En Attendant Godot - Samuel Beckett (1952)

Het is wat afgezaagd geraakt, maar het blijft een geweldig stuk. En eerlijk gezegd lees ik het zelfs liever dan dat ik het opgevoerd zie, ook al heb ik al erg mooie uitvoeringen gezien.

Inderdaad, heel aangenaam om te lezen. Een werkje vol symboliek. 4,5*

Het mooie aan dit toneelstuk is de herhaling, in verschillende variaties. Eigenlijk zegt de titel al genoeg. Ze wachten op Godot, c'est tout.

Zo'n 10 jaar geleden verplichte kost op de uni en met een verplichte essay. Ook al waren velen er lyrisch over, net zoals tegenwoordig, persoonlijk vond ik het toendertijd gewoon maar een saaie bedoeling. Ik denk wel dat als ik het zou herlezen, het een fors stuk omhoog zou schieten. Maar vooralsnog:

3,0*

Ik ben nooit een 'symbolisch lezer' geweest en zal er wellicht nimmer één worden. Dat is (naar alle waarschijnlijkheid) de reden waarom 'Wachten op Godot' me koud heeft gelaten. Samuel Beckett heeft obscure hints de wereld in gestuurd over het hoe en het waarom, en altijd stellig ontkent dat Godot eigenlijk metafoor staat voor God. Toch vind ik dat de meest aannemelijke uitleg: het enige wat Vladimir en Estragnon levende houdt is de hoop dat hij komt. "Als hij er morgen niet is, hangen we onszelf op." Maakt Vladimir daar geen geloofscrisis door - kan hij leven zonder God?

Helaas moeten we ook rekening houden met de mogelijkheid dat er geen uitleg is: 'En attendant Godot' als modernistische nonsens. En zo leest het stuk ook: het eindeloze wachten op een "echte" dialoog tussen de opgevoerde karakters.
Als literair werk heb ik hier dus geen hoge pet van op, al ben ik enorm nieuwsgierig naar een theater- of filmbewerking. Want wie hier mee aan de slag gaat, moet over een heuse (inhoudelijke en vormelijke) visie beschikken.
2,5*

Vond het vooral een grappig stuk. Komische dialogen die door hun simpelheid (paginalang kunnen personages met gemak zinnen van maximaal 3 woorden spreken) verrassend zijn. Maar goed, tegen het einde ga je zitten wachten op een soort ontknoping of in ieder geval een beetje inhoud en dan blijft het stuk toch wel jammerlijk hangen. En Attendent Godot is dus best leuk om een keer te lezen maar waar het zijn klassiekerstatus aan verdient is me niet duidelijk geworden.

De vraag blijft: wie of wat is Godot?
Geweldig

een van mijn absoluut favorieten toneelstukken (op papier in ieder geval). precies mijn humor, en prachtig hoe het toch al die tijd over helemaal niks kan gaan. de logica erin, geniaal!

Dit was verplichte kost tijdens mijn studie Engels op de uni. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me er in noodtempo doorheen moest worstelen om er in een nog groter tempo een essay uit te fabrieken. Misschien was het mijn leeftijd, misschien was het de druk van de hoeveelheid essays die er wekelijks uit moesten maar echt genoten van dit literaire werkje heb ik niet. Op zich misschien een herhaling waard en dan in een wat contemplatiever tempo? Kan iemand me eens ECHT overtuigen om het te herlezen?

Wie of wat blijven de personages maar op wachten; ik zat zelf steeds op het spoor van Godot als symbool voor God, maar de uitleg die Beckett er eens aan heeft gegeven is dat Godot het leven is. ‘Doelloos, maar met een element van hoop’. Raak gevonden, al zal ik het toneelstuk nog eens moeten lezen om de dialogen te kunnen plaatsen. Het absurdistische, minimalistische van het stuk intrigeerde me alvast.

covid-19

ik blijf binnen
ik wacht op Godot