je steeds meer dingen opvallen.)
Hoe dan ook is het niet dat absolute meesterwerk dat de hh recensenten er van maken. Wel een goed boek vanwege de sfeer - wat dat betreft sluit ik me aan bij liv. De eerste helft van het boek is m.i. een stuk beter dan het tweede deel, daarom best nog wel wat moeite gehad om het uit te lezen...
In oktober van dit jaar verschijnt zijn nieuwe roman "De grond onder onze voeten". De vertaling is wederom van Arie van der Wal. Met op de cover een stier deze keer.
Wel jammer dat er op de cover een schaap in plaats van een geit staat.
Coverfoto van Meulenhoff is toch dezelfde coverfoto als hierboven? Dat is een melkgeit.