Er zitten veel inhoudelijke overpeinzingen in De ontheemden die de moeite waard zijn. Het gaat over zij die hun land ontvluchten wanneer er oorlog uitbreekt en over zij die blijven. Maalouf voert de verschillende types op: een intellectueel, een zakenman, een militant enzovoorts. Dit illustreert meteen het probleem, want het boek is erg schematisch en voelt als een verdediging van de Arabische cultuur voor een westerse lezer, gegoten in dialogen. Het moment dat mijn interesse begon te verdwijnen kwam al binnen 100 pagina's, toen de hoofdpersoon in bed belande met de vrouw die vanaf het eerste moment was aangeduid als 'de mooie Semi' en die als een wulpse weduwe schijnbaar tientallen jaren smachtend heeft gewacht op onze Parijse professor om hem, met instemming van diens vriendin, op een aantal nachten van Perzische wellust te trakteren. Je broek zakt er vanaf. Verder is de hele romanopzet niet origineel (het gezoek in het verleden, de verloren vrienden enz. enz.) en kan ook de ontknoping niet bevredigen. Overeind blijven echter de inhoudelijke bespiegelingen, die op niveau zijn en waar Maaloef waarschijnlijk ook zijn status als schrijver aan ontleent.
Overigens jammer dat de woordspeling in de originele titel niet goed te vertalen valt.