Battleborn - Claire Vaye Watkins (2012)

Claire Vaye Watkins winnares van drie Amerikaanse literatuurprijzen



http://www.arbeiderspers.nl/web/Nederlandse-fictie/Nederlandse-fictie-artikel-pagina/Claire-Vaye-Watkins-heeft-de-NYPL-Young-Lions-Fiction-Award-gewonnen.htm

Emotioneel, indrukwekkend, en bij vlagen zeer interessant....Waarschijnlijk nog wel meer van dat soort termen, welke gepast zijn bij dit boek...Erg mooi geschreven, en door de ''kleine'' verhaaltjes wordt het nooit langdradig of saai...

Ook interessante ''Manson-feitjes''....Deze zaak heeft me altijd bezig gehouden, en in het eerste verhaaltje wordt hier over geschreven!...De vader van Claire Vaye Watkins heeft in de sekte gezeten van Charles Manson, en heeft later tegen laatsgenoemde getuigd..

Claire Watkins kan boeiend vertellen over de rafelige kant van Nevada. Ze weet waar ze het over heeft want ze is geboren in Death Valley (Nevada).
De woestijn en de grote steden zijn even onherbergzaam in de verhalen.
Sommige personages verdwalen, andere verliezen zichzelf of zijn juist op zoek. Kun je kinderen laten opgroeien in dat barre land? Hoe was het er toen de eerste immigranten er hun geluk zochten?
Het inkijkje in de Manson-Family in het eerste verhaal is natuurlijk interessant.

Klinkt als iets wat mij aanstaat. Ga er maar eens achteraan.

Komt ook bij mij op de lijst. Net een interview gelezen met deze bijzondere dame. Vader lid van de Manson-clan, moeder zwaar depressief, en dan opgroeien in een gebied met woestijnstadjes en het El Dorado van de professionele gokker.

Ik ben heel benieuwd!

Met zo'n achtergrond moet je natuurlijk wel schrijver worden.

De eerste verhalenbundel die ik las. En, gemengde gevoelens.

Enerzijds omdat die korte verhalen wel fijn zijn om te lezen, anderzijds omdat ze voor mij 'te kort' zijn. Wat ik wel boeiend vond aan deze bundel is het feit dat de 'setting' een constant gegeven bleef, dat vond ik het sterkste aan deze bundel, en dat gaf me toch wel ergens het gevoel ondergedompeld te zijn in dat maf stuk Amerika. Het schoot niet van her naar der. Er zat een lijn in.

Het mooiste verhaal voor mij was dat van de goudzoekers anno 1800. Daar had ik graag een heel boek van gelezen eigenlijk.

Misschien heb ik het gegeven 'verhalenbundel' fout gelezen nl. allemaal achter elkaar, als een roman. Dus mijn volgende zal er ééntje zijn die ik zal lezen in verloren momenten. Een mens verspilt zo veel tijd in wachten en (opgelegde) verveling. Dus zo ga ik mijn volgende lezen, elke keer een half uurtje lezen en een verhaal afronden. Dat is volgens mij de bedoeling van een verhalenbundel. Een beetje 'een verhaaltje voor het slapengaan' al bedoel ik het niet zo letterlijk.

liv2 Verhalenbundels lees ik inderdaad niet achter elkaar, maar als tussendoortje.

Akkoord, maar ik heb De Derde Persoon - Thomas Heerma van Voss (2014) (thomzi50) dus wel in één keer uitgelezen zonder probleem. Ik moet wat wennen aan dat gegeven, nog altijd hoor.

Ik weet zelf niet hoe het komt, maar ik zal er niet dadelijk naar grijpen, een verhalenbundel. Alhoewel de twee die ik gelezen heb me best bevielen. Raar toch, niet?

Het is gewoon een heel ander soort leeservaring, misschien moet je daaraan wennen. Ik had me voorgenomen om vaker verhalen te lezen en inmiddels heb ik altijd wel een verhalenbundel liggen. Nu wil ik dat met poëzie ook gaan doen, omdat dat net zo werkt, maar dat zit nog niet in mijn systeem

De laatste weken ben ik me aan het verdiepen in de snapshot literatuur: de korte verhalen. In een tijdsbestek van luttele pagina’s moet de lezer worden meegenomen in de wereld van de protagonist. Een overkoepelend thema helpt de schrijver het totale beeld te schetsen en geeft de lezer een reddingsboei, zodat hij niet verloren gaat in de golf van verhalen. De reddingsboei van de verhalenbundel van Watkins is Nevada. De verhalen gaan over de staat in het westen van de Verenigde Staten. De Battle Born State. Dit is de slogan van de staat en herinnert eraan dat Nevada lid werd van de Union tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.

De verhalenbundel van Watkins, wiens vader de rechterhand van Charles Manson was, start met een verhaal over haar vader. Ze veegt de vloer aan met lezers die op zoek zijn naar sensatie en drukt meteen haar stempel, waarbij ze zichzelf distantïeert van haar achtergrond. Ze doet dit zonder moreel oordeel of sensatielust, waarbij ze de ongenode lezer verbluft achterlaat. Hiermee creeert ze de ruimte om haar verhalen te vertellen. Verhalen over verlies ("Graceland" over het verlies van een moeder) eenzaamheid ("Man-o-War" over de kluizenaar in de woestijn), het zoeken naar geluk (waar Vegas veelal op de achtergrond veelal een melancholieke rol speelt) en het uitgestrekte landschap en haar klimaat. De verhalen verhouden zich tot het laatste: heet, stoffig, onherbergzaam, desolaat.

Het ene verhaal is sterker geschreven dan het andere. Zo heeft Watkins 60 pagina’s nodig voor “The Diggings” (het verhaal over goudzoekers in 1848) en dit lijkt net te lang, waardoor het minder sterk is dan veel van de andere verhalen. Het lukt Watkins om je in de eerste regels het verhaal in te slepen en je niet weer los te laten tot het einde. De luttele pagina’s die volgen zijn een snapshot, maar wel een snapshot die doet hunkeren naar meer beelden. Als lezer kun je je 200 pagina’s meer voorstellen. En soms is die voorstelling mooier dan als iets geschreven is. Dat maakt een verhalenbundel zo mooi en ook deze bundel van Watkins zeer de moeite waard.

Sterke samentrekking van westernelementen met meer realistische, eigentijdse beelden van intieme intermenselijke relaties. Elk verhaal leest als een verzengende woestijnwind met een soortgelijke beklemmende sfeer van beschadigde mensen in een mistroostig landschap vol wanhoop en misère. Inmiddels lijken de elementen van de natuur misschien bedwongen te zijn, maar de pioniersgeest van weleer vindt nog steeds zijn weg in de Amerikaanse droom van de personages. Jonge vrouwen met twijfels over huwelijk en moederschap. Tienermeisjes met seksuele contacten en pijnlijke vriendschappen in een zoektocht naar identiteit. Eenzame mannen van middelbare leeftijd die de band met gezinsleven verloren zijn. Allemaal zijn zij besmet geraakt door een hartstochtelijk verlangen om innerlijk verlies te compenseren met de relaties die zij met anderen aan gaan.

Hoogtepunt is openingsverhaal 'Ghosts, Cowboys', waarin de auteur haar eigen connectie met de massamoorden van Charles Manson koppelt aan de goudzoekerskoorts. Met een knappe narratieve speelsheid weet zij verschillende stukken geschiedenis op aangrijpende wijze bij elkaar te brengen tot hoogst persoonlijk én afstandelijk proza. Alle tragiek houdt in de vervreemdende logica van het verhaal verband met elkaar: van de goudzoekers naar de atoombom, tot zelfmoord en de massaslachting onder leden van de Manson Family. Iets minder sterk, maar toch óók knap is ‘Rondine Al Nido' als de botsing tussen een homoseksuele bordeeleigenaar met een ernstig beschadigde jongeman. Hun zoektocht naar verlossing in de romantische liefde leidt tot een verstikkende wurggreep van nooit bij elkaar te brengen verwachtingen.

Deze begaafde debutante heeft een doorleefde melancholische manier van vertellen, waarmee zij belangrijke eigentijdse issues, zoals seksualiteit, ecologie, gevolgen van neoliberalisme, positie van minderheden, weet te verpakken in intiem proza. Haar grootse thema's zijn echter zo subtiel verwerkt in de mooie stijl dat het nergens moralistisch of pretentieus voelt. Volgens de eerste berichten schijnt haar eerste grote roman ietwat tegen te vallen, maar wat mij betreft is het een dame om scherp in de gaten te blijven houden. Haar grote Amerikaanse roman komt er ongetwijfeld ooit eens van.