Sæmundar Edda (1275)

Het ultieme boek voor iedereen die van Noorse mythologie houdt.

Het eerste verhaal, Voluspa, is een van de meest indrukwekkende verhalen ooit. In het bestek van een gedicht wordt het heden, verleden en toekomst uit de doeken gedaan. Kippevel. Alleen al voor dit verhaal zou het boek 5* verdienen.

Maar ook de rest van het boek is niet minder dan briljant. Alle genres uit die tijd komen er in voor. Spreuken en gezegden, verhalen over de goden, verhalen over helden. Het meest opvallende is nog wel hoe de goden worden geportretteerd. Vooral al hun gebreken treden duidelijk op de voorgrond. Regelmatig lukt iets niet, of maken ze de meest idiote fouten (waaronder Loki, die in de gedaante van een merrie een paard moet weglokken, wat hem een aantal maanden later op een veulentje als kind komt te staan ).

Ik heb lang zitten twijfelen of dit werk, of Beowulf op een zou komen te staan in mijn top10, maar ik ga toch voor deze.

Moeilijk om te zeggen wat je hiervan moet vinden. Het word terecht of onterecht ook wel de 'bijbel van het noorden' genoemd. Heel simpel omschreven uiteraard, maar ik vind als genre aanduiding 'sprookje' nog twijfelachtiger.

Natuurlijk, de Edda is een sprookje, maar dat is de bijbel ook. Echter de Edda kent zijn grens, en gaat daar voorbij. Dat is altijd het mooie geweest van de verhalen, liederen, legendes en mythes uit de Noorse mythologie - en vooral het mooiste in de Poetische Edda. Overal even serieus, toch verteld, gezongen, en geschreven in een prachtig leuke manier. Daar heeft de Edda haar kracht altijd uit kunnen halen, daar hebben haar volgers hun kracht uit kunnen halen, en dat doen mensen nog steeds wel denk ik.

Vooral nog altijd onder de indruk van het Havamal, 'het Lied van den Hoge', en het daaropvolgende 'De raad aan Loddfáfnir'.

De Edda ontstond in een tijd van natuurlijke religie en overtuiging, een tijd van sterke geloven. Ik ben niet gelovig, maar het allermooiste, dat word helemaal niet verlangd van iemand die dit leest, of wil geloven.

Vol wijsheden, mooie verhalen, hilarische humor en intrigrerend liederen.

Aan te raden, zoals de persoon boven mij reeds zegt.

Welke moet je eerst lezen: de poetic, of de prosa?

De prosa is misschien iets makkelijker, omdat dat meer een introductie vormt. De poetic Edda gooit je meteen in het diepe. Dus als je nog maar weinig weet van de noorse mythologie dan zou ik je aanraden te beginnen met de prose edda.

Ben ergens halfweg dit boek geraakt, maar kan/zal het niet meer verder lezen. Bij momenten vond ik het wel goed, maar het vergt toch wel heel wat voorkennis, tenzij je, net als ik, voortdurend naar het notenapparaat teruggrijpt, wat dan weer het leesplezier drukt. Vaak krijg je ook mààr verwijzingen naar een verhaal, maar het gebeuren zelf ontbreekt ... M'n honden vonden het daarentegen best wel een goed boek, ze hebben het letterlijk verslonden .

Een van de weinige bronnen van de Germaanse/Scandinavische mythologie. Verhalen vol magie, heldendaden en mysterie.

Wat je je wel moet bedenken is dat het niet door de heidenen zelf is opgeschreven, maar door een IJslandse christen Snorri Sturluson in dichtvorm bewerkt, de verhalen zijn dus ook erg vertekend door (eerdere) christelijke handen . Dit verklaart sommige hilarische stukken, beschrijvingen, vertelwijzen.

Van de oorspronkelijke Germaanse mythologie is dus maar erg weinig over, maar wat we hebben heeft geweldige verhalen opgeleverd.

Het leest zeker niet vlot weg, maar wel een must-have item.

Erg bonte verzameling van mythologische verhalen. Vooral in het eerste deel worden esoterische, profetische gedichten zonder blikken of blozen afgewisseld met verhalen waarin goden op vaak idiote wijze op de hak worden genomen. O.a. door die veelzijdigheid zeer de moeite waard, al is enige mythologische voorkennis inderdaad misschien wel handig.

Deze bundel is trouwens niet samengesteld door Snorri Sturluson, maar door een onbekende auteur die veel van de (toen al eeuwenoude) gedichten redelijk trouw heeft overgenomen, voor zover bekend. Dat er in de loop der eeuwen veel christelijke invloeden zijn ingeslopen staat buiten kijf

Verzameling IJslandse volkslegenden in dichtvorm uit onbekende bronnen, grofweg in te delen in godenliederen rond met name Odin en Thor, en heldenliederen rond het koningshuis van de Volsüngen. Via het Nibelungenlied zijn die gebeurtenissen o.a. bekend uit de opera’s van Wagner. In literair-historisch perspectief een interessant werk om te lezen, ook omdat het zo duidelijk geïsoleerd is van de Westerse traditie, die toch altijd weer uitkomt bij de Grieken. Dat zie je terug in het type personages (trollen, reuzen, walkuren), in de moraal en gebruiken, en in de vertelvorm. Met name in de godenliederen is het kruisverhoor een favoriet stijlmiddel. Dat heeft een elegante ritmiek door de herhaling. Verder is het stilistisch niet echt verfijnd, en psychologisch van enige diepgang is het ook niet.

In het voorwoord legt de vertaler uit hoe de oud-IJslandse taal in elkaar zit; kernachtig, weinig lettergrepen en voornaamwoorden, voorzetsels en lidwoorden zitten in het hoofdwoord vervat. Hij illustreert hoe in een oudere vertaling getracht is dit effect in het Nederlands te behouden. Om eerlijk te zijn spraken die fragmenten me stilistisch veel meer aan dan de hedendaagse vertaling die ik nu las.

Gelezen en geschreven in 2012