NOS4A2 - Joe Hill (2013)

NOS4A2 lezen was voor mij plezier hebben. Het is niet veel schrijvers gegeven mij zo mee te krijgen in hun verbeelding als Joe Hill met dit boek lukte. Sympatieke personages, strakke dialogen, een straf tempo en een spannend, fantasievol verhaal. Een absolute aanrader voor liefhebbers van het genre.

Horns smaakte naar meer, dus ik zie deze graag tegemoet.

Het boek is ook in het Nederlands vertaald en telt dan 858 pagina's.
Ik ben benieuwd hoe het boek is maar de inhoudsbeschrijving van het boek laat bij mij een goede indruk achter.

Hoe krijg je vampiers nog eng in een tijd dat ze kapot geparodieerd en uitgemolken zijn? Wat Joe Hill hier zeer amusant doet is dat hij terug lijkt te gaan naar wat de originele Dracula zo goed maakte. In de oorspronkelijke roman was het niet de charismatische metroseksuele verleider, maar het was eerder een beestachtig seksueel monster dat de onschuld uit zijn vrouwelijke slachtoffers zoog. Hij riep associaties op met seksuele losbandigheid en 'onschuldige vrouwen' meenemen naar een schaduwwereld buiten de maatschappelijke orde.

In deze versie hebben de vampier en zijn hulpje wederom die seksuele connotaties. Daarbij is het hulpje een geestelijk beperkte figuur die zijn eigen seksuele frustraties botviert door moeders te verkrachten en te vermoorden. De vampier is zelf meer een conservatieve leiderfiguur die een star wereldbeeld heeft van vrouwenhaat en machismo. Hij meent dat zijn vrouwelijke slachtoffers hoeren zijn en dat hij daarom carte blanche heeft om hun kinderen mee te nemen naar zijn paradijselijke fantasiewereld. Wat hem eng maakt is dat hij menselijke imperfecties weigert te accepteren en daarbij een extreem hardvochtig oordeel heeft over de vrouwen die hij veroordeelt. Zijn vampirisme is extreem doorgevoerd conservatief denken.

Wow!! Een comic in boekvorm, een verwenning om te lezen. Lees ook de bijbehorende comic van Joe Hill genaamd Wraith. Ongelofelijk goed boek

Fantastisch !!!

Een spannend en bij tijden flink goor en hard verhaal. Van de drie boeken van Joe Hill die ik dit jaar las is dit die met de meeste horror. Ik vond het wederom een erg te gek boek, de vorige twee Joe Hill boeken vond ik ook goed, maar dit vind ik toch wel de beste van de drie. Stephen King heeft de bloedige bijl aan zijn zoon door gegeven en die hakt er in Nosferatu lustig op los.

Mijn hele boekverslag:
Terug uit Kerstland… NOSFERATU/NOS4A2 – Joe Hill | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

Mij viel dit boek enigszins tegen. Toch wat te hoge verwachtingen volgens mij.

Het boek begint prima en deed me gelijk aan It van Stephen King denken. Vic met haar Raleigh fiets is natuurlijk een verwijzing naar Bill Denbrough met zijn fiets Silver. Hiernaar wordt in NOS4A2 ook verwezen met "hi ho Silver". Verder zitten er in het boek nog een aantal populaire boeken en series waarnaar wordt verwezen, zoals Firefly en Game of Thrones. Dat kan ik wel waarderen.

Het verhaal van Vic die via de Kortere Weg-brug op plekken komt die ze op dat moment zoekt is goed uitgewerkt en onderhoudend. Zeker het moment waarop ze ontsnapt aan Charles Manx en Lou tegenkomt. Manx achtervolgt haar en meestal heb ik wel een vermoeden hoe zoiets afloopt. Nu liep het gelukkig anders, Manx werd gepakt en lag 10 jaar in coma voor hij overleed. Verrassingen zijn altijd goed. Bing Partridge is ook een lekker gestoord karakter dat een extra laag ranzigheid aan het verhaal toevoegd.

Het tweede deel van het boek focust grote delen op Wayne, die ontvoerd wordt door Manx. Dit vond ik allemaal niet zo interessant. Hele stukken in de Wraith, achterstevoren praten, de rit naar kerstland. Allemaal wat langdradig en het vertraagde de voortgang van het plot. Datzelfde geldt voor Maggie met haar Scrabbleletters.

De ontknoping in kerstland vond ik redelijk. De creapy kindjes werden goed beschreven, de locatie zelf kwam een beetje standaard over. Gelukkig werden hier niet teveel bladzijden aan besteed. Vic moest snel handelen en deed dat ook door met anfo heel kerstland op te blazen en Manx bij terugkeer door de Kortere Weg-brug met brug en al te vernietigen.

Ik had verwacht dat dit echt een boek voor mij zou zijn, maar helaas werd ik er niet volledig door meegesleept. Mixed feelings dus. Toch een '7' omdat ik weet dat te hoge verwachtingen hier deels de oorzaak van zijn.

De familie King weet wel hoe je een karakter neer moet zetten. Het lijstje memorabele karakters van vader King is te lang om op te sommen, maar zoon Joe zet er met Vic McQueen en Charlie Manx alvast twee op zijn lijstje.

Het is natuurlijk verleidelijk om vader en zoon King te gaan vergelijken, maar Joe Hill verdient een beoordeling die losstaat van zijn vader. NOS4A2 is het tweede verhaal dat ik van hem lees. Het eerste, Heart-Shaped Box, vond ik niet zo indrukwekkend. Daar moet wel bij gezegd worden dat ik van dat boek de vertaling heb gelezen.
NOS4A2 is duidelijk van een ander kaliber. Vic McQueen is een ontzettend sympathiek personage. Niet alleen vanwege haar heldhaftige vastberadenheid, maar ook vanwege haar falen en foute keuzes. En fouten maakt ze genoeg in het verhaal.
Vic wordt geïntroduceerd als achtjarige. Ze is niet van haar Raleigh fiets af te slaan en al helemaal niet als ze ontdekt dat haar fiets letterlijk en figuurlijk in staat is om een brug te vormen naar andere plaatsen in de wereld, maar ook daarbuiten. In het begin gebruikt Vic deze bijzondere gave om wat verloren voorwerpen terug te brengen en mensen te verblijden. Ze is zelf ook niet ontevreden met haar gave, totdat ze Charlie Talent Manx III tegenkomt.

Manx heeft een andere manier om zich door de wereld te verplaatsen: een onvervalste zwarte Rolls Royce uit 1937 geeft hem dezelfde kracht als Vic. Waar Vic de gave op een juiste manier probeert te gebruiken, is Manx de man die er misbruikt van maakt. Tientallen kleine kinderen vervoert hij in zijn Rolls Royce, met 'NOS4A2' als nummerbord, richting het fictieve Christmasland. Niemand die Christmasland op de kaart kan vinden, maar toch is het er. Christmasland is een heel simpel concept: het is er altijd kerst (goh) en er is eigenlijk maar één ding verboden: verdriet. Manx claimt dat Christmasland iedere dag nieuw vertier en plezier biedt, met achtbanen die iedere dag een nieuw parcours afleggen, een oneindige hoeveelheid snoep en de grootste kerstboom ooit. Blijdschap is wat Christmasland verkoopt en het is de droom van Manx om zoveel mogelijk kinderen onder te brengen in zijn droomland.
Manx voelt zich de kerstman en een beetje kerstman heeft een elf naast zich. De 'elf' in dit verhaal is Bing Partridge, het krankzinnige hulpje van Manx. De kinderlijke onzekerheid en afhankelijkheid maken Bing, aka The Gasmask Man, een marionet van Manx die tot alles in staat is. Het tweetal vormt een afschrikwekkend duo, maar ergens hebben ze wel iets goeds in zich. Hill hint daar ook naar, maar doet er weinig mee en dat is een gemis. Manx heeft duidelijk een verleden en met de uitdieping daarvan had hij het verhaal een extra laag kunnen krijgen. Die kans wordt in NOS4A2 helaas niet gepakt; wellicht moet ik de comic Wraith aanschaffen om meer over hem te weten te komen.

De wegen van Manx en Vic kruisen meer en meer naarmate Vic opgroeit. Wanneer Wayne, de zoon van Vic en Lou, het volgende slachtoffer van Manx dreigt te worden, wordt het alles of niets voor Vic. Hill mijdt de botte actie niet en hoewel het soms wat too much is, blijft het onheilspellend spannend. De verwijzingen van Hill naar de popcultuur geven het boek ook nog een leuk extra tintje. Het 'Pennywise Circus' is een overduidelijke verwijzing naar de welbekende clown uit King's It en dat Bing Partridge woonachtig is op Bloch Lane lijkt een niet te missen verwijzing naar Robert Bloch, de man achter Psycho. Het zijn dit soort kleine dingetjes die NOS4A2, een verwijzing op zich, zo leuk maken. Ondanks het fikse aantal pagina's ben ik binnen anderhalve week door het boek heen gesjeesd. Hill levert met Vic en Manx twee intrigerende hoofdpersonen af en weet 700 pagina's lang een strakke spanningsboog vast te houden.

Jammer dat de plot iets te lang doorzeurt, want voor zeker tweederde is dit een geweldig boek. Erg spannend en beklemmend ook. Hill toont zich net als papa Stephen King een meester binnen het horror-genre, met fraai uitgewerkte personages en een schijnbaar ongelimiteerde fantasie. En de psychotische Charlie Manx is een slechterik van formaat.