menu

Dit Zijn de Namen - Tommy Wieringa (2012)

mijn stem
3,43 (90)
90 stemmen

Nederlands
Psychologisch

276 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij, Amsterdam (Nederland)

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust. Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.

zoeken in:
avatar van Arjen
2,5
Pontus Beg, een corrupte politiecommissaris in een desolate (fictieve) stad ergens in de voormalige Sovjet-Unie, met belangstelling voor de oosterse filosofie, komt bij toeval in contact met de laatste Jood van de stad. En komt er dan ook heel toevallig achter dat hij zelf ook van Joodse afkomst is. Waarna hij van het één op het andere moment besluit om de Thora te gaan bestuderen en zich aan de Joodse spijswetten te houden.
Tegelijkertijd zwerft een groep vluchtelingen maandenlang over de steppe voordat ze eerder dood dan levend eindelijk in Michailopol arriveren. Waar ze gearresteerd worden en in hun bezittingen het bewijs van een gruwelijke misdaad wordt aangetroffen. Die Beg vervolgens probeert op te lossen.
En dat was het dan, meer biedt dit gekunstelde, bij vlagen surrealistische, afstandelijke en bovenal ongeloofwaardige verhaal niet.
Natuurlijk, er zijn genoeg parallellen te trekken met de geschiedenis van het volk Israël, dat veertig jaar door de woestijn Sinaï trok, net als de groep vluchtelingen door de steppe. En de vermoorde neger wordt door de groep vluchtelingen als Christus figuur gezien: bij leven had hij ze ten gronde gericht, in de dood heeft hij ze verlost (blz 262).
Maar het is me niet duidelijk welke bedoeling Wieringa hier nu mee heeft. Toch nog 2,5 ster omdat het, zoals we van Wieringa gewend zijn, wel erg sterk is geschreven. Jammer genoeg is het verhaal niet zo sterk als zijn schrijfstijl.

avatar van Eenzaat
3,0
Ik vond de nieuwe Wieringa sterk, dat zeker, maar het boek kan niet tippen aan Joe Speedboot. Dat blijft mijn favoriet. Stilistisch blijft deze schrijver een fenomeen.

avatar van mjk87
4,0
De nieuwste van Wieringa. Met Joe Speedboot die ik eerder van hem las bood hij vooral puur leesplezier; dit werk gaat wat dieper.

We volgen een politieman Pontus Beg ergens middenin Azië bij de verlate Steppevlakten. Beg is uitgeleefd maar komt door toeval erachter dat hij weleens Joods kan zijn. Hij gaat naar een Rabbijn en gaat in de leer bij hem. Hij is vooral opzoek naar zichzelf, maar vooral een redding voor zijn saaie eentonige leven en zijn wellicht verloren ziel.
Tevens volgen we een groep migranten die lijden onder dorst, honger, koud en angst. Zij komen aan in de steppestad, een reis die wordt vergeleken met de reis die de Joden uit Egypte maakten. Zo is er thematisch wel een overeenkomst. Zij komen in contact met Beg omdat ze in zijn stad zijn aankomen en één van hen (of allen?) heeft een moord gepleegd. Vooral voor een jongen uit de groep krijgt Beg een soort van vaderlijk gevoel tijdens de ondervragingen. Uiteindelijke redt hij de jongen, waardoor hij zelf gered wordt. Iets beters had hem niet kunnen overkomen. Wat dat betreft een mooi eind en goed afgerond verhaal.
Maar inhoudelijk is het veel en niet altijd even duidelijk. Zeker niet in combinatie met de plot. Vragen over identiteit, migrantenvraagstukken, vragen over geschiedenis, dat alles zit er als diepere lagen in. En toch komt het niet helemaal aan, vooral de vraag: wat wil Wieringa hier nu echt mee zeggen? Hij komt met een forse beschouwing, maar vergeet vervolgens de conclusie te schrijven, altijd het belangrijkste in je werk. Het doet nogal onaf aan zo.

Wel blijft de stijl van Wieringa fier overeind, met mooie beschrijvingen en metaforen die ik ook uit zijn columns ken. Niet de klank van de woorden, maar vooral de betekenis die eraan gegeven wordt geeft de kracht. In korte zinnen en met weinig woorden weet hij toch heel knap grootse beelden op te roepen. Soepel glijdt dit langs je heen, wat het leesplezier dan weer verhoogt. Daarnaast zeker vermaakt zonder echt saaie stukken. Daarom wel dik verdiend 4*

avatar van Jasper
2,0
De thematiek en het onderwerp van het boek spraken mij op voorhand zeer aan. Desondanks vond ik dit een enorme tegenvaller. De symboliek is veel te nadrukkelijk aanwezig, de personages zijn abstract en oninteressant. Mooie stijl, dat wel, maar dat verhult het oppervlakkige verhaal niet.

1,0
Gewoon een belachelijk boek. Het verhaal zwabbert werkelijk alle kanten op. Dit heeft niks met een verhaal te maken, maar het zijn gewoon losse stukjes van een schrijver die zichzelf enorm overschat en graag zijn mening wil opdringen aan het publiek. Alsof de mening van Wieringa over de wereld zo belangrijk is. Hij moet gewoon een goed en geloofwaardig verhaal schrijven, met geloofwaardige personages, zijn mening komt op de tweede plaats. Het is hem echter totaal niet gelukt een coherent verhaal met een goed plot en sterke personages te schrijven. Dit is meer een soort 'draft' en de taak van een uitgeverij is dan te zeggen: leuk idee, maar nu nog het verhaal schrijven. Wieringa wil van alles zeggen, maar zegt eigenlijk helemaal niks omdat hij teveel wil zeggen, omdat hij zichzelf gewoon overschat. Dit is niet oprecht en totaal ongeloofwaardig.

En dan de metaforen. Soms tenenkrommend slecht of gewoon grammaticaal niet kloppend. Daar had ie in Joe Speedboat ook al flink last van. Toen las je al zinnen als ''zijn rug schaamde zich'' of ''de nacht rolt de dag op als een krant''. Of wat dacht je van ''fris, koud licht gutste over de bedorven resten van de seizoenen''. Belachelijk en amateuristisch. Dat er niemand bij zijn uitgeverij een cursus schrijven onder zijn neus heeft gedrukt is eigenlijk nog schandaliger. Zolang dit soort boeken prijzen winnen zou Nederland als literatuurland nooit serieus genomen kunnen worden.

avatar van liv2
Het stemgedrag op dit boek is echt wel opmerkelijk te noemen, van ronduit slecht tot subliem en alle nuances daartussenin. En dat in gelijke verdelingen, zeer apart eigenlijk.

avatar van Donkerwoud
Ik heb zelf een beetje het idee dat Joe Speedboot een vreemde eend in zijn oeuvre is, maar dat nou juist die zo hogelijk gewaardeerd wordt door veel lezers.

1,0
Donkerwoud schreef:
Ik heb zelf een beetje het idee dat Joe Speedboot een vreemde eend in zijn oeuvre is, maar dat nou juist die zo hogelijk gewaardeerd wordt door veel lezers.


Daar snap ik zelf ook niks van, dat Joe Speedboat zo gewaardeerd wordt. Ook daarin kom je de meest vreemde metaforen tegen. Het is echt een foutenfestival. Op sommige pagina' s de ene na de andere grammaticale blunder. En dan heb ik het niet eens over de personages, die totaal niet uit de verf komen en het ronduit saaie verhaal. Soms twee pagina's lang een beschrijving van een overtocht met de veerboot. Je wacht tot er iets gebeurd, maar er gebeurt niets.

''Dit zijn de namen'' staat ook bol van de onnodige beschrijvingen, personages die inwisselbaar zijn, waar je als lezer echt niks mee kan voelen. Dat allemaal gelardeerd met een super ongeloofwaardig verhaal waarvan de plot rammelt aan alle kanten. Opeens herinnert de commissaris zich dat ie misschien Joods is? Yeah right. Dit is veel te geforceerd de verhaallijnen en betekenissen aan elkaar knopen. Een schrijver dient op de achtergrond te blijven, het verhaal moet zichzelf vertellen, dit leer je al bij een LOI-cursus schrijven, maar Wieringa is blijkbaar zo vol van zichzelf dat hij zich als schrijver aan de lezer opdringt en denkt zich te kunnen permitteren allerlei literatuurregels aan zijn laars te lappen.

Ook een rammelend stuk bij een Joodse rabbijn, totaal onnodig gezever allemaal, waarbij je denkt: wat wil je nou allemaal zeggen?

Wieringa is de zoveelste omhoog geschreven luchtballon in de Nederlandse literatuur. Er is toch wel wat beters te vinden dan een man die om de tien zinnen een stijlfout of grammaticafout maakt?

avatar van liv2
Ik heb Joe Speedboot ook niet kunnen uitlezen. Ik begrijp firebird volledig.

1,0
Ik heb met plaatsvervangend schaamte dit boek uitgelezen. Ik moest nog 30 pagina's. Waarom heb ik het uitgelezen? Geen idee. Om me eraan te ergeren misschien. Wat een rare stijlbreuken ook allemaal. In Joe Speedboat ook al. Daar begon een kind opeens over de Nobelprijs te lullen.

Ik vraag me in alle oprechtheid af hoe dit soort boeken überhaupt door uitgeverijen geaccepteerd worden. Is het dat literair/ elitair geneuzel van Wieringa? Zijn het zijn connecties in de literaire wereld? Is het zijn marketingkwaliteit? Want kom op, dit is geen boek dat publicatie verdient. Er zijn mensen die een correct geloofwaardig verhaal kunnen inleveren, zonder stijlbreuken, grammatica en stijlfouten op haast iedere pagina, die niet eens door de keuring komen. Maar dit is echt ondermaats, dit kan gewoon niet. Ik hou er maar over op.

avatar van Arjen
2,5
Dat je dit een heel zwak en ongeloofwaardig verhaal vindt, dat kan ik begrijpen. Die mening ben ik ook toegedaan.
Dat je de metaforen en beeldspraak niet sterk vindt, dat kan ook. Dat is tenslotte vooral een kwestie van smaak.
Maar dat je beweert dat er in het werk van Wieringa op bijna elke bladzijde grammaticale (of stijl-) fouten voorkomen? Nee, daar geloof ik helemaal niets van. Maar goed , ik zal vanavond eens een paar willekeurige bladzijden lezen. Misschien heb je gelijk.

avatar van Abubakari
3,5
Dan vind je Joe Speedboot een ongelooflijk slecht boek, waarom ga je dan in hemelsnaam nog een boek van die schrijver lezen?
Voor mij is lezen plezier, voor jou een lekker potje ergeren?

Vooringenomen aan een boek beginnen en het dan tot op de grond affikken.
Wat een nutteloze bezigheid lijkt mij dat.

1,0
Abubakari schreef:
Dan vind je Joe Speedboot een ongelooflijk slecht boek, waarom ga je dan in hemelsnaam nog een boek van die schrijver lezen?
Voor mij is lezen plezier, voor jou een lekker potje ergeren?

Vooringenomen aan een boek beginnen en het dan tot op de grond affikken.
Wat een nutteloze bezigheid lijkt mij dat.


Ik heb Dit zijn de Namen enkele maanden terug gekocht. Ik kende toen nog niets van Wieringa. Ik was zwaar teleurgesteld toen ik op de helft was, toen heb ik het opzij gezet. Daarna kreeg ik Joe Speedboot cadeau van iemand. Ik heb beide boeken inderdaad met ergernis uitgelezen, maar uiteindelijk heel wat saaie stukken die niks toevoegden aan de plot overgeslagen. Dat mag niet? Staat er ergens een protocol dat je een boek met plezier dient te lezen?

Dat je de metaforen en beeldspraak niet sterk vindt, dat kan ook. Dat is tenslotte vooral een kwestie van smaak.


Is inderdaad een kwestie van smaak. Ik hou van stijlfiguren.

Maar een zin als ''De nacht rolt de dag op als een krant'' klopt grammaticaal niet omdat het nu lijkt alsof de nacht een krant is .Ik vind hem ook gewoon niet heel mooi.

''Zijn rug schaamde zich'' is een soort personificatie, maar heel ver gezocht en ik vind hem erg lelijk.

''Fris, koud licht gutste over de bedorven resten van de seizoenen''. ''Fris en gutsend licht'' is volgens mij een dubbele synesthesie (ben geen Neerlandicus). Maar volgens mij valt licht ergens op en gutst licht niet. Licht kan niet gutsen of stromen.

Dit zijn dan toevallig drie zinnen die ik in Joe Speedboot tegenkwam en Dit zijn de Namen zit ook weer vol van dit soort vage stijlfiguren, die op het eerste gezicht best leuk lijken, maar als je ze nader gaat analyseren eigenlijk of ver gezocht zijn of nergens op slaan. Zeker wanneer je er dan tien op een bladzijde tegenkomt is het i.m.o. allemaal teveel geklieder op een pagina.

avatar van Lalage
2,5
Dit is niet mijn smaak…, terwijl ik Joe Speedboot wel erg vermakelijk vond.

Dit zijn de namen – Tommy Wieringa | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

avatar van Rudi S
2,5
liv2 schreef:
Het stemgedrag op dit boek is echt wel opmerkelijk te noemen, van ronduit slecht tot subliem en alle nuances daartussenin. En dat in gelijke verdelingen, zeer apart eigenlijk.

Ja en naast die bandbreedte tussen goed en slecht heb je nog firebird, die iedereen er van af wil houden om Wieringa te lezen.

Toch zie je dit wel vaker, geprezen door de critici en een negatievere reactie door "de echte lezer".
Ik vond het dan weer een prima boek dat ik met plezier gelezen heb.
Of de locatie (fictief of bestaand) bestaat of niet is niet zo interessant wat mij betreft.
De verhalen van de reizigers en van Beg lopen mooi naar elkaar toe en Wieringa heeft best een mooie en boeiende schrijfstijl.
Ik ga meer van de goede man lezen.

1,0
Rudi S schreef:
(quote)

Ja en naast die bandbreedte tussen goed en slecht heb je nog firebird, die iedereen er van af wil houden om Wieringa te lezen.


Nee hoor, ieder z'n meug. Ik zal er zeker niemand van willen weerhouden. Taalkundig en qua woordenschat is Wiering absoluut één van de beste schrijvers van Nederland, maar één van z'n problemen is dat ie gewoon geen goed verhaal kan neerzetten. En dat vind ik de belangrijkste taak van een schrijver: gewoon een goed verhaal met interessante personages neerzetten. Daar faalt hij in. Hij heeft het taalkundige talent, maar het komt er niet uit in een goed verhaal.

Toch zie je dit wel vaker, geprezen door de critici en een negatievere reactie door "de echte lezer".


Ja, maar de critici kun je zo langzamerhand niet meer serieus nemen. Staan veel te ver af van het normale volk. Wieringa is een grachtengordel-schrijver. Duidelijk het troetelkindje van de literaire elite, maar die kicken dan ook op wazige verhalen met wat wollig taalgebruik en pseudo-literaire interessantdoenerij. Dat het verder voor het gros van de lezers helemaal niet interessant is om te lezen omdat de verhaallijnen rammelen aan alle kanten, de personages niet boeiend zijn en nauwelijks lijken te leven, en sommige verhalen volgepropt zijn met symboliek, met inhoudsloos gezever, langdradige beschrijvingen van de omgeving, dat de verhaallijnen soms zwaar kunstmatig aan elkaar geweven zijn en alle kanten op waaieren, beschouwen zij als iets positiefs, terwijl het in feite gewoon technische tekortkomingen zijn van een vrij gemankeerde schrijver.

avatar van Abubakari
3,5
firebird schreef:

Taalkundig en qua woordenschat is Wiering absoluut één van de beste schrijvers van Nederland, maar één van z'n problemen is dat ie gewoon geen goed verhaal kan neerzetten. En dat vind ik de belangrijkste taak van een schrijver: gewoon een goed verhaal met interessante personages neerzetten. Daar faalt hij in.

Joe Speedboot is én een goed verhaal én heeft interessante personages. Geldt trouwens ook voor Caesarion. En ook voor dit boek.

(Om ook maar eens een mening als feit te presenteren).

1,0
Abubakari schreef:
(quote)

Joe Speedboot is én een goed verhaal én heeft interessante personages. Geldt trouwens ook voor Caesarion. En ook voor dit boek.

(Om ook maar eens een mening als feit te presenteren).


O oké. Nou, het is maar wat je goed vindt. Een verhaallijn en diepere betekenis aan elkaar flansen door een hoofdpersonage opeens erachter te laten komen dat ie joods is, personages die zo vlak als een dubbeltje zijn, totaal inwisselbaar, die een beetje over de steppe wandelen, oeverloze beschrijvingen van de omgeving, een hoofdpersonage dat niet interessant is, een ongeloofwaardige surrealistische setting, talloze verhaallijnen door elkaar en oninteressante dialogen is tegenwoordig blijkbaar voldoende om van een goed verhaal te mogen spreken.

avatar van Rudi S
2,5
Ach joh, er zijn ook hele boeken geschreven over kabouters met een ring die achter na gezeten worden door de nazaten van het monster van Frankenstein.

avatar van Abubakari
3,5
firebird schreef:
(quote)


O oké. Nou, het is maar wat je goed vindt. Een verhaallijn en diepere betekenis aan elkaar flansen door een hoofdpersonage opeens erachter te laten komen dat ie joods is, personages die zo vlak als een dubbeltje zijn, totaal inwisselbaar, die een beetje over de steppe wandelen, oeverloze beschrijvingen van de omgeving, een hoofdpersonage dat niet interessant is, een ongeloofwaardige surrealistische setting, talloze verhaallijnen door elkaar en oninteressante dialogen is tegenwoordig blijkbaar voldoende om van een goed verhaal te mogen spreken.


Ik vond Caesarion en (vooral) Joe Speedboot ook mooiere verhalen.
Maar je kunt lullen tot je een ons weegt, het zijn goede verhalen.
Dat het niet jouw stijl is zegt immers verder niks?

1,0
Rudi S schreef:
Ach joh, er zijn ook hele boeken geschreven over kabouters met een ring die achter na gezeten worden door de nazaten van het monster van Frankenstein.


Tuurlijk. Fantasie of surrealisme is niks mis mee. De manier waarop Wieringa het naar voren brengt in dit boek is echter niet overtuigend. Er mankeert van alles aan. Het is een amalgaampje van oostblok/steppe/joodse roots/inspecteur met een Zuid-Afrikaanse naam in het oostblok, dat allemaal op een kunstmatige manier aan elkaar genaaid. Dat is geen verhaal, maar een draft waarin je de hand van de schrijver terugziet. Aan de hand van de draft had ie een echt verhaal met aansprekende personages kunnen schrijven, maar men vond het waarschijnlijk wel best zo.

avatar van Zelva
Bericht verplaatst naar Tommy Wieringa

Cryptopsy
firebird schreef:


Is inderdaad een kwestie van smaak. Ik hou van stijlfiguren.

Maar een zin als ''De nacht rolt de dag op als een krant'' klopt grammaticaal niet omdat het nu lijkt alsof de nacht een krant is .Ik vind hem ook gewoon niet heel mooi.


Die zin klopt grammaticaal wel. Als ik zeg: "Hij heeft me laten vallen als een baksteen.", concludeer jij dan dat 'hij' een baksteen is?


''Zijn rug schaamde zich'' is een soort personificatie, maar heel ver gezocht en ik vind hem erg lelijk.


Er wordt uiteraard bedoeld dat je aan de rug van deze persoon de schaamte kunt aflezen. Hij moet met zijn gehandicapte broertje (als ik het goed heb) door de stad lopen. Je kunt zelfs van achteren aan zijn houding zien dat hij zich voor hem schaamt.
Ik vind het prachtig omschreven, ik zie het gewoon voor me.


''Fris, koud licht gutste over de bedorven resten van de seizoenen''. ''Fris en gutsend licht'' is volgens mij een dubbele synesthesie (ben geen Neerlandicus). Maar volgens mij valt licht ergens op en gutst licht niet. Licht kan niet gutsen of stromen.


Nee, dat kan licht inderdaad niet. Althans niet in strikte zin. Maar volwassenen zonder autistisch spectrum stoornis zullen over het algemeen toch begrijpen dat de schrijver licht hier vergelijkt met water. Als iemand het heeft over 'een muur van geluid', wordt er ook niet bedoeld dat iemand daadwerkelijk stenen van geluid tot een daadwerkelijke muur heeft gemetseld. Toch een tamelijk gangbare uitdrukking.

Ik ben werkelijk benieuwd of je een autistische stoornis hebt, eerlijk gezegd. Om professionele redenen heb ik daar nogal veel mee te maken en je onvermogen om beeldspraak te begrijpen is kenmerkend te noemen. No offence intended overigens.

1,0
Grapjas. Ik begrijp beeldspraak zeer goed, en blijkbaar zijn er mensen die het in deze topic met me eens zijn en in bepaalde recensies kun je dezelfde kritiek terugvinden op de wazige beeldspraak van Wieringa. Die mensen zijn dus allemaal autistisch?

In het eerste voorbeeld dat je weerlegt kun je best nog eens gelijk hebben. Dan nog blijft het niet mooi. Je laat me vallen als een baksteen is een bekende uitdrukking, dat andere niet.

En je kan natuurlijk iedere beeldspraak recht proberen te lullen, maar dan zou je alle beeldspraak recht kunnen lullen. Wieringa is gewoon niet precies, niet scherp genoeg in zijn beeldspraak. Scherpheid en precisie kenmerken goede schrijvers. Wieringa is verre van dat.

Dit blijft echter één aspect van zijn schrijfkwaliteiten. De manier waarop hij zijn verhaallijnen aan elkaar flanst is kunstmatig, ook in 'dit zijn de namen'. Regel 1 van schrijven is: het verhaal moet zichzelf vertellen. Dat doet het bij Wieringa niet. Het is gewoon een ratjetoe van aan elkaar gebreidelde onzin, waarin de hand van de schrijver in de plotstructuur veel te zichtbaar is. Dat is amateurisme, dat leer je af bij een LOI cursus schrijven.

Dan zou je kunnen zeggen: oké, het verhaal is ruk en trekt nergens op, zijn de personages dan interessant? Boeien ze? Ook dat helaas niet. Ze zijn een leeg omhulsel en allemaal inwisselbaar in dit boek. Wieringa faalt dus bijna op alle vlakken als het gaat om het opstellen van een goed verhaal.

Maar je moet waarschijnlijk autistisch zijn om dit te kunnen zien. Het is je vergeven wat jij bent waarschijnlijk niet autistisch, dus zie je het ook niet.

avatar van Abubakari
3,5
Een tikkie narcistisch dan misschien?
Je bent zo overtuigd van je eigen gelijk dat je doorlopend in feiten spreekt. Terwijl je geen feiten maar een mening aan het verkondigen bent.

avatar van Rudi S
2,5
Dat idee had ik nu ook, er staat nooit iets van "ik vind", het zijn allemaal "het is stuksjes.
Net of je smaak kunt bewijzen.

1,0
Natuurlijk spreek ik over feiten, want het zijn ook feiten. Zoals ook terecht opgemerkt door een recensie op mustread:

Tommy Wieringa hanteert de pen met grote vaardigheid, maar vergeet zo af en toe, te midden van alle literaire technieken, zijn hoofdpersonen ook echt kleur te geven, ze herkenbaar te maken. Het verhaal blijft daardoor op afstand, de impact minder groot dan die zou kunnen zijn. (...) Die korte, staccato vertelwijze zorgt voor een roman die vloeiend leest, soms aan het denken zet, maar weinig resoneert.

----------------------------------
De personages zijn vlak en nietszeggend, dat is gewoon een feit.

Dat het verhaal in elkaar gekuntseld is, is ook een feit. Of wil men zeggen dat een inspecteur die er toevallig achter komt dat zijn moeder Joods is (na een jaar of vijftig?) niets te maken heeft met het kunstmatig verbinden van de Joodse exodus aan de trektocht van een paar nietszeggende vluchtelingen in zijn eigen verhaal (die door de steppe trekken, maar het verhaal blijkt zich in het Oostblok te voltrekken - volslagen onlogische onzin).

Er is bovendien een middel om filosofische ideeën en maatschappelijke vraagstukken expliciet te bespreken, en dat middel heet een column. Een boek is er echter om een verhaal te vertellen. Wieringa vertelt geen verhaal, Wieringa wil zijn mening doordrukken, laten zien hoe geweldig hij kan denken. Zijn optreden bij De Wereld Draait door, waarin hij als een malle om zich heen slaat, als een verongelijkt kind gaat stampvoeten omdat niet hij, de grote schrijver, maar Van der Gijp er met de NS-publieksprijs vandoor gaat, bevestigt wat ik al van hem dacht via zijn boeken: Wieringa is een malloot, die zichzelf gigantisch overschat en door de literaire grachtengordel op het literaire pluche wordt gehouden. En dat is een feit.

Van der Gijp legt hieronder mooi uit wat voor een dwaas Wieringa is:

YouTube - Wat een dwazen joh! - VOETBAL INTERNATIONAL

En het is niet eens zo erg als je zoveel grootheidswaan hebt als wieringa, maar dan moet je het ook kunnen bewijzen met een geweldig verhaal. Wieiringa kan dat niet.

avatar van Rudi S
2,5
Tja ik kijk ook wel naar VI op maandag - vrijdag, maar dat is gewoon satire , toch niet heel serieus te nemen.(en dan bedoel ik voetbal, laat staan literatuur).

Maar als we van der Gijp erbij moeten halen om de kwaliteit van een schrijver te bespreken

1,0
De literaire kwaliteit van Wieringa staat buiten kijf. Wat betreft het opstellen van een goed verhaal, met goede geloofwaardige personages, een goede plotstructuur etc. daarin gaat het enorm mis.

Van der gijp legt als buitenstaander goed uit wat voor een idioot Wieringa is. De man komt half klaar op zijn eigen boeken e laat zich fêteren alsof hij een reïncarnatie van God is. Het is natuurlijk satire, maar satire is een uitvergroting van de werkelijkheid. Wat Van der Gijp wil zeggen is: jullie zijn een stel dwazen bij elkaar, het literaire grachtengordel-wereldje houdt zichzelf incestueus en kunstmatig in stand. Terwijl het helemaal niet serieus valt te nemen, want men stopt bij elkaar de vinger in de bibs en noemt de boel dan literatuur. Geen normale burger die een boek van Wieringa leest, maar de literaire elite heeft zijn nieuwe held gevonden. De elite bestaat allang niet meer in dit land, alleen de literaire wereld heeft die illusie van zichzelf nog. Het staat zo ver af van de werkelijkheid dat het lachwekkend wordt. En wieringa is de grootste clown van allemaal.

Maar goed, dat is een ander onderwerp.

avatar van Donkerwoud
Om deze dicussie maar in VI-stijl af te sluiten: haaaa haaaaa haaaaa hoooo hooo hoooo...boekenbal...haaaaa hoooo hooo.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:46 uur

geplaatst: vandaag om 06:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.