menu

Le Sermon sur la Chute de Rome - Jérôme Ferrari (2012)

Alternatieve titel: De Preek over de Val van Rome

mijn stem
3,43 (7)
7 stemmen

Frans
Psychologisch

208 pagina's
Eerste druk: Actes Sud, Arles (Frankrijk)

''Le sermon sur la chute de Rome'' speelt zich af tegen de achtergrond van een Corsicaans dorpje, waar Matthieu, afkomstig uit een oorspronkelijk Corsicaanse familie, samen met een jeugdvriend uitbater wordt van een lokale bar. Trouw aan de filosoof Leibniz, willen ze deze plek tot de 'beste mogelijke' maken, maar al snel mondt hun utopie uit in een nachtmerrie. Oude wonden worden opengehaald, menselijke zielen raken gecorrumpeerd. Ferrari heeft met deze familiesaga de vloek willen beschrijven die mensen ertoe veroordeelt de werelden die ze om zich heen opbouwen te zien instorten. De titel van de roman verwijst naar de beroemde preek van Sint Augustinus, waarin hij zei: 'De wereld is als de mens: hij wordt geboren, hij groeit op, en hij sterft.'

zoeken in:
avatar van liv2
4,0
Winnaar van de Prix Goncourt 2012 , de belangrijkste literatuurprijs van Frankrijk.

Komt uit in vertaling in juni 2013

avatar van eRCee
4,0
Gaat op de lijst.

Dijkgraaf in NRC:

Het maakt de Goncourt van dit jaar tot een roman vol historisch besef die een dreigende brug slaat naar het heden, met een zwarte ondertoon, een roman die zich niet aan je geeft, maar die je moet veroveren. Een roman ook die zich plaatst in de recente trend waarbij Frankrijk terug is in de Franse literatuur.

Bron

avatar van liv2
4,0
Dit boek vertelt het verhaal van twee filosofiestudenten aan de Sorbonne in Parijs die, nadat ze te horen kregen dat de eigenaresse van het Corsicaanse café uit het geboortedorp van één van hen nieuwe uitbaters zoekt, hun studie laten voor wat ze is en zich ten volle in een nieuw avontuur storten. Wat dan volgt is het verbijsterende verhaal van schepping, bloei en de onvermijdelijke ondergang. Zeer mooi geschreven boek dat me boeide vanaf de eerste bladzijde.

avatar van eRCee
4,0
Een nieuwe stem binnen de Franse literatuur, zo werd gezegd, en zo is het ook. De preek over de val van Rome is een geweldig boek.

Jérôme Ferrari, die overigens al sinds 2001 publiceert, combineert in deze roman trefzeker de apocalyptische sfeer van preken van Augustinus over de ondergang van de wereld met een familiegeschiedenis. Het is overigens geen traditionele familiegeschiedenis, daarvoor wordt veel te weinig uitgelegd, is de overgang tussen de personages te vloeiend en zijn de tijdssprongen te grillig. Wat Ferrari doet is enigszins te vergelijken met Marquez, maar dan een slag duisterder. Hoofdfiguren uit het boek zijn (opa) Marcel, (kleindochter) Aurélie en (kleinzoon) Matthieu, en daaromheen zwermen nog de andere familieleden. Allen zien hun leven min of meer mislukken, ieder op zijn eigen wijze. En dan is daar, aan het einde, ineens Augustinus zelf, en diens einde, en hoe dat gelinkt wordt aan de dood van Marcel (met het gezicht van Aurélie daarbij). En als we het toch over indrukwekkende fragmenten hebben: wat te denken van de onvergetelijke scene waarin Virgile Ordioni zijn kwelgeest Pierre-Emmanuel te lijf gaat.

De stijl van Ferrari is enerzijds klassiek maar toch tegelijk modern, strak. Geen mooischrijverij, niet al te veel beelden, wel lange zinnen (waar ik sowieso een liefhebber van ben). De tirade van Aurélie die tekeer gaat tegen Matthieu over diens afwezigheid bij het sterfbed van diens vader*, meesterlijk. Het boek is simpelweg prachtig geschreven, in een schijnbaar moeiteloze stijl.

Ferrari is een rasschrijver, daar twijfel ik niet aan. Een schrijver om in de gaten te houden. Eén klein meesterwerk heeft hij in elk geval al op z’n naam staan.

avatar van eRCee
4,0
* Hier dan het volledige fragment waar ik op doel, ik hoop dat ik er iemand een plezier mee doe (en anders kan ik het zelf nog eens teruglezen):

... en toen kon Aurélie zich niet langer beheersen, ze noemde hem een stinkend egoïstische klootzak, een blinde klootzak die diep in zijn hart hoopte dat zijn verblinding hem uiteindelijk vergiffenis zou opleveren, maar wat hij nu uithaalde zou hem nooit vergeven worden, en als het toch gebeurde, dan zeker niet door haar, ze was anders dan hun moeder, die hem bleef zien als een engeltje dat koste wat het kost behoed moest worden voor een pijnlijke confrontatie met de verschrikkingen van het bestaan, alsof hijzelf eigenlijk het meest te beklagen was, alsof hij door zijn overgevoeligheid, de hypersensitiviteit die blijkbaar zijn exclusieve voorrecht was, ontslagen werd van zijn elementairste, heiligste plichten, ze wilde zelfs niet spreken over liefde en mededogen, dat waren woorden die hij toch niet begreep, maar begreep hij dan tenminste wat plichten waren, begreep hij dat als hij koppig volhardde in de wens eronderuit te komen, hij altijd de slappe lul zou blijven waarin hij zichzelf in recordtempo had omgetoverd, met bewonderenswaardig talent, dat wilde ze best erkennen, en niemand zou hem meer kunnen helpen, want het was te laat, en het zou hem verboden worden om te zeuren en te klagen, en ook om heerlijk weg te zinken in berouw, daar zou zij op toezien, behalve als hij zo barstensvol goed geweten zou komen te zitten dat hij niet eens de heerlijke aanvechting tot berouw voelde, maar als er in hem nog iets over was van de broer van wie ze hield, dan moest hij zichzelf dwingen zijn hoofd uit zijn navel te halen en zijn ogen open te doen, ze wilde niks horen over onbedachtzaamheid, niet over blindheid en niet over gevoeligheid, of het nou overgevoeligheid was of hypersensitiviteit, er bestaan verschrikkelijke dingen en die moeten we onder ogen zien, want dat doen mensen nu eenmaal, in die confrontatie ervaren ze hun menselijkheid en worden ze waardige mensen, en hij moest beseffen dat het onmogelijk was, absoluut onmogelijk, voor eens en voor al onmogelijk, om zijn vader te laten sterven zonder één enkel bezoek voor hem over te hebben, zelfs als dat bezoek oneindig veel minder aangenaam was dan wat zijn dagelijkse onbenullenbestaan hem opleverde, slempen, van bil gaan en de zeldzame onnozelheid waarin hij zich wentelde als een varken in zijn drek, en zodra het echt tot hem doordrong zou hij zonder ook maar één ogenblik te wachten het vliegtuig nemen, en ze was zo bang dat ze hem uit haar leven zou moeten bannen als ze hoorde wat voor antwoord hij haar daarop zou geven, ze was zo bang hem voorgoed te verliezen, idiote die ze was, onverbeterlijke idiote, dat ze zijn antwoord liever niet hoorde en botweg ophing.

avatar van Wickerman
3,5
Leuk boek met een interessante stijl. Leest niet al te makkelijk weg.

avatar van -JB-
3,0
'De Preek over de Val van Rome' vertelt het verhaal van twee jonge vrienden die een bar overnemen in een dorpje op Corsica. Hoewel de bar in het begin een groot succes is vanwege de meisjes die er werken, krijgen de vrienden het later zwaar om alles in goede banen te leiden.
Ferrari maakt het hele boek een paralel met de geschriften van Augustinus uit de 5 eeuw over de ondergang van het Romeinse rijk. Augustinus zag dit als een ernstige waarschuwing van God en een bevestiging van de tijdelijkheid van de wereld. In het boek staat onvermijdelijke ondergang van het café, en de tijdelijkheid van de succes en geluk daarom centraal. Voor mijn gevoel ligt het er allemaal een beetje te dik bovenop, mede door de stijl met flashbacks en de toon van het boek. Alsof het allemaal nog niet duidelijk genoeg was, neemt Ferrari je in het laatste hoofdstuk nog even mee naar de tijd van Augustinus zelf. Een totaal onnodige toevoeging.
Ook de schrijfstijl is even inkomen. Ferrari gebruikt lange zinnen, gescheiden door komma's en is daardoor soms wat moeilijk leesbaar. Dit werkt prima in de stukken die een beetje in een 'stream of consciousness'-achtige stijl geschreven zijn (zoals het fragment hierboven), maar voor andere delen is het vooral onhandig lezen. Al met al dus een boek dat me niet echt wist te raken. 3*

Gast
geplaatst: vandaag om 16:34 uur

geplaatst: vandaag om 16:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.