menu

Een Liefde in Parijs - Remco Campert (2004)

mijn stem
3,32 (38)
38 stemmen

Nederlands
Psychologisch

160 pagina's
Eerste druk: De Bijzige Bij, Amsterdam (Nederland)

Hoofdpersoon van Een liefde in Parijs is de schrijver Richard Sanders. Vlak na aankomst in Parijs heeft hij op straat een vluchtige ontmoeting met een elegante vrouw die hem wel herkent, maar van wie hij niet meer weet wie zij is. Ze noemt hem haar naam, maar ook dat helpt hem niet het juiste beeld uit zijn geheugen op te diepen. Wel ziet hij beelden voor zich die op het eerste gezicht niets te maken hebben met deze ontmoeting, zoals ze daar nu staan in het donker wordende licht op de Place du Panthéon.

zoeken in:
avatar van thomzi50
2,5
Leest uitermate makkelijk weg, maar bevat zowel qua verhaal als schrijfstijl als personages niets wat me langer dan een week bij zal blijven. Daarom, ondanks de kundigheid waarmee het is geschreven en het prettige, constante tempo, een nipte onvoldoende: 2,5*.

avatar van Pythia
4,5
Heden en verleden lopen prachtig door elkaar.
Heimwee naar de tijd en plaats die je gevormd hebben, in heel mooie zinnen.
De vraag is: bepaalt het lot je leven?

@thomzi50: lees het nog eens als je zestig bent. .

3,0
Persoonlijk vond ik het einde nogal voorspelbaar.

2,5
Campert kan beter.

3,5
Het is een vlot en erg mooi geschreven verhaal, waarin heden en verleden elkaar op een prettige manier afwisselen.
De ontwikkelingen in de vriendschap tussen de twee kunstenaars en het terugblikken van de schrijver op zijn leven maakt het een weemoedig relaas.

avatar van JJ_D
3,0
Parijs.
Parijs!
Paris – ook als je er rondloopt meer een illusie dan een feitelijke plek. Een droomfabriek, een decor om verzinsels over jezelf op te projecteren. Nietwaar?
Neem bijvoorbeeld de jongeman Richard Sanders, die zich verbeeldt dichter te zullen worden. In Parijs, waar tallozen hem reeds zijn voorgegaan, verwerkelijkt zich als het ware zijn streven, alleen al door ginder te zijn – in Parijs kristalliseert de ambitie uit...à Paris, on est arrivé (als in: gearriveerd zijn) alleen al door in de zelfverklaarde hoofdstad van de Europese kunst te bivakkeren, toch?

Enfin, het zegt veel over de protagonist dat hij zijn mislukte wedervaren in deze stad blijft verheerlijken. Tovèr kijkt veel nuchterder naar de voltooid verleden tijd: diens Parijse periode was de genese van zijn kunstenaarschap, een periode van flikflooien en uitproberen, waarna het leven daadwerkelijk begint…eerst de pasvorm vinden, de mal van het ‘zelf’, en nadat dit ‘zelf’ zich kenbaar heeft gemaakt, het bestaan errond inrichten. Voor Sanders ligt dit compleet anders: hij is nooit te weten gekomen wie hij eigenlijk is en wat hij eigenlijk wil. Als romanticus pur sang is hij altijd ergens anders: zijn omgeving voldoet niet, zijn partner evenmin, het verleden is sacraal omdat het de nooit ten volle tot wasdom gekomen kiem van zijn artisticiteit omvat, en dus de belofte om als kunstenaar nog ten volle open te bloeien, ooit, op een dag, un jour…maar zeg nu zelf: welke kunstenaar?

Eigenlijk is het Sanders nooit echt menens als artiest, hij stevent niet af op een “ultiem” werk, omdat hij maar wat aan moddert… In die zin is het een wat slap personage, inderdaad een karakter om relatief snel te vergeten. L’art de l’oublier, n’est-ce pas?
Hoe dan ook: vanuit zijn immature hunkering naar een ongewisse toekomst (roem) en zijn nostalgisch verlangen naar een ver verleden (onbezoedeld door een Parijs vol potentie struinen) vergeet Sanders het heden. Hij is er, zonder er te zijn. Emotioneel incompetent – mogelijks door zijn traumatische jeugd met een even letterlijk als figuurlijk afwezige vader – en misschien nog meer egocentrisch dan Tovèr, misbruikt hij (ho maar, opletten met dat #metoo-taaltje!) Sacha eigenlijk een zoveelste keer, want zelfs haar persoonlijke ontboezeming laat hem niet ontwaken uit de roes van vleselijk genot waar hij denkt recht op te hebben, omdat de persoon tegenover hem nu eenmaal een vrouw is.

Serieus foute boel dus, door Campert niettemin erg menselijk te boek gesteld: Sanders als een twijfelende, door zijn eigen lamlendige herinneringen meanderende mislukkeling…Sanders als pasvorm voor ons allemaal, tot op zekere hoogte? Voor mij, wijlen een ongetemperd bronstige man, immers een boek waarin herkenbaarheid steekt – best beschamend om hier open en bloot toe te geven, jazeker!

3,25*

avatar van JJ_D
3,0
Nog een prevelementje (omdat de achterafgedachtes zo nu en dan de interessantste zijn): ‘Een liefde in Parijs’ voelt een beetje vlak aan, maar misschien is het gebrek aan psychologische diepte juist symptomatisch voor Richard als personage? Opgevoed in gevoelsmatige leegte, hierdoor getraumatiseerd voor wat relatievorming betreft, en bijgevolg nog steeds ronddobberend in een emotioneel vacuüm, onzeker over wat hij wil, wat zijn kunst precies voorstelt, wie hij eigenlijk is als mens…een boek dat een wroetende laag ontbeert, omdat de protagonist weigert in zichzelf te wroeten, wel integendeel: hij loopt weg van zijn eigen schaduw!?

Gast
geplaatst: vandaag om 09:50 uur

geplaatst: vandaag om 09:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.