El Día de Mañana - Ignacio Martínez de Pisón (2011)

Dit is zo'n boek dat ik min of meer op goed geluk meepakte uit de bibliotheek, en jawel, het blijkt te gaan om een voortreffelijke roman. De dag van morgen portretteert één van de kleine helpers van het Franco-regime, maar louter vanuit andere personages gezien. Telkens komt er weer iemand uit de omgeving van Justo Gil aan het woord om over hem te vertellen, met een mooi eenvormige beginzin iedere keer, en het grote plaatje is uiteindelijk alleen bekend aan de lezer. Subtiel weet Martínez de Pisón de leefwereld van elk karakter in diens taal te verwerken, zonder te vervallen in krampachtige dialecten of (gruwel!) typografische fratsen (zoals een debuterend Amerikaanse romancier waarschijnlijk had gedaan, hoewel, die hype is ook al weer wat ten einde gekomen lijkt het). Daarbij heeft elke verteller tegelijk een eigen verhaal. Bijvoorbeeld Eliseu Ruiz, de vrijheidsstrijder, wiens verslag uitmondt in een prachtig, filmisch gecomponeerde arrestatie-scene. Maar ook de personages die aan de kant van de repressie staan hebben hun mooie kanten. Alles bij elkaar krijg je een dwarsdoorsnede van de Spaanse samenleving voorgeschoteld uit de laatste decade van de dictatuur. Erg knap gedaan. De dag van morgen smaakt dus absoluut naar meer.