Middlemarch - George Eliot (1871)
mijn stem
15 stemmen
Engels
Sociaal / Romantiek
880 pagina's
Eerste druk: Blackwood and Sons,
Edinburgh (Verenigd Koninkrijk)
Een Engelse provinciestad rond 1830. Dorothea will iets van haar leven maken, maar als vrouw mag ze geen Grieks of Latijn studeren en worden haar meningen over sociale en politieke onderwerpen gewoonweg genegeerd. Ze beslist dan maar te trouwen met de oudere dominee Casaubon, een geschoold man die ze kan helpen bij zijn werk. Intussen arriveert de knappe dokter Lydgate in Middlemarch. Hij heeft grootse plannen en wil een gratis ziekenhuis oprichten. Zijn plannen belanden echter op een zijspoor wanneer de knappe maar materialistische Rosie haar zinnen op hem zet.
0
geplaatst: 6 januari 2010, 19:21 uur
Als je de samenvatting hierboven leest, dan lijkt het wel een of andere soap of chick-lit. Dat is een totaal verkeerd beeld van dit boek. Het is binnen de traditie van de 19de-eeuwse realistische Engelse roman een zeer boeiend werk. De psychologie is heel diepgaand, vortdurend wisselen oppervlakkige en vlakke personages af met veel diepere. De stijl is aangepast aan het soort personage en probleem dat in elk hoofdstuk aan de orde is, traag en peinzend als het om Casaubon draait, snel en vief als Rosie in het spel is. Het blijft 800 blz aan een stuk boeiend. Virginia Woolf zou het "de meest volwassen Engelse roman" genoemd hebben. Dat is geen kleine lof, maar zeker de overweging waard.
2
geplaatst: 26 november 2012, 21:45 uur
Eindelijk uit... Dit is niet een boek dat je even leest, alleen al vanwege het vrij enorme aantal bladzijden. Nu is dat in principe voor mij nog niet eens een probleem, maar toch heb ik me best wat moeite moeten getroosten om door Middlemarch heen te komen.
Want wat is het allemaal veel! Niet alleen het aantal pagina's, maar ook het aantal verwikkelingen en het aantal personages. Allemaal an sich goede zaken, maar hier toch net iets te veel. Bijvoorbeeld alle familieleden van meneer Featherstone, of allerlei mannen van wie ik de namen al vergeten ben (ze beginnen meestal met een H of een B, valt me op) die samenkomen in de herberg om het een en ander met elkaar te bespreken. Er zijn toch echt teveel figuranten wiens namen en geschiedenissen we moeten onthouden - wat niet altijd gemakkelijk is in een boek van zulke afmetingen waarin zoveel verschillende dingen gebeuren. Naar mijn bescheiden mening had het geen kwijt gekund als iemand destijds George Eliot gesuggereerd had om eens flink te schrappen.
Ongetwijfeld had George Eliot een boel te vertellen, maar moest ze dat nu echt allemaal in één verhaal doen? Vooral waar het ging over de politieke ambities van Mr. Brooke vond ik het echt lastig om mijn aandacht erbij te houden. Eliot wil té veel in één verhaal. Het hele zijplotje van Mr. Bulstrode is op zich ook niet oninteressant maar maakt het verhaal nog weer uitgebreider en dat is in het geheel niet nodig.
Ik moet er echter ook bij zeggen dat er zeker delen waren die ik in hoog tempo heb gelezen omdat ik zo benieuwd was hoe het verder ging. Er is niet zozeer sprake van 'een' verhaal, maar meer van verschillende lijntjes die elkaar raken, en sommige van de lijnen vond ik erg boeiend. Fred Vincy en zijn omgang met Mary en haar familie, bijvoorbeeld, vond ik erg interessant. Sowieso verdient George Eliot een groot compliment voor de manier waarop ze haar personages beschrijft. Of ze nu blind-egoïstisch of blind-idealistisch zijn, ze zijn allemaal realistisch en er in meerdere karakters zit gedurende het boek een mooie ontwikkeling. Dorothea vond ik niet zoveel aan, ik vond haar als personage niet erg sympathiek ondanks (of misschien juist wel vanwege) al haar goede eigenschappen. Jammer dat zij dan toch het belangrijkste personage is. Lydgate, Rosamond en hun relatie zijn met groot inzicht beschreven. Mary Garth vind ik het leukste, vooral vanwege haar ironie. Overigens vind ik Eliot het best schrijven wanneer zij zich liefdevol spottend uitlaat over haar personages (in plaats van ze op te hemelen...).
Het nadeel van dit tijdperk is de klaarblijkelijke noodzaak om van die ellendig lange en lyrische zinnen te maken. Opnieuw, an sich is er zeker niets mis met lange zinnen, maar ik wil ze graag in één keer lezen en ze dan bewonderend teruglezen, en ze niet hoeven teruglezen omdat ik al vergeten ben hoe ze begonnen. Misschien ook wel de reden dat ik tot nu toe geen groot liefhebber van Dickens ben?
Desalniettemin bewonder ik George Eliot om haar karakterbeschrijvingen en de manier waarop ze alle losse lijntjes netjes aan elkaar vastknoopt en ieder personage een geloofwaardig einde geeft. Al met al ben ik blij dat ik dit boek uit heb, maar ik heb zeker geen spijt dat ik het gelezen heb. 3,5 ster.
Want wat is het allemaal veel! Niet alleen het aantal pagina's, maar ook het aantal verwikkelingen en het aantal personages. Allemaal an sich goede zaken, maar hier toch net iets te veel. Bijvoorbeeld alle familieleden van meneer Featherstone, of allerlei mannen van wie ik de namen al vergeten ben (ze beginnen meestal met een H of een B, valt me op) die samenkomen in de herberg om het een en ander met elkaar te bespreken. Er zijn toch echt teveel figuranten wiens namen en geschiedenissen we moeten onthouden - wat niet altijd gemakkelijk is in een boek van zulke afmetingen waarin zoveel verschillende dingen gebeuren. Naar mijn bescheiden mening had het geen kwijt gekund als iemand destijds George Eliot gesuggereerd had om eens flink te schrappen.
Ongetwijfeld had George Eliot een boel te vertellen, maar moest ze dat nu echt allemaal in één verhaal doen? Vooral waar het ging over de politieke ambities van Mr. Brooke vond ik het echt lastig om mijn aandacht erbij te houden. Eliot wil té veel in één verhaal. Het hele zijplotje van Mr. Bulstrode is op zich ook niet oninteressant maar maakt het verhaal nog weer uitgebreider en dat is in het geheel niet nodig.
Ik moet er echter ook bij zeggen dat er zeker delen waren die ik in hoog tempo heb gelezen omdat ik zo benieuwd was hoe het verder ging. Er is niet zozeer sprake van 'een' verhaal, maar meer van verschillende lijntjes die elkaar raken, en sommige van de lijnen vond ik erg boeiend. Fred Vincy en zijn omgang met Mary en haar familie, bijvoorbeeld, vond ik erg interessant. Sowieso verdient George Eliot een groot compliment voor de manier waarop ze haar personages beschrijft. Of ze nu blind-egoïstisch of blind-idealistisch zijn, ze zijn allemaal realistisch en er in meerdere karakters zit gedurende het boek een mooie ontwikkeling. Dorothea vond ik niet zoveel aan, ik vond haar als personage niet erg sympathiek ondanks (of misschien juist wel vanwege) al haar goede eigenschappen. Jammer dat zij dan toch het belangrijkste personage is. Lydgate, Rosamond en hun relatie zijn met groot inzicht beschreven. Mary Garth vind ik het leukste, vooral vanwege haar ironie. Overigens vind ik Eliot het best schrijven wanneer zij zich liefdevol spottend uitlaat over haar personages (in plaats van ze op te hemelen...).
Het nadeel van dit tijdperk is de klaarblijkelijke noodzaak om van die ellendig lange en lyrische zinnen te maken. Opnieuw, an sich is er zeker niets mis met lange zinnen, maar ik wil ze graag in één keer lezen en ze dan bewonderend teruglezen, en ze niet hoeven teruglezen omdat ik al vergeten ben hoe ze begonnen. Misschien ook wel de reden dat ik tot nu toe geen groot liefhebber van Dickens ben?
Desalniettemin bewonder ik George Eliot om haar karakterbeschrijvingen en de manier waarop ze alle losse lijntjes netjes aan elkaar vastknoopt en ieder personage een geloofwaardig einde geeft. Al met al ben ik blij dat ik dit boek uit heb, maar ik heb zeker geen spijt dat ik het gelezen heb. 3,5 ster.
0
geplaatst: 6 november, 14:24 uur
J.Ch. schreef:
Eindelijk uit... Dit is niet een boek dat je even leest, alleen al vanwege het vrij enorme aantal bladzijden. Nu is dat in principe voor mij nog niet eens een probleem, maar toch heb ik me best wat moeite moeten getroosten om door Middlemarch heen te komen.
Want wat is het allemaal veel! Niet alleen het aantal pagina's, maar ook het aantal verwikkelingen en het aantal personages. Allemaal an sich goede zaken, maar hier toch net iets te veel. Bijvoorbeeld alle familieleden van meneer Featherstone, of allerlei mannen van wie ik de namen al vergeten ben (ze beginnen meestal met een H of een B, valt me op) die samenkomen in de herberg om het een en ander met elkaar te bespreken. Er zijn toch echt teveel figuranten wiens namen en geschiedenissen we moeten onthouden - wat niet altijd gemakkelijk is in een boek van zulke afmetingen waarin zoveel verschillende dingen gebeuren. Naar mijn bescheiden mening had het geen kwijt gekund als iemand destijds George Eliot gesuggereerd had om eens flink te schrappen.
Ongetwijfeld had George Eliot een boel te vertellen, maar moest ze dat nu echt allemaal in één verhaal doen? Vooral waar het ging over de politieke ambities van Mr. Brooke vond ik het echt lastig om mijn aandacht erbij te houden. Eliot wil té veel in één verhaal. Het hele zijplotje van Mr. Bulstrode is op zich ook niet oninteressant maar maakt het verhaal nog weer uitgebreider en dat is in het geheel niet nodig.
Ik moet er echter ook bij zeggen dat er zeker delen waren die ik in hoog tempo heb gelezen omdat ik zo benieuwd was hoe het verder ging. Er is niet zozeer sprake van 'een' verhaal, maar meer van verschillende lijntjes die elkaar raken, en sommige van de lijnen vond ik erg boeiend. Fred Vincy en zijn omgang met Mary en haar familie, bijvoorbeeld, vond ik erg interessant. Sowieso verdient George Eliot een groot compliment voor de manier waarop ze haar personages beschrijft. Of ze nu blind-egoïstisch of blind-idealistisch zijn, ze zijn allemaal realistisch en er in meerdere karakters zit gedurende het boek een mooie ontwikkeling. Dorothea vond ik niet zoveel aan, ik vond haar als personage niet erg sympathiek ondanks (of misschien juist wel vanwege) al haar goede eigenschappen. Jammer dat zij dan toch het belangrijkste personage is. Lydgate, Rosamond en hun relatie zijn met groot inzicht beschreven. Mary Garth vind ik het leukste, vooral vanwege haar ironie. Overigens vind ik Eliot het best schrijven wanneer zij zich liefdevol spottend uitlaat over haar personages (in plaats van ze op te hemelen...).
Het nadeel van dit tijdperk is de klaarblijkelijke noodzaak om van die ellendig lange en lyrische zinnen te maken. Opnieuw, an sich is er zeker niets mis met lange zinnen, maar ik wil ze graag in één keer lezen en ze dan bewonderend teruglezen, en ze niet hoeven teruglezen omdat ik al vergeten ben hoe ze begonnen. Misschien ook wel de reden dat ik tot nu toe geen groot liefhebber van Dickens ben?
Desalniettemin bewonder ik George Eliot om haar karakterbeschrijvingen en de manier waarop ze alle losse lijntjes netjes aan elkaar vastknoopt en ieder personage een geloofwaardig einde geeft. Al met al ben ik blij dat ik dit boek uit heb, maar ik heb zeker geen spijt dat ik het gelezen heb. 3,5 ster.
Eindelijk uit... Dit is niet een boek dat je even leest, alleen al vanwege het vrij enorme aantal bladzijden. Nu is dat in principe voor mij nog niet eens een probleem, maar toch heb ik me best wat moeite moeten getroosten om door Middlemarch heen te komen.
Want wat is het allemaal veel! Niet alleen het aantal pagina's, maar ook het aantal verwikkelingen en het aantal personages. Allemaal an sich goede zaken, maar hier toch net iets te veel. Bijvoorbeeld alle familieleden van meneer Featherstone, of allerlei mannen van wie ik de namen al vergeten ben (ze beginnen meestal met een H of een B, valt me op) die samenkomen in de herberg om het een en ander met elkaar te bespreken. Er zijn toch echt teveel figuranten wiens namen en geschiedenissen we moeten onthouden - wat niet altijd gemakkelijk is in een boek van zulke afmetingen waarin zoveel verschillende dingen gebeuren. Naar mijn bescheiden mening had het geen kwijt gekund als iemand destijds George Eliot gesuggereerd had om eens flink te schrappen.
Ongetwijfeld had George Eliot een boel te vertellen, maar moest ze dat nu echt allemaal in één verhaal doen? Vooral waar het ging over de politieke ambities van Mr. Brooke vond ik het echt lastig om mijn aandacht erbij te houden. Eliot wil té veel in één verhaal. Het hele zijplotje van Mr. Bulstrode is op zich ook niet oninteressant maar maakt het verhaal nog weer uitgebreider en dat is in het geheel niet nodig.
Ik moet er echter ook bij zeggen dat er zeker delen waren die ik in hoog tempo heb gelezen omdat ik zo benieuwd was hoe het verder ging. Er is niet zozeer sprake van 'een' verhaal, maar meer van verschillende lijntjes die elkaar raken, en sommige van de lijnen vond ik erg boeiend. Fred Vincy en zijn omgang met Mary en haar familie, bijvoorbeeld, vond ik erg interessant. Sowieso verdient George Eliot een groot compliment voor de manier waarop ze haar personages beschrijft. Of ze nu blind-egoïstisch of blind-idealistisch zijn, ze zijn allemaal realistisch en er in meerdere karakters zit gedurende het boek een mooie ontwikkeling. Dorothea vond ik niet zoveel aan, ik vond haar als personage niet erg sympathiek ondanks (of misschien juist wel vanwege) al haar goede eigenschappen. Jammer dat zij dan toch het belangrijkste personage is. Lydgate, Rosamond en hun relatie zijn met groot inzicht beschreven. Mary Garth vind ik het leukste, vooral vanwege haar ironie. Overigens vind ik Eliot het best schrijven wanneer zij zich liefdevol spottend uitlaat over haar personages (in plaats van ze op te hemelen...).
Het nadeel van dit tijdperk is de klaarblijkelijke noodzaak om van die ellendig lange en lyrische zinnen te maken. Opnieuw, an sich is er zeker niets mis met lange zinnen, maar ik wil ze graag in één keer lezen en ze dan bewonderend teruglezen, en ze niet hoeven teruglezen omdat ik al vergeten ben hoe ze begonnen. Misschien ook wel de reden dat ik tot nu toe geen groot liefhebber van Dickens ben?
Desalniettemin bewonder ik George Eliot om haar karakterbeschrijvingen en de manier waarop ze alle losse lijntjes netjes aan elkaar vastknoopt en ieder personage een geloofwaardig einde geeft. Al met al ben ik blij dat ik dit boek uit heb, maar ik heb zeker geen spijt dat ik het gelezen heb. 3,5 ster.
Ook 11 jaar later is dit nog steeds een aardig mooie review!
Dit boek komt de laatste tijd meer en meer door m'n hoofd, en je geeft volgens mij een realistisch beeld van wat de leeservaring kan zijn. Zeer nuttig!
* denotes required fields.
* denotes required fields.