Marco Effekten - Jussi Adler-Olsen (2012)

Vijfde deel van de Q reeks.

Net uit. Wat een tegenvaller. Dit is het op één na slechtste boek dat ik van deze schrijver heb gelezen (Het Washingtondecreet vond ik het uitlezen niet waard). Ik moet zeggen dat dit me wel verrast, want de andere boeken uit de Q-serie vond ik erg leuk.

Het Marco-Effect is een buitengewoon rommelig boek met een verhaal dat bepaald niet slim of goed in elkaar zit. Om te beginnen is er de verhaallijn met de brand in de woonboot. Waarom de schrijver hier zoveel aandacht aan besteed is me volledig onduidelijk, want al snel wordt de zaak gesloten en blijkt de zaak van geen enkel belang voor de rest van het boek.

Dan is er de verhaallijn van Marco. De wijze waarop de zaak bij de afdeling Q terecht komt is kenmerkend voor de rommelige en slecht doordachte wijze waarop het boek in elkaar zit. Het is met name deze verhaallijn die blijkbaar de spanning in het boek moet houden. En die spanning moet dan komen door constante achtervolgingsscènes. Ondanks alle bedreigingen en ondanks alle keren dat Marco bijna gepakt wordt, of bijna dood gaat, blijft hij maar in Kopenhagen het gevaar opzoeken. Om de tien bladzijden springt hij wel weer uit een raam om aan een heel leger van achtervolgers te ontkomen. Verwondingen, onderkoeling in het water, verkeersongelukken: het lijkt hem allemaal maar kortstondig te deren. Gelukkig maar, want hij kan geen hoofdstuk uit handen van achtervolgers blijven.

Voor een politiethriller is het gehalte aan degelijk speurwerk bedroevend. Het Q-team rommelt maar wat aan en stuit zo hier en daar door toevalligheden op wat ontdekkingen die het verhaal vervolgens geen steek vooruit helpen.

Een van de kenmerkende aardigheden van de Q-serie is de humor waarmee het vaste clubje beschreven wordt. Maar ook hier onderscheidt dit boek zich in negatieve zin. Dat het stereotype dat Assad is met de nodige overdrijving wordt neergezet, is voor de liefhebbers van de serie inmiddels bekend. Maar de hoeveelheid zogenaamde spreekwoorden die Assad er in dit boek bijhaalt over kamelen gaat alle perken te buiten. De schrijver doet het zoveel dat hij blijkbaar geen goede spreekwoorden meer wist te verzinnen. Wat resulteert in vondsten als 'Wat was er eerder in de woestijn, de dromedaris of de kameel?' En dat zou dan de Irakese variant op 'de kip en het ei' moeten zijn...

Dan het einde, of beter: de einden. Want als het hele verhaal al verteld is, krijgen we nog weer allerlei verwikkelingen. En ik was het boek al lang zat. Wat was in 's hemelsnaam het nut van de ontvoering van Tilde? Waarom moet je als volwassen lezer getrakteerd worden op al die happy endings (bewijsmateriaal wordt vernietigd zodat het zieke meisje de erfenis krijgt, valse ID voor de goedhartige zigeunerjongen, de dood voor slechterik die ontkomen leek).

Kortom: het tamelijk waardeloos boek waar ik toch een aantal genoegelijke uurtjes aan heb beleefd. Dit echter alleen omdat ik toen nog niet wist, dat het verhaal uiteindelijk nergens heen ging. Dit boek rammelt werkelijk van begin tot eind. Alles wat de vorige delen sterk maakten, ontbeert dit boek. Ik vermoed dat uitgever en schrijver gewoon heel graag, heel snel een nieuw deel in de Q-serie wilden uitbrengen.

EDIT: Spoilers even onleesbaar gemaakt.

Ben het helemaal met Cryptopsy eens. Sloeg een paar hoofdstukken over en kon moeiteloos de draad verderop weer oppakken. Het verhaal in een dikke pil van 400 pagina's had ook wel in 100 bladzijden verteld kunnen worden. Na het lezen van dit boek ben ik opgehouden de Q serie aan te schaffen. De eerste 4 boeken uit de Q serie zijn overigens uitstekende thrillers.

Dit boek wordt momenteel verfilmd.