Moon Palace - Paul Auster (1989)

Flaubert, filosofische (waan)bespiegelingen en straatwijsheid. Ik las mezelf zoek als achtienjarige in Moon Palace. De verteldrift waarmee deze roman dooraderd is, werkte hypnotiserend. Auster speelt een spel met het toeval (de bonafide/malafide) aannemer van de bouwwerf van ons bestaan, bezweert het door het te vervlechten in het frame van deze roman. Het heeft iets amechtig, alsof de auteur een stampende en trillende toevalfabriek onder controle houdt. Prachtig is de passage waar Fogg zich dient te begeven naar de militaire controle, en vervolgens zijn verhaal afsteekt over hoe hij tot de conclusie is gekomen dat zijn geest enkel maar materie is ... en vervolgens wordt afgekeurd

Bovendien vond ik in dit boek een pleidooi voor (hoor de suikerzoete violen zwellen reeds aan ) ... vriendschap Het oeuvre van Paul Auster is doortrokken van een drang naar geestelijke rust. Moon Palace is het soort boek dat ik voor de duur van mijn leven zal meedragen

Mooie roman van Auster, waarin zijn bekende thema's alle voorbijkomen: Het leven als een telkens opnieuw sterven en geboren worden, de verbondenheid van alles en iedereen en de grillen van het toeval. Hoewel ik niet weet of ze inhoudelijk echt veel betekenis hebben, wordt de boel bijeengehouden door een veelheid aan motiefjes: maan, China, ontdekkingsreizigers, vaders, het schrijverschap en nog zo een paar.

Wat deze roman wel een beetje vermoeiend maakt is de structuur. Auster is dol op raamvertellingen, maar hier overdijft hij het soms. Niet alleen het verhaal van Marco Fogg, maar ook van Thomas Effing en Solomon Barber. Alsof dat nog niet genoeg is krijgen we er ook nog de roman bij die Solomon heeft geschreven. Hoewel die verhalen elkaar allemaal raken, raakt de hoofdlijn nu en dan uit zicht. Hoe mooi die raamvertellingen ook zijn, prefereer ik bij Auster toch zijn 'gewone' lineaire vertellingen zoals 'Timbuktu' en 'In the Country of Last Things'.

Maar zoals mijnheer Glass hierboven al vermeldt, is Auster een meesterlijke verteller die nog geen slecht werk zou kunnen schrijven als hij het zou willen. Ook Moon Palace is geweldig geschreven, in een aangenaam ritme en met beelden die je niet snel vergeet. Een bloedmooi Chinees hippiemeisje met een dikke Havanna tussen de lippen, twee filantropen op zoek naar zwervers en losers op een regenachtige nacht in het New York van de jaren 60. En de mooiste beelden laat ik dan nog aan de toekomstige lezer.

Ondanks de kleine minpuntjes een dikke 4*

Akkoord, Paul Auster is een goed verteller, maar ik vind zijn stijl te weinig prikkelend. Ook inhoudelijk kon het boek mij niet volledig bekoren; het legt weinig gewicht in de schaal.

De veelheid aan motieven die het verhaal bijeen houden, liggen er vaak nogal dik op. Ik lees het graag wat subtieler allemaal. Sommige stukken zijn er daarenboven nogal bijgesleurd, waardoor het ritme (overigens de sterkte van dit boek) gebroken wordt.

Ik had hier meer van verwacht.

Eens met andreas, en ook dutch2. Het boek heeft een vlot tempo, begint erg goed maar de raamvertellingen vond ik toch wat te oninteressant (begrijp het bijzondere van het personage Effing nog steeds niet echt) en echt diep gaat het verhaal niet. De veelheid van motieven vond ik wel sterk gedaan en het geheel is erg beeldend beschreven. Moon Palace wordt daarmee een soort literaire (echt literair bedoel ik dan) pageturner, is mijns inziens ook wel een goed boek maar zeker geen topper.

Redelijke Auster; doe mij maar z'n New York Trilogy. In Moon Palace wordt toch te veel uitgelegd, geëxpliciteerd, enzovoort, nogal jammer. Het verhaal is dan wel weer charmant, leuke personages (maar Effing is natuurlijk niet lang zo leuk als Peter modderfokking Stillman, want wat een baasch was dat. Peter Stillman is trouwens niet zijn echte naam), maar die uitleggerigheid, daar werd ik wat kriegel van. Maar ja, dat heeft Auster in zijn memoires ook wel, en die smaken me vaak wel heel prima. Nou ja, ik wilde ook even zeggen wat ik vond. Wel jammer dat het boek zich niet echt op de maan afspeelt. Dat zou cool zijn geweest.

Niet? Pffffrrrt, weg ermee...

Ik moest er eerst even in komen. Het hoofdpersonage vond ik een beetje een nare vent, veel zelfmedelijden en gezeur, hou ik niet zo van. Minste deel van het boek. Daarna kwam ik er beter in, het deel bij Effing, de raamvertellingen, van 2,5 naar 3,5 ster en (ondanks dat er wel wat erg veel toeval is, wat niet bestaat volgens Effing, maar toch) uiteindelijk toch weer een fijn typisch Auster verhaal, met zijn duidelijk herkenbare stijl. Maar ik heb betere Auster boeken gelezen.