
El Ruido de las Cosas al Caer - Juan Gabriel Vásquez (2011)
Alternatieve titel: Het Geluid van Vallende Dingen
Spaans
Psychologisch / Sociaal
259 pagina's
Eerste druk: Alfaguara,
Madrid (Spanje)
Zodra de jonge Antonio Yammara een zekere Ricardo Laverde leert kennen, begrijpt hij dat zijn nieuwe vriend een geheim met zich meedraagt. Zijn fascinatie voor het mysterieuze leven van Laverde verandert in een ware obsessie als Laverde wordt vermoord. Hij heeft het idee dat de oplossing van het mysterie ook inzicht zal geven in de keuzes in zijn eigen leven. Yammara begint een onderzoek dat teruggaat tot de jaren zeventig, toen een complete generatie noodgedwongen opgroeide onder de constante dreiging van datgene wat Colombia uiteindelijk naar de rand van de afgrond zou brengen, de drugshandel.
Vasquez weet de aandacht goed vast te houden. De mijne in ieder geval.
Deja vu?
Misschien kunnen alleen Zuid-Amerikaanse auteurs zo schrijven. Helaas werd ik op bladzijde 117 wakker geschud door een pagina's lang krantenbericht, weliswaar relevant voor het verhaal, maar waarom die stijlbreuk?
Waarom vertelde Vásquez niet op dezelfde manier verder? Ook tijdens het beginnende contact van Antonio Yammara met Laverdes dochter Maya lijkt mijn verliefheid verdwenen maar gaandeweg door geërfde brieven en tijdens gesprekken erover roept Vasquez weer aansprekende sferen op, en verweeft hij enkele, honderden, zelfs duizenden levens tot één geheel.
Inderdaad, hoofdpersoon Yammara vertelt mij meer dan hij kan weten van dat ene leven of die twee levens:
Ons gesprek liet alles me alles zien wat die documenten niet prijsgaven, of rangschikte eigenlijk de inhoud van die documenten, gaf er een volgorde en betekenis aan, vulde een aantal leemtes in, hoewel niet alle, met de verhalen die Maya van haar moeder had meegekregen in de jaren dat ze samenleefden. En ook, jawel, met de verhalen die haar moeder had verzonnen.
Doen we dat niet allemaal een beetje, ook wij lezers, met onze geschiedenissen en de details uit onze geschiedenissen? We maken er een verhaal van. Of romans. We geven betekenis aan de gebeurtenissen.
Dat doet Vasquez wat betreft de gevolgen van de drugshandel voor een heel land, zonder meer.
4*

Van alle zegeningen van deze onvolprezen site, is wat mij betreft de grootste: het boek van het kwartaal. Toegegeven, het is niet altijd raak, maar toch... Door het boek van het kwartaal ben ik op plekken geweest waar ik nooit had gedacht te komen (hadden we niet een schrijver uit Mozambique, ooit?). Bovendien heb ik werk gelezen waar ik zelf nooit zo snel achteraan zou gaan. Zoals dit prachtige boek van Vasquez.
Het geluid van vallende dingen is een tegelijk meeslepende en geengageerde roman. Naar mijn idee is dit boek vooral een pleidooi voor oplettendheid. Want waren die piloten in het boek maar wat oplettender geweest, waren die lieve hippy dippys van het Peace Corps maar wat oplettender geweest (oh ironie, dat juist de vredesduifjes van het Peace Corps een heel land in de vernieling zouden helpen) en had hoofdpersoon Antonio maar wat beter opgelet (dan had hij gezien dat zijn relatie op breken stond).
De roman deed me sterk denken aan het werk van mijn grote held Vargas LLosa. Ook Vasquez laat zien wat het betekent als maatschappelijke en politieke woelingen tot in het priveleven doordringen. In Nederland kun je je zoiets nauwelijks voorstellen, maar ook hoofdpersoon Antonio kan het in zijn vroegste levensjaren niet voorstellen hoe zijn arme land een decennium daarna de vernieling ingaat en hoe hij nauwelijks nog de straat op durft. Ook hier: een pleidooi voor oplettendheid.
Dit alles geschreven met een zeer meeslepende pen, met een talent om karakters met een enkele bijzonderheid te karakteriseren (Aura, erkende snuffelaar, die aan het blauwe goedje van een echoscopie gaat snuffelen) en met een al even groot talent om een geschiedenis te vertellen.
Het enige wat je dit boek misschien kunt verwijten, is dat het soms wat gefragmenteerd is. Maar dat is maar een heel klein smetje op een prachtig kwartaalboek!
Daar staat tegenover dat niet alleen de persoonlijke geschiedenissen zoals die worden verteld boeiend zijn, maar ook hoe hiermee het beeld van een heel land wordt geschetst (overigens niet alleen op het gebied van drugs, het Peace Corps-gedeelte vond ik eveneens sterk).
Ja, wat Vasquez schrijft over het Peace Corps is inderdaad sterk ...
Verder last de Colombiaan af en toe een aardig vormelement in en proef je tussen de regels door dat hij zijn klassiekers kent
In vond het grappig dat en wat Laverdes latere echtgenote over Honderd Jaar Eenzaamheid aan haar Amerikaanse familie schrijft ...
In vond het grappig dat en wat Laverdes latere echtgenote over Honderd Jaar Eenzaamheid aan haar Amerikaanse familie schrijft ...
Ja, moest ik ook om glimlachen. Het zijn vaak dit soort details die een boek net dat beetje extra geven. Zoals ook die hippo's waarmee het boek opent en sluit.
eRCee Gracias voor het interview. Veel te kort, maar wel boeiend!