Nullzeit - Juli Zeh (2012)

Degelijk geschreven en makkelijk te lezen. Alleen geen hoogvlieger. 3,5*

Ja, wat moet ik hier nu mee? Voor de gek gehouden, verkeerde verwachtingen gekregen, ik was reuze benieuwd welk spelletje door wie gespeeld werd en wat voor bloederige ontknoping zou volgen. Niks van dat al.

Juli Zeh verspilt geen tijd met overbodige beschrijvingen, het verhaal is continu to the point, daar hou ik erg van. Het verhaal heeft dus veel vaart, je wordt meegezogen in een draaikolk van een bizarre driehoeksverhouding en uiteindelijk blijkt de vraag die ik hierboven stelde niet beantwoord te worden maar wordt er een andere vraag opgeworpen.
Aan de ene kant teleurstellend omdat ik had verwacht dat Jola een bizar spelletje speelde en me afvroeg hoe dit ging eindigen en wat haar doel was en daar geen antwoord op kwam. Aan de andere kant een twist die ik niet aan zag komen omdat ik geloofde wat Sven schreef en dacht dat Jola probeerde iemand ergens de schuld van in de schoenen te schuiven door een totaal andere weergave van het gebeuren te schrijven.
Al met al een fraai staaltje psychologische oorlogvoering waarbij ik me nog wel afvraag hoe wat waar en waarom.

Wederom een prima boek.
Op naar de volgende Juli Zeh.

Lahora is een fictief spookdorpje op Lanzarote. Slechts één huis is er permanent bewoond. Sven is met z’n tien jaar jongere partner Antje de jachtigheid en kleingeestigheid van de maatschappij ontvlucht. Het is alsof hij altijd op vakantie is, al brengt z'n job als duikinstructeur ook risico's en verantwoordelijkheden mee.

Er komt wat duikjargon in voor, maar dat wordt duidelijk uitgelegd. Nullzeit is de tijd die een duiker maximaal door mag brengen op een bepaalde diepte zonder dat die decompressiehaltes moet houden tijdens het opstijgen.

Twee ik-vertellers komen afwisselend aan het woord. In elk hoofdstuk geeft Sven zijn relaas van de gebeurtenissen van één dag: thuis, op het eiland en onder water. Dan volgt het corresponderende dagboekfragment van Jola. Geleidelijk aan gaan die twee versies steeds meer van elkaar verschillen, dus liegt één van de twee.

De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd. Op z'n veertigste verjaardag wil Sven naar een wrak duiken dat honderd meter onder de zeespiegel ligt. Je vermoedt dat er dan iets ergs zal gebeuren, maar je weet nog niet wat. Het hoogtepunt vindt in de diepte plaats.

Juli Zeh heeft veel aandacht voor sfeerschepping en psychologie. Bij het ontstaan van een conflict blijken roddel en perceptie belangrijker dan de ware feiten. Er zijn mooie beschrijvingen van het vulkanische eiland, het duiken en de zeedieren. Een opstijgende duiker vergelijkt ze met een vogel in slow motion. Het is een roman om je in onder te dompelen.