Minnen - Torgny Lindgren (2010)

Besproken in het NRC:

De auteur erkent dat hij nog nooit met zo’n ‘triest gevoel’ een boek heeft geschreven. Hij heeft het idee dat hij de onbevangen opgewektheid van zijn jeugd is verloren. Met de voltooiing van dit boek ‘begint de ouderdom.’

Het is het intrieste, indrukwekkende slotakkoord van een boek dat vooral gaat over de pijn van het herinneren.

De tegenstribbelende schrijver die onder druk van uitgevers zijn memoires opstelt, heel origineel is dat uitgangspunt niet, en het eerste hoofdstuk vond ik in dat opzicht ook op het randje, maar daarna is Torgny Lindgren in zijn Herinneringen ouderwets op dreef. Er volgen heerlijke anekdotes over de jeugd van de verteller in Västerbotten, maar ook over de begrafenis van Thomas Mann bijvoorbeeld, gelardeerd met de typerende droge dialogen. Veel eigen boeken laat de schrijver en passant voorbij komen. Daarnaast spreekt de liefde voor het werk van andere schrijvers en van literatuur in het algemeen uit elk hoofdstuk. Herinneringen zou een fraaie afsluiting zijn van een oeuvre vol bedachtzame speelsheid en opgewekte melancholie, en ik verdenk Lindgren ervan alleen daarom nog een volgende roman te hebben geschreven.