De Tranen der Acacia's - Willem Frederik Hermans (1949)

Iemand dit gelezen? Ben er wel benieuwd naar.

Ik gok van wel.

Het is een typische Hermans. Je zou De Tranen der Acacia's kunnen beschouwen als de voorloper van De Donkere Kamer van Damokles. Bijzonder sterk ook - maar dat is haast een zekerheidje als het op Hermans aankomt. Lezen dus.

Weet iemand wellicht hoe deze roman zich verhoudt tot de theorieën van Freud, waar Hermans een zelf verklaard liefhebber van was en die in vrijwel al zijn romans duidelijk terugkomt?

Nog niet helemaal uitgelezen, maar nu al enorm onder de indruk. Arthur Muttah is een zeer intrigerend hoofdpersoon en hermans' gebruikelijke cynisme is weer in overmaat aanwezig.

Dit boek wil heel veel zijn, maar is zeker in het begin wat rommelig en weet daardoor nergens echt te overtuigen. Deels ligt het ook eraan dat we 75 jaar verder zijn bijna en als het gaat om het beeld dat Hermans maakt van het verzet dan zal dat toentertijd vast als een bom zijn ingeslagen maar dat is nu niet heel spectaculair meer. Het beeld van cynisme en toeval wordt dan wel aardig neergezet maar maakt weinig indruk. Ook het begin met meerdere verhaallijnen werkt niet echt goed, vooral omdat 1 verhaallijn helemaal verdwijnt. En dan ook nog eens rond de boeiendste persoon. Ergens is dit boek ook een karakterschets van Arthur Muttah maar mede door het rommelige begin weet ook dat nooit echt goed naar voren te komen. Blijft over dat het boek op momenten vermaakt, er een aardig beeld in zit van het al langer bevrijde Brussel na de oorlog en Amsterdam richting het jaar 1945 en hoe men toen leefde en dacht en de verwikkelingen rond het einde van de oorlog meemaakte. Dat is allemaal prima. Ook enkele filosofische politieke overdenkingen die Muttah deelt met Gaby zijn boeiend, maar helaas zijn het erg weinig. 3,0*.