Op de een of andere manier was ik Hesse na het indrukwekkende De Steppewolf toch wat vergeten, totdat ik nu jaren later Narziss & Goldmund las. Gelijk weer gegrepen door de compacte stijl en levenswijsheid die er uit spreekt. Niet zo gek dat hij in de jaren 60 door jongeren herontdekt werd; net als De Steppewolf bleek ook Narziss & Goldmund bij uitstek een roman die op een pakkende manier de existentiële vragen waar menig twintiger een antwoord op zoekt behandelt. Ja, behandelt. Want Narziss & Goldmund lijkt me een boek waarvan eerst de ideeën en het concept bedacht waren, en toen het verhaal en de personages. Bij tijd en wijle komt het allemaal vrij conceptueel en daardoor afstandelijk over.
De titelpersonages zijn de elkaar aanvullende personages, die in de middeleeuwen in hetzelfde klooster zijn ondergebracht. Waar Narziss zich toelegt op een leven van devotie, verlaat Goldmund het klooster op jonge leeftijd. Om zichzelf te ontdekken in de buitenwereld, liefde te vinden en zich te ontwikkelen in zelfexpressie. De verschillen in karakter tussen de introspectieve, geestelijke Narziss en de gepassioneerde, creatieve Goldmund, dienen vooral om een ideale middeling te tonen: zo moet men voor het maken van kunst voldoende het leven ervaren om het zeggingskracht te kunnen geven, maar ook genoeg afstand kunnen houden om het creatieve proces te kunnen vervolmaken. Kunst is dus een belangrijk thema, en op een vergelijkbare manier komen de liefde, zowel de vriendschap als de seksuele relatie, de dood, het geloof, intellectuele ontwikkeling, moederschap en meer voorbij. Kortom, het hele bestaan in een allegorie van een kleine 300 pagina's.
Het gebrek aan spontaniteit, en misschien wel: levendigheid, wordt wat mij betreft ruimschoots goedgemaakt door het kunstmatige van de constructie. Het verhaal speelt in de middeleeuwen, maar heeft hier ook literair wel wat van weg. Een soort humanistische variant op Pilgrim's Progress; een fysieke reis die vooral een geestelijke is, en waarbij elke gebeurtenis eerder op een symbolische level plaatsvindt in plaats van dat een realisme wordt nagestreefd. Werkelijk elk detail neemt een betekenisvolle plaats in binnen het geheel. Zonder veel in herhalingen te vervallen of lang uit te wijden, vertelt Hesse op die manier op een compacte manier heel veel. Wel heeft hij nogal eens de neiging te expliciet te zijn in de verwoording van vraagstukken en gedachtenstromen. Daarin verschilt Hesse van een veel ongrijpbaarder tijdgenoot als Thomas Mann. Het is wat het is, veel meer of minder kun je er niet van maken.