menu

Dorst - Esther Gerritsen (2012)

mijn stem
3,32 (14)
14 stemmen

Nederlands
Psychologisch

224 pagina's
Eerste druk: De Geus, Breda (Nederland)

Coco en haar moeder Elisabeth zien elkaar sporadisch en lopen elkaar op een dag bij toeval tegen het lijf. De moeder vertelt tussen neus en lippen door dat ze niet lang meer te leven heeft. Coco voelt zich verantwoordelijk en trekt bij haar moeder in. De zieke Elisabeth verdraagt de aanwezigheid van haar dochter omdat ze weet dat van een moeder begrip en geduld wordt verwacht.

zoeken in:
avatar van liv2
4,0
Is liefde tussen moeder en kind eigenlijk iets vanzelfsprekend? Wat als dat nu eens niet zo is? Wat als je eigen kind je te zwaar valt, het je leven hypothekeert en je met de beste wil van de wereld er geen band mee kan opbouwen? En hoe dealt het kind, dat dit aanvoelt, ermee ? Ziehier de kern van dit boek.
Zwaar op de hand: nee, Eerlijk: ja.
Esther Gerritsen slaagt erin om dit taboe te doorbreken, dit alleen al vind ik bewonderenswaardig.
De afstandelijkheid tussen deze twee mensen (de vis en het viswijf) komt tot uiting in hakkelende moeilijke dialogen (zouden geschreven kunnen zijn voor het toneel). Ze beseffen beiden dat er een kloof gaapt tussen wat zou moeten zijn en wat er daadwerkelijk is.
Omdat je als lezer afwisselend meedenkt vanuit de moeder en de dochter maakt dat je beiden begrijpt en aanvoelt .Maar vooral de scenes met de dochter vond ik sterk uitgewerkt, om nog maar te zwijgen over de beschrijving van de meest 'hallucinante' en trieste blowjob die je je kan voorstellen....
Zeer goed boek.

4,0
Mooie recensie liv2, ben het er wel mee eens, een prachtig boek dat hopelijk nog bekroond wordt met één of twee prijzen.

avatar van slowgaze
1,5
Zo, en daar gaat het gemiddelde 0,47 omlaag. Ik leg het nog een keer uit, echt waar.

avatar van Donkerwoud
Ik weet het al...het is geen gedicht?

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
trevisor schreef:
Mooie recensie liv2,


Heeft me benieuwd gemaakt.


slowgaze schreef:
Zo, en daar gaat het gemiddelde 0,47 omlaag. Ik leg het nog een keer uit, echt waar.


En hier ben ik ook nieuwsgierig naar ...

4,0
hier ben ik nu wel benieuwd naar, slowgaze....


avatar van psyche
4,0
psyche (crew)


Nu word ik nog nieuwsgieriger naar de mening van Slowgaze die net als ik Mystiek Lichaam van van Kellendonk hoog waardeert.
Als je nagaat waar de prijs voor staat, Slowgaze, wat vind je dan ervan dat EG (in combi met jóuw mening over Dorst) deze prijs gewonnen heeft?

avatar van slowgaze
1,5
Dorst is voor mij onderdeel van een vak over literatuurkritiek geweest. De bedoeling was dat iedereen een recensie van 750 woorden schreef, op de groep die de receptie van het boek in kaart bracht na. Wie mijn bespreking wil lezen moet me maar even een privéberichtje sturen, dan stuur ik ‘m je op. Afijn, uit het receptieonderzoek bleek dat Dorst positief tot zeer positief ontvangen is in de dagbladpers (vijf sterren zelfs in de Volkskrant) en ook op internetsites vrij positief ontvangen is. Daarom was het ook zo opvallend dat de helft van mijn klas het een enorm rotboek vond (ik sta aan die kant) en de andere helft gematigd tot erg positief was. Hoe cliché het ook klinkt, het is blijkbaar een ‘love it or hate it’-casus.

Nu wil ik Dorst echt graag een goed boek vinden, want het schemert duidelijk door wat het voor een boek moet zijn: het verhaal over een slechte relatie tussen moeder en dochter, waarbij vorm en inhoud knap samenvallen en de slechte relatie goed verbeeld wordt door ongemakkelijk hakkelende dialogen en compleet onaangename personages.

In de praktijk levert dat voor mij vooral heel veel ergernis op. De dialogen gaan compleet nergens over, zitten vol nutteloze herhalingen en non-informatie. De koffiescene is tekenend en ook veel klasgenoten hebben dit stuk aangehaald (waarbij sommigen het overigens ook juist een knappe passage vonden, juist vanwege dat langs elkaar op praten):

‘Wil jij nou koffie?’
‘Koffie?’
‘Is dat zo’n moeilijke vraag?’
‘Heb je al gezet?’
‘Hoezo?’
‘Ga je koffiezetten?’
‘Als jij koffie wilt.’
‘Wil je koffiedrinken ...? Samen?’
‘Wíl jij koffie?’
‘Ik wil best koffie, maar ik zit te studeren. Maar
als je hebt of als je toch ging zetten ...’
‘Nou ja, dan zet ik wel, als jij koffie wilt.’

Kan ik inkomen hoor, dat het goed en invoelbaar miscommunicatie weergeeft, maar jeetje, wat erger ik me hieraan. De roman zit vol met zulke dialogen waar ik gewoon kriebelig van word. Bovendien zijn die ingebed in een soort naar lichtbizar sfeertje waarin moeilijke gesprekken bij de Chinees plaatsvinden, ziek zijn gewoon pardoes op straat verteld wordt en de barman onder zijn werk, maar natuurlijk netjes achter de bar, pijpen.

Daarnaast vind ik de personages gewoon zo ergerlijk (het moeten nare personages zijn, begrijp ik echt hoor) dat ik absoluut niet met ze mee kan leven. In een roman over terminale ziekte is zoiets gewoon echt jammer. Nee, de personages worden zo ergerlijk dat ik het gewoon vervelend begin te vinden om verder te lezen. Nu is dat natuurlijk geen legitieme ‘objectieve’ reden om een boek af te schrijven, of zo is mij dat verteld, maar toch: een personages als Elmer uit Werther Nieland, of Frits Egters om bij Reve te blijven, zijn ook ontzettend onaangename personen, maar met hen voel ik me wel betrokken. Dit is dus vooral een heel subjectief iets, mijn onmogelijkheid om om de personages in Dorst te geven, maar het doet er niets aan af dat ze mij de lust tot lezen wel behoorlijk ontnemen.

Dan zijn er nog wat kunstgrepen die ik nauwelijks wat toe vind voegen. Dat de moeder andere personages met dieren vergelijkt, en die het hele boek door aangehouden vergelijking tussen dochter Coco en een vis, vind ik vrijwel niets toevoegen. Het draagt alleen maar bij aan dat ‘lekker gek doen’ en zorgt ervoor dat het boek als een nogal kunstmatig wereldje aanvoelt.

Eerlijk is eerlijk: ik weet nog steeds niet of Dorst nu ‘objectief’ een heel goed of een heel slecht boek is. Het moet duidelijk één van die twee zijn, een middenweg bestaat hier echt niet. Ik vind het in elk geval tegen het onleesbare aanzitten, maar dat is dus grotendeels puur subjectief. Ik kan me goed voorstellen dat anderen dit echt een goed boek vinden en ik wil het zelf ook graag een goed boek vinden, maar ik erger me er kapot aan. In deze conclusie met een overmatige hoeveelheid van het woord ‘ik’ vind ik dat zelf eigenlijk wel verantwoording genoeg.

avatar van thomzi50
Liv2 (of iemand anders die dit boek gelezen heeft), wat vind je van bovenstaande recensie?

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
thomzi50 schreef:
Liv2 (of iemand anders die dit boek gelezen heeft), wat vind je van bovenstaande recensie?


In ieder geval fijn alvast dat Slowgaze zijn bevindingen heeft geplaatst.
Gisteravond heb ik de eerste vijfendertig pagina's van Dorst vlot weggelezen, onder andere de volgende passages:

slowgaze schreef:
ingebed in een soort naar licht bizar sfeertje waarin


ziek zijn gewoon pardoes op straat verteld wordt


Dit gebeurt in het eerste hoofdstuk, op pagina één wordt meteen het onvermogen van de moeder duidelijk:
Vaak weet ze niet wat ze tegen haar dochter moet zeggen, maar nu heeft ze toch echt iets.

Wat mij betreft is dit eerste hoofdstuk schrijnend, pijnlijk.

waarin moeilijke gesprekken bij de Chinees plaatsvinden,


Ja, bizar, en tegelijkertijd wordt hier direct raak geïllustreerd hoe de verhoudingen liggen, tussen de dochter en haar vriend, tussen de dochter en haar vader en stiefmoeder.
Natuurlijk, zou ik bijna zeggen, is de dochter hier 'aanjager'. En reageert wat mij betreft de vriend ergerlijk. Hij moet zo nodig zijn punten maken ...

Mijn mening tot nu toe is dat Gerritsen met weinig woorden heel veel neerzet.
Wordt vervolgd.

avatar van liv2
4,0
Even een paar bedenkingen:

1. Over de VORM: De hakkelende, nietszeggende dialogen geven mi weer hoe mensen tegen elkaar praten als ze elkaar niets te zeggen hebben, elkaar vermijden dus. Er is gewoon geen andere soort dialoog mogelijk vind ik .Het kan gewoon niet anders dan op deze manier. Dat Slowgaze daar 'de kriebels' van krijgt begrijp ik volledig, maar het is nu éénmaal de werkelijkheid. Ik zou ze de kost niet willen geven hoor, mensen die zo met elkaar praten. Of koppels, die op restaurant, NAAST elkaar zitten te eten en voor zich uitstaren. Indien er een gesprek is zal het ook vast op deze manier zijn. Soms kan je als schrijver niet anders, en dat is hier denk ik het geval. Ik heb me er nooit aan gestoord, integendeel.

2. Ik vond de personages niet 'naar' maar hartverscheurend eenzaam en dat is toch wel een verschil.

3. Over de INHOUD: Slowgaze zegt hier alleen over: 'Een boek over een slechte relatie tussen moeder en dochter'' ( eigenlijk is 'slechte relatie' fout, want dat impliceert dat er een 'relatie' is, maar die is hier quasi nihil) Het gaat hier veel en veel verder. Het gaat over een toestand die geen van beiden wil en waar geen van beiden 'schuld' in treft. Het is gewoon zo. Eigenlijk een beetje het laatste taboe. Dat mag niet, dat kan niet, dat mag niet gezegd zijn. Maar hier wordt het wel gezegd en uitgesproken. Want ook dit is soms werkelijkheid maar dit toegeven of zeggen is nog altijd een brug te ver. Ik heb nog nooit een ouder horen zeggen: 'mijn kind ligt me niet en zijn aanwezigheid alleen maakt me zenuwachtig', mijn kind heeft mijn leven er niet rijker op gemaakt, integendeel, als ik het zou overdoen, nee bedankt.. Liefde faken is iets dat onmogelijk is , dus de impact voor de andere persoon is verwoestend. Dat is een levensbehoefte zoals eten en drinken. Als je dat niet hebt gekregen heb je geen 'bodem' en loop je onherroepelijk vast. Dat is wat er volgens mij gebeurd is.

Dus wat betreft de inhoud blijf ik op mijn honger zitten.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
slowgaze schreef:
Dorst is voor mij onderdeel van een vak over literatuurkritiek geweest.


liv2 schreef:
Het gaat hier veel en veel verder. Het gaat over een toestand die geen van beiden wil en waar geen van beiden 'schuld' in treft. Het is gewoon zo. Eigenlijk een beetje het laatste taboe.


Nadat ik het eerste hoofdstuk van Dorst las heb een interview met Esther Gerritsen gezien, althans ik heb hem twee keer aangeklikt, niet één keer afgekeken. Ik werd er kriebelig van.
Tijdens het lezen van Dorst vroeg ik me af: geen schrijver schrijft zomaar iets, wat wil EG bereiken met deze roman? In het interview vertelde EG over een personage met een (voor)liefde voor dingen, hoe zou het zijn dat door te voeren? Ze begon in een eerdere versie van het boek met de dood van het personage (de moeder): ‘Ik ben zojuist gestorven’. Dat vond EG te statisch.

Dorst is m.i. uiteindelijk een dynamisch boek geworden en niet alleen voor literatuurstudenten mooi materiaal, psychologiestudenten kunnen ook hun analysehart ophalen.
Ik heb niet zo’n zin het hele boek op die manier te fileren. Eerlijk gezegd is wat mij betreft de vissoep al zout genoeg geserveerd.

Zoals Liv m.i. al aangeeft, mensen zoals moeder en dochter bestaan echt. En EG heeft de (karakter)eigenschappen van haar hoofdpersonages uitvergroot, ze doet dit soms met heel weinig woorden, soms met precieze en herhaalde situaties. Ook al begrijp ik waarom de dochter op een bepaald moment de ene na de andere man afwerkt, de dochter geeft het zelf al aan: ‘Iedereen is bang voor al het voelen en zij is bang dat ze niet meer voelt’, zonder de herhalingen had ik het ook wel geloofd, had één uitgeschreven situatie voor mij volstaan met bij de volgende man een verwijzing naar de eerste situatie. Maar het is misschien helemaal niet de bedoeling van EG, dat ik het zo wel geloof.

Juist na het bizarre gesprek bij de Chinees, wanneer alle hoofdpersonages behalve de moeder, de moeder gaan analyseren beginnend met : is het (diagnose) of op zijn minst (diagnose)? dacht ik: hoezo heeft die vraag jaren en herhaaldelijk rondgecirkeld? Waarom heeft niemand op zijn minst moeite gedaan dan om na te gaan wat zou helpen in het contact? Dat was soms wel gebeurd, maar meestal niet zo succesvol. Iedereen had zo zijn of haar al dan niet (on)bewuste belangen.Uitgerekend de wat mij betreft irritante geliefde van de dochter (evengoed interessant voor psychologiestudenten) lukte het wel contact met de moeder te maken. De dochter dacht toen over zichzelf: waarom stelde zij haar moeder nooit zulke vragen?
En de moeder? De moeder was meer dan intelligent genoeg om te begrijpen waarom haar dochter in eerste instantie juist nu bij haar was ingetrokken. Diagnose of niet, dat deed pijn.

Waarom lukte het de collega van de moeder wel genegenheid voor de moeder te hebben en goed samen te werken? Waarom lukte het de kapper eveneens? Dat was me wel duidelijk.
Ik kwam weer terug bij mijn vraag: wat is de bedoeling van EG met Dorst?
Met betrekking tot de psychologie in Dorst is EG vast flink geholpen door de boeken die ze tijdens het interview uit haar kast haalde. Ze heeft werkelijk knap gebruik gemaakt van de ingrediënten, ze laat niets aan het toeval over. Toen ik nog zo’n vijftig pagina’s te gaan had sloeg ik het boek dicht en zag de omslag. Ik was misselijk en snakte naar een glas helder, fris en koel water.

Het verkeerde alsnog. De moeder was stervende en daar, daar dook het meisje op. Het meisje dat tegen de moeder zei : ‘we moeten het er eens over hebben’. De tonen veranderden, ik was geraakt. Ik gunde zowel de moeder als het meisje een goede scheiding. Ik was niet meer misselijk, ik huilde. Het meisje rende naar haar moeder, ze dacht: hoe gewonder hoe beter, wie niet bang is om te vallen rent harder.
Het meisje, als vanouds weer opgesloten, wist zodra haar moeder was overleden en ‘ze even vrij was’ hoe ze op haar allerbest kon vallen.


4*

avatar van Marude
4,0
"Klein" boek. Mooi, intrigerend, ongewoon perspectief tot het einde stijlvol 'volgehouden'. Ingewikkeld om zo in het leven te (moeten) staan maar zonder dat de goegemeente je je rechten ontnemen wil is het wel mogelijk.

avatar van Lalage
4,0
Dit dunne boek lees je snel uit, maar de sfeer blijft nog een tijdje hangen.
Dorst – Esther Gerritsen | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

avatar van mjk87
1,0
Dit is inderdaad niks, en ik geloof ook wel dat Slowgaze goed uitlegt waarom.
Het is gewoon vervelend te lezen die volstrekt onzinnige en oninteressante dialogen die nergens heengaan en veel te geschreven aanvoelen. Banaliteit maakt niets uit (zie Bij Nader Inzien), maar je moet het wel goed gebruiken. En dat het een gimmick om aan te tonen hoe mensen elkaar soms niet begrijpen is dan allicht sterk bedacht, maar op papier komt dat gewoon niet tot zijn recht. Misschien in het theater, maar dat is een boek weer niet. Jammer, want ik zie best wel dat hier wat mee gedaan kan worden, met de thema's en de personages. Alleen Gerritsen lukt dat gewoon niet. 1,0*.

3,5
Mooie roman, mooie dialogen. En een ontzettend sterke openingsscène. Soms had ik wel de indruk dat dit eerder een toneelstuk was dan een roman, maar dat geeft niet. Dat zegt tegelijkertijd ook heel veel over het contact dat de personages met elkaar hebben.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:42 uur

geplaatst: vandaag om 01:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.