menu

Sweet Tooth - Ian McEwan (2012)

Alternatieve titel: Suikertand

mijn stem
3,64 (18)
18 stemmen

Engels
Thriller / Psychologisch

336 pagina's
Eerste druk: Jonathan Cape, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Serena Frome is de knappe dochter van een anglicaanse bisschop. In haar laatste jaar aan de Universiteit van Cambridge wordt ze door de geheime dienst geworven. In 1972, Groot-Brittannië zit midden in een economische crisis en wordt geteisterd door terrorisme en industriële malaise, wordt Serena ingezet voor Operatie Suikertand, een geheime missie binnen de literaire wereld. Serena, dwangmatig lezer, wordt verliefd op een veelbelovende jonge schrijver. Kan ze haar leven undercover blijven volhouden?

zoeken in:
avatar van liv2
Mooie recensie voor Suikertand....

Cobra.be: Sweet Tooth - Ian McEwan

avatar van Pythia
Zou er een reden zijn om Sweet Tooth te vertalen met Suikertand in plaats van met Zoetekauw?

avatar van Slainte_Mhath
Pythia schreef:
Zou er een reden zijn om Sweet Tooth te vertalen met Suikertand in plaats van met Zoetekauw?


pfff inderdaad..

avatar van PeterW
PeterW (crew)
Dat was ook het eerste wat ik dacht.

avatar van dutch2.0
4,0
En zo herhaalt de geschiedenis zich. Na het tamelijk beroerde ‘ Amsterdam ‘ uit 1998, revancheerde Ian McEwan zich met het verpletterende Atonement (2002), wat mij betreft nog altijd zijn meesterwerk. Mijn verwachtingen waren na het bedroevende Solar (2010) dus hoog gespannen. Terecht. Hoewel Sweet Tooth geen meesterwerk is, is het na Solar wel een reuzensprong vooruit.

Het eerste woord dat te binnen schiet om Sweet Tooth te karakteriseren, is fris. Het proza is even vitaal als de personages, het verhaal blijft de volle driehonderdzoveel pagina’s boeien, zelfs de thematiek is verfrissend voor McEwan (al is hij bepaald niet de eerste die zich hieraan waagt). Sweet Tooth gaat over de onkenbaarheid van de wereld en de medemens, waarbij een werkelijkheid altijd afhankelijk is van het perspectief.

Dit thema vind je om te beginnen terug in de wereld van MI5, de Engelse geheime dienst waarbij heldin Serena Frome werkt. Naast de alledaagsheid van de werkroddels, de romances, de promoties en de degradaties, weet je bij MI5 nooit wie je vriend is en wie je vijand. Medewerkers die elkaar in de gaten houden, flats die doorzocht worden (of toch niet), achtervolgingen door collega’s (of toch niet).

Het thema vind je ook, en bijzonder geslaagd, terug in de verhalen van de jonge schrijver Haley. Deze verhalen onderbreken regelmatig de gewone plot. Ze gaan bijna allemaal over mensen die een beeld hebben van een ander dat van geen kant klopt. Zo is er het verhaal over een miljonair die stiekem verliefd wordt op een paspop, terwijl zijn Nigeriaanse huishoudster denkt dat hij eindelijk een vriendin heeft.

Minder geslaagd is dat het thema ook op een metaniveau speelt. De schrijver Haley is gebaseerd op de jonge Ian McEwan (die ooit een verhaal schreef over een miljonair en een paspop). Deze laag is een mengeling van autobiografie en fictie, waarbij je als lezer nooit weet wat waar is en wat niet. Twintig jaar geleden zou zoiets misschien nog origineel zijn, maar dit soort postmodernisme heeft volgens mij zijn langste tijd wel gehad. De bekendheid met dit soort literaire frivoliteiten zorgt er ook voor dat je het eind van kilometers ziet aankomen.

Maar goed, Sweet Tooth levert driehonderdzoveel pagina’s leesplezier op, dus al te veel klagen geeft geen pas. Hopen dat McEwan binnenkort weer een waardeloos boek schrijft, dan wordt het daarna gegarandeerd genieten!

3,5
Wat een einde!

"Within eighteen months of joining [the MI5] I was sacked, having disgraced myself and ruined my lover."

De opening voorspelt weinig intrigerend, maar McEwan manouvreert je al lezend keer op keer in overzichtelijk schijnende posities, culminerend in een meesterlijk slotspel met consequenties voor ruim driekwart van het eerder vertelde verhaal.

Maar is er dan helemaal niets mis? Bijna één hoofstuk wordt gewijd aan een toespraak van een CIA topman. Waartoe? Dat wordt nergens duidelijk. En: nergens werd ik echt meegesleurd, op wellicht een paar intrigerende onthullingen na. Desalniettemin: dit smaakt naar meer Ian McEwan.

3.5*

Cryptopsy
Pythia schreef:
Zou er een reden zijn om Sweet Tooth te vertalen met Suikertand in plaats van met Zoetekauw?


Ik heb het boek nog niet gelezen, maar ik denk dat die reden er inderdaad is. Het bestaat niet dat deze gast echt niet weet wat de vertaling van sweet tooth is:

Vertaler Rien Verhoef eredoctor Universiteit Leiden - Nieuws - Nieuws & Agenda - nieuws.leidenuniv.nl

Goede vertalers letten natuurlijk ook heel erg op de klank en het gevoel van woorden en dat soort dingen. Kijk maar naar de manier waarop Harry Potter is vertaald.

avatar van Pythia
Cryptopsy schreef:
(quote)
Ik heb het boek nog niet gelezen, maar ik denk dat die reden er inderdaad is. Het bestaat niet dat deze gast echt niet weet wat de vertaling van sweet tooth is:.

Vandaar mijn vraag. Ik hoop op een antwoord van iemand die het boek gelezen heeft.
Of van de vertaler zelf, natuurlijk

avatar van dutch2.0
4,0
Vanuit het verhaal is er geen enkele reden om met deze malle vertaling te komen (of ik moet er vreselijk overheen hebben gelezen). De enige reden die ik kan verzinnen, is dat Nederlandse uitgevers een voorkeur hebben voor gezochte, quasi-poetische, gruwelijk lelijke titels. Wat te denken van Asbestemming, Sleuteloog, De perzik van onsterfelijkheid, Het limonadegevoel, Onder het plaveisel het moeras, enzovoort, etcetera. Suikertand (een titel waarvan ik echt rillingen krijg) past prima in dat rijtje.

avatar van Pythia
Dankjewel voor het antwoord, dutch2.0.
"Verschrikkelijke titels" is misschien wel een aardig nieuw topic

Cryptopsy
Tot het tegendeel bewezen is, kies ik de cynische uitleg van dutch2.0.

avatar van Donkerwoud
3,5
Met een bijzonder complexe narratieve constructie weet McEwan een hele frisse hybride van literatuurkritiek, spionageverhaal en liefdesgeschiedenis neer te zetten. Het levert een zwoele en sexy roman op die aanvoelt alsof McEwan heel erg veel plezier heeft gehad met het schrijven ervan.

Volgens mij gaat Sweet Tooth toch vooral over de positie van de auteur als iemand die een onafhankelijk van zichzelf staande tekst aflevert, maar waarbij tegelijkertijd binnen diezelfde tekst wordt gezocht naar sporen van de auteur. Wie is die mysterieuze man die onze emoties als een marionettenspeler bespeelt, maar die van begin tot eind aanwezig is in de tekst door vooral afwezig te blijven? Ik zie een analogie met het idee van ´La mort de l'Auteur´ van Roland Barthes. Zelf ben ik niet zo´n fan van dit soort opzichtige postmoderne stijltrucs, waarbij de constructie van de roman bloot wordt gelegd, maar bij McEwan blijft hij van begin tot eind de regels van zijn eigen universum volgen. Het lijkt elk moment alsof hij grandioos uit de bocht gaat schieten met zijn grandioze ideeën en toch weet hij het keer op keer terug te brengen tot geloofwaardige proporties.

Waarom ik het boek niet helemaal kan waarderen is eigenlijk een beetje flauw: wanneer je zo opzichtig met spionage-elementen gaat strooien, dan verwacht ik als kleingeestige lezer ook dat het aan mijn verwachtingspatroon voldoet. Een spionagethriller is spannend en moet het hebben van een keurig opgebouwde suspense. In een eerdere roman als ´Saturday´ wordt een simpel uitgangspunt als ´man piekert over de wereld na 11 september´ bloedstollend. Hier worden allemaal complexe kunstgrepen uitgevoerd, die overduidelijk gebaseerd zijn op thrillers van Ian Fleming en John le Carré, maar die niet een zelfde effect van spanning en suspense op mij wisten over te brengen.

Het helpt ook niet mee dat veel passages gevuld zijn met uitleg over Sweet Tooth of de uitwisseling van elkaars politieke opvattingen. Misschien leuk voor mensen die bekend zijn met de historische context van dat tijdvak, maar voor mij leverde het net iets te vaak momenten op waarin de roman stilviel en niet helemaal zijn eigenlijke potentieel waar kon maken.

3,5
Aca
Ik kwam er aanvankelijk moeilijk in, maar eenmaal over de helft werd ik steeds meer gegrepen door het boek, al is het ook wel een tikje vermoeiend. De intrige zit hem uiteindelijk niet in hetgeen verteld wordt, het spionnendeel is niet veel meer dan een kapstok, maar wie het vertelt. Ik moet zeggen dat het perspectief-kantelende slothoofdstuk niet de impact had die McEwen wellicht beoogde, daarvoor was het toch iets te veel een trucje, wat te uitleggerig ook - leek ook meer geschreven om de lezer te overtuigen dat het boek toch echt wel goed in elkaar zit. Toch een knap gestructureerde en vlot geschreven roman, met plezier gelezen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:55 uur

geplaatst: vandaag om 15:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.