Geen Genade: Andy van der Meijde - Thijs Slegers (2012)

De een gaat gokken of drinken of allebei, ik ging neuken.

Vermakelijk boek van de inmiddels mede-Apeldoorner Andy van der Meijde, al moet ik zeggen dat Johan Derksen de anekdotes leuker kan vertellen dan dat ze door Slegers zo zijn opgeschreven.

Wat Slegers wel aardig doet is het verhaal zo optekenen alsof het lijkt dat Andy alles zelf zegt en schrijft. Ongetwijfeld zullen sommige zinnen letterlijk zijn overgenomen, maar het geheel leest zo soepel en gladjes dat het grotendeels ook Slegers moet zijn. Dat zorgt wel dat het weinig literaire waarde meekrijgt maar bovenal simplistisch en uitleggerig overkomt. Er wordt veelal expliciet gezegd wat Andy deed, met gelijk de uitleg waarom. Ik dacht zus, want zo… En dat gaat maar door. Als lezer wordt je voor dom gehouden die overal een handleiding bij nodig heeft. Maar uit de verhalen zou je dat ook zelf kunnen opmaken. Af en toe mag je wat noemen, maar niet zo vaak. En als je dan een conclusie hebt hoef je dat nu in het geheel niet te herhalen, want de boodschap is er wel duidelijk ingeramd. En als gezegd, Slegers kan best schrijven, maar door die simpele snelle stijl verdwijnt elke humor. Als ze vertelt worden zijn ze leuker, nu neem je het eerder ter kennisgeving aan. Iets wat leuk is hoeft niet leuk neergezet te zijn. Slegers geloofde ongetwijfeld teveel in de kracht van de inhoud zonder na te denken hoe het op schrift werkt.

Inhoudelijk is het verder wel aardig; als geheel niet heel bijzonder, wel vermakelijk. Het blijft een rise-and-fallverhaal maar doordat het de waarheid is en Andy alles zegt leert het je ook over vreemd gedrag van medespelers. Sommige anekdotes zijn zeer smakelijk (Didulica die wil meekijken terwijl Andy een stewardess loopt te wippen), Mido die z’n Ferrari op de kiss&ride-plaats parkeert, etc. Alle hebben raar gedrag, waardoor je ook begrijpt hoe Andy (en nogmaals, die uitleg die wordt gegeven is dan niet nodig). Alle gaan vreemd, gebruiken weleens een pilletje, hebben dure auto’s, vertonen vreemd gedrag door niet op trainingen te verschijnen en ga maar door.

Ergens aan het eind zegt Andy dat hij niet zo’n zeldzaam exemplaar is, maar wel een extreem geval. Een juiste en rake typering. Dit boek is dan weer niet zo bijzonder als brij in het algemeen, maar meer in de krenten die erin zitten. Wel 3*.

Johan Derksen meldde afgelopen maandag in Voetbal International dat het 100.000e boek is verkocht, evenals de filmrechten.

Leuk boek om te lezen en ik moet zeggen dat het als een trein leest. Ongelofelijk hoe je zo met geld om kunt gaan maar goed dat lees je wel meer. Glenn Helder of Fernando Ricksen hadden ook zo hun problemen. Wel moet ik zeggen dat het een zeer eenzijdig verhaal is. Ér is weinig gefact-checked zoals men vandaag de dag vaak gebruikt. Maar da's misschien wel vaker met bio's.

Je merkte het al net nadat het boek uitkwam, er kwamen meteen tegenstrijdige berichten in de media van personen die in het boek werden genoemd en die hier zo weer hun eigen versie op hadden. Wat verder opvalt is dat de stuctuur van de hoofdstukken nogal te wensen overlaat, vaak heeft men een passage besproken die later in hetzelfde hoofdstuk plotsklaps wordt herhaald.

Wat ik al aangaf, een leuk boek die het leven van een profvoetballer weer wat inzichtelijker maakt. Zelf ben ik ook een vervend sportvolger maar je krijgt toch wel zo een bevestiging over hoe dit soort spelers wordt behandeld in deze wereld. De verhoudingen zijn niet normaal. Dat je zo rijk kunt worden als je tegen een balletje kunt trappen.... Een 8- voor dit boek. Ik heb wat kritiek maar als een boek me in staat stelt dat ik het zo snel uitlees, dan moet het toch wel een goed boek zijn. Mijn volgende wordt iig weer een thirillertje

viel mij toch een klein beetje tegen
verders goed weg te lezen

Ondanks een door trauma’s gedomineerde jeugd in een Arnhemse volkswijk kon Andy van der Meijde (1979) bij Ajax uitgroeien tot de beste rechtsbuiten van zijn generatie.

De beste rechtsbuiten van zijn generatie
Heb ik toch iets gemist precies... Veel potten heeft hij niet gebroken als voetballer

Aangepast.

Mooi boek dat lekker vlot weg leest. Pluspunt is dat het net is of Andy het zelf vertelt itt tot Gijp. Aangrijpend verhaal ook. Persoonlijk vond ik het wel tof om dat stukje over Fc Twente te lezen als Twente supporter.

Kleine 4.5 *

In 1 ruk uitgelezen. Fantastisch verhaal mogelijk gemaakt door een open persoon, die niet bang is om zijn gemaakte fouten toe te geven. Hij heeft iig genoten zullen we maar zeggen. Ik wens hem nog een lang, gelukkig en rustig leven toe.

Toch wel erg oppervlakkig dit boekje. Zoals mjk87 al stelt wordt er enorm veel uitgelegd en geëxpliceerd, wat bij mij geen ander resultaat dan irritatie oplevert. Een beetje uitleg kan handig zijn bij een afwijkende visie of als de uitleg zelf iets voorstelt, maar dat is beide niet het geval.

Ook de schrijfstijl kon me niet charmeren, veel korte simpele zinnetjes en herhalingen.

Het boek moet het van de anekdotes hebben, en die zijn toch wat schaarser dan ik had verwacht. De eerder aangehaalde scene met Didulica is grappig, evenals de rol van Mido (die natuurlijk tevens triest is) en de grap die Van der Meijde samen met Amrabat bij Dzusak uitvoerde. Maar daar houdt het wel zo'n beetje mee op. In het beschrijven van de relaties met zijn ex-en blijft Van der Meijde aan de oppervlakte; je moet maar aannemen wat hij vertelt, er wordt weinig moeite gedaan het invoelbaar te maken door het ontstijgen van het clichématige.

En dan is er nog de haperende structuur waarbij informatie nodeloos wordt herhaald en personen soms pas worden geïntroduceerd als ze al een paar keer bij name zijn genoemd. Dat kan natuurlijk voorkomen als iemand een verhaal life vertelt, maar in een geschreven boek mag dat best vermeden worden. Anders had Thijs Slegers net zo goed de tape met het gesprek over kunnen typen.

Ten slotte nog een irritatiefactor: het moraliserende laatste hoofdstuk waarin nog even alle mogelijke lessen van dit boek uit de doeken worden gedaan. Besluitend met de originele slotzin: 'Het echte leven is begonnen.'

De voornaamste kwaliteit van dit boek? Het is zo uit.

Zuipen, drugs, feesten, neuken en af en toe nog een beetje voetballen. Wat een leven heeft deze man toch. Het leest lekker weg maar het is niet goed geschreven, veel herhaling. De anekdotes uit de kleedkamer zijn wel heel leuk. Het is prima voor tussendoor maar het is geen hoogvlieger.

leest weg als een jongensboek. Maar ... wat een verspilling van talent.

Simpele opbouw, simpel taalgebruik, vermakelijke/ontroerende stukjes (waarvan de meeste helaas al in de media zijn besproken en eigenlijk niet eens zo heel smeuiig zijn). Erg laagdrempelig - alsof je met Andy aan een tafel zit - en leest daarom vlot, zeker als voetbalfan. Ik stoorde me niet aan het concluderende stuk, wel aan de herhalingen (die bij GIJP overigens ook veelvuldig voorkwamen; vreemd).

Bij GIJP irriteerde dat me vele malen meer, puur omdat hij verder ook niet zoveel interessants te melden had, iets wat Andy overduidelijk wel heeft. Wat een bizar leven heeft hij gekend, en inderdaad, wat een verspilling van talent. De vertelwijze mag dan simpel en laagdrempelig zijn, toch heb ik dit boek met veel plezier gelezen.