Vrij kort na
Wolf Hall begonnen in de opvolger - ik was toch wel erg benieuwd naar de verdere belevenissen van Thomas Cromwell. (Helaas is het derde en laatste deel nog in de maak, dus nu is het alsnog wachten...)
Bring Up the Bodies is een fantastische titel, helaas in de Nederlandse vertaling verdwenen.
Het Boek Henry is als titel ook weer niet uit de lucht gegrepen, maar heeft niet dezelfde onheilspellende toon als de originele titel. Het is voor niemand een verrassing dat Anne Boleyn in dit boek het onderspit delft - afgaande op de plotbeschrijving hoef ik niet eens spoilertags te gebruiken. Een koningin van de troon stoten, eigenlijk gebeurde dat in
Wolf Hall ook al. Katherine werd de troon afgeholpen en Anne erop, nu moet Anne eraf en Jane erop. Als je bedenkt dat Henry dit kunstje vervolgens nog een paar keer herhaalde vraag je je af hoe zoiets echt gebeurd kan zijn. Maar hoezeer dit ook klinkt als een plot voor een ongeloofwaardige dramafilm, het is geschiedenis.
Aan Cromwell de schone taak om aan Henry's eisen tegemoet te komen. Zodoende krijgen we in
Bring Up the Bodies te zien hoe Cromwell in een paar maanden tijd hemel en aarde beweegt om Anne de vernieling in te helpen. Als het balletje eenmaal gaat rollen ontstaat er een sneeuwbaleffect met het schavot als grimmig eindpunt. Hier gaan wel een flink aantal bladzijden overheen, maar het leest weg alsof het zo gebeurt. Dan is het boek uit en vraag je je af hoe Cromwell, die onderweg de nodige vijanden heeft gemaakt, hier zelf uit zal komen. In dat opzicht eindigt het boek op een mooi moment, waar
Wolf Hall voor mij een beetje te abrupt eindigde.
Ik vond
Bring Up the Bodies gemakkelijker te lezen dan zijn voorganger. Er zijn minder tijdsprongen heen en weer binnen een alinea, er zijn minder personages en minder zijplotjes. Aan de ene kant leest dit prettiger, maar ik vind dat het verhaal zo wel wat beperkter wordt. Ik had graag meer gelezen over Rafe Sadler of de verborgen vrouw van Cranmer. Sowieso vind ik het jammer dat we minder te lezen krijgen over Cromwells leven thuis, of wat er in hem omgaat. Cromwell is een raadselachtig persoon en dat is ook prima, maar ik vond hem in
Wolf Hall fascinerender, omdat hij toen liet zien niet alleen een koele strateeg te zijn maar ook een rouwende weduwnaar met gevaarlijke protestantse sympathieën. In het vervolg lijkt Cromwell een beetje van zijn menselijkheid te zijn ontdaan.
Desalniettemin heb ik genoten van
Bring Up the Bodies. Het is een levendig, kleurrijk en soms absurd verhaal. Ik vind het altijd fijn om me te kunnen verwonderen over de absurditeit van de geschiedenis en daar geeft
Bring Up the Bodies alle gelegenheid voor. Ik hoop alleen dat het vervolg snel komt…