menu

A Memory of Light - Robert Jordan en Brandon Sanderson (2013)

Alternatieve titels: Het Licht van Weleer | The Wheel of Time #14 | Het Rad des Tijds Boek 14

mijn stem
4,67 (6)
6 stemmen

Engels
Fantasy

864 pagina's
Eerste druk: Tor Books, New York (Verenigde Staten)

Alle leiders in de wereld zijn samengekomen bij Rand al'Thor, maar de vraag is maar of ze hem zullen steunen in zijn plan om de zegels van de kerk van de Duistere te breken. Egwene, de Amyrlin Zetel, doet er alles aan om Rand te steunen. Ondertussen gaat het gevecht tegen de Trollocs in Andor door, en neemt Perijn het op tegen Slachter in de wolfsdroom. Matt zoekt contact met zijn vrouw Tuon, die nu keizerin is van de Seanchanen. De hele wereld staat op het punt te barsten, de era loopt op zijn eind en De Laatste Slag zal het lot van de wereld bepalen.

zoeken in:
Lukk0
Een jaar of vijf geleden, toen ik nog echt veel fantasy las, was dit één van mijn favoriete series. De afgelopen jaren heb ik dus bij uitkomen steeds trouw de laatste delen gelezen, en ook deze afsluiting van de reeks kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Tegen beter weten in, want behalve dat mijn interesse duidelijk veranderd is, is ook de kwaliteit van deze serie eigenlijk al vanaf het vierde deel aan het afnemen. Het verhaal wordt stroperiger en trager, en nu was aan Brandon Sanderson de taak om alle losse draadjes weer aan elkaar te binden.

Dat gaat gepaard met een hoeveelheid dei ex machina die het verhaal eigenlijk onleesbaar maken, steeds staat er weer onverwacht iemand op om te hulp te schieten of alle hoop de grond in te boren, en het feit dat de afloop sowieso al bekend is maakt het niet sterker. Na de toch wel zorgvuldige opbouw die in de eerste zes à zeven delen te bespeuren was, alle zijpaden tot en met het vorige deel, moest nu alles ineens overhaast bij elkaar gebracht worden. Zoals ik al zei, tegen beter weten in heb ik me hier doorheen geworsteld, maar ik zou het mezelf niet aanraden.

avatar van CorvisChristi
4,5
LET OP: deze recensie heeft spoilers en hoewel ik deze verborgen heb, raad ik streng aan als je absoluut niets wilt weten over dit boek, dit bericht misschien überhaupt niet eens te lezen.


Waar zal ik eens beginnen....
Nou, da's toch niet zo moeilijk. Immers is dit niet het begin, maar het einde! Maar toch is het ook EEN begin....

A Memory of Light is het allesomvattende slot van de The Wheel of Time-serie en op het moment dat ik dit typ, ben ik nog steeds lichtelijk in shock.
Dat deze serie zou eindigen met een knal, had ik wel verwacht, maar dat deze ook behoorlijk hard zou aankomen, had ik niet meteen voorzien.

Als eerste is wat er gebeurt in dit boek datgene waar al die tijd naar toe is gewerkt. Praktisch alle verhaallijnen komen definitief samen en alles wat daar mee gepaard gaat, komt tot een eindconclusie (alhoewel ik het idee heb dat er een paar vragen open blijven, of ik moet iets gemist hebben)...
De laatst slag staat centraal in dit boek, praktisch van begin tot eind. Daar waar in alle vorige delen zo nu en dan een harde veldslag plaatsvond, is dat in dit boek eigenlijk één hele grote. Eentje die zich ook nog eens verdeeld in meerdere veldslagen op meerdere plekken. Op een gegeven moment zijn het er zelfs zoveel, dat het gevoelsmatig wat te veel van het goede lijkt te worden.
Gelukkig stoorde het me niet, aangezien het verhaal dusdanig meeslepend en indringend is, dat ik er redelijk door heen kon prikken.

Op verschillende locaties speelt er zich van alles af: de toestanden in de Zwarte Toren, de hoofdzakelijke veldslag op de Akker van Merrilor, de slag in de Verwoeste Landen en tot slot de confrontatie tussen Rhand en de Duistere in het hart van Shayol Ghul zelf. En die laatste confrontatie is waar het natuurlijk allemaal om draait. Alles staat of valt met hoe het daar eindigt.

De veldslagen zelf zijn meeslepend, dramatisch, akelig, hard, emotioneel. Kortom, zeer doeltreffend, maar vooral ook schokkend. Maar bovenal zijn ze nodig en maakt het alles ook overtuigender, realistischer (voor zover je dat over fantasy mag beweren....)

Er vallen daadwerkelijk harde en dodelijke klappen, als Demandred eindelijk definitief op het toneel verschijnt. Daar waar deze Verzaker zich in alle boeken behoorlijk op de achtergrond heeft gehouden, laat hij zich dan uiteindelijk als een meedogenloze veldheer op het strijdtoneel zien. En zeker niet alleen, aangezien hij het voor elkaar heeft weten te krijgen om het Sharaanse volk (het volk dat ten oosten van de Woestenij leeft), achter zich te krijgen. Een volk die bestaat uit o.a. dodelijke geleiders. Tot dan toe werd er zo nu en dan vaag over dit volk gesproken, maar waren ze nog nooit op de voorgrond getreden.
Letterlijk honderden bladzijden lang schreeuwt Demandred om de Herrezen Draak en maakt in de tussentijd gehakt van iedereen die hem ook maar enigszins in de weg loopt. Totdat uiteindelijk niemand minder dan de laatste koning van Malkier, Lan Mandragoran, hem in een brute confrontatie, verslaat. Maar niet voordat Demandred zowel Gawein als Galad aan zijn zwaard heeft geregen in een persoonlijk duel. Gawein zal uiteindelijk sterven aan zijn verwondingen en is één van de vele belangrijke personages die het niet zullen overleven.

Andere dodelijke confrontaties en omstandigheden liegen er ook niet om, zoals het geestelijk corrumperen in de dromen van de vier belangrijkste veldheren door Graendal, wat er voor zorgt dat het onder de belangrijke koninkrijken faliekant misgaat tijdens de laatste slag.

Grootste schok, ondanks dat ook de dood van Garet Brin en Siuan Sanche me ook zeker niet onberoerd liet, is voor mij de dood van Egwene. Deze zag ik totaal niet aankomen. Dat er slachtoffers onder de 'good guys' zouden vallen, daar was ik al op voorbereid. Maar het einde van de Amyrlin is een brute klap. Alhoewel haar heengaan wel heel episch van aard is en dodelijke en destructieve gevolgen heeft voor niet alleen Mazrim Taim (die zich als de Verzaker M'Hael bekeerd heeft tot de Schaduw), maar ook voor het grootste deel van het Sharaanse leger.

En zo zit dit boek vol met andere epische momenten en brute confrontaties (Perijn versus Slachter, Mat versus Padan Fajin/Mordeith, ook al duurt die wel wat kort, Avienda versus Graendal etc...) en natuurlijk de terugkeer van de Legendarische Helden, nadat niemand minder dan Olver uiteindelijk op de Hoorn van Valere blaast.

En dan natuurlijk de confrontatie tussen Rhand en de Duistere. Het eindgevecht tussen Rhand en Moridin zorgt er op een gegeven moment voor dat Rhand buiten het Patroon terechtkomt en tegenover de Duistere komt te staan. Deze manifesteert zich als een allesomvattende, inktzwarte kracht die Rhand keer op keer op de proef probeert te stellen en hem visioenen laat zien van de wereld zoals deze eruit zou kunnen komen te zien, mocht Rhand winnen of verliezen.
Uiteindelijk zal Rhand winnen en vernietigt de oude bres. Vlak daarna breekt Logain de zegels en legt Rhand een nieuwe bres op de kerker van de Duistere.
Rhand sterft uiteindelijk aan de gevolgen hieraan en zijn eerdere verwondingen. Zoals voorspelt.


Het eindigt met zijn crematie, niet wetende dat om één of andere geheimzinnige reden, Rhand van lichaam heeft gewisseld met Moridin. In het lichaam van Moridin verlaat Rhand de Akker van Merrilor en laat de rest, waaronder zijn geliefden, achter.

Alhoewel ik het einde een tikkeltje onbevredigend vond, accepteer ik deze wel zoals die is.
Het neemt niet weg dat Brandon Sanderson ongelooflijk goed zijn best heeft gedaan om het extreem epische verhaal van Robert Jordan op een geweldige manier af te sluiten.
Dit laatste boek zal me zeker nog een behoorlijke tijd bij blijven en ik kan ondanks hier en daar wat onbevredigende haken en ogen en wat onbeantwoorde vragen, toch niet anders dan concluderen dat er alles uitgehaald is wat er uitgehaald had kunnen worden.
En fantasy blijft immers fantasy. Elke vraag beantwoorden is per slot van rekening ook niet altijd per se nodig....

The Wheel of Time is, ondanks dat deze ontsierd wordt door de achterlijke lengte, toch absoluut de moeite waard en kan ik echt iedereen aanbevelen die van epische, grootschalige fantasy houdt. Robert Jordan heeft een fantastische wereld geschapen die zijn weerga niet kent.
En nu is het wachten op de verfilmingen van deze boeken. Alhoewel ik van mening ben dat het beter zou zijn om er maar gewoon, net zoals bij Game of Thrones, een serie van te maken. Dus, HBO, waar wachten jullie eigenlijk nog op???

avatar van CorvisChristi
4,5
Lukk0 schreef:
Dat gaat gepaard met een hoeveelheid dei ex machina die het verhaal eigenlijk onleesbaar maken, steeds staat er weer onverwacht iemand op om te hulp te schieten of alle hoop de grond in te boren


Ik begrijp ergens wel wat je bedoelt. Zelf had ik er niet echt last van. Heeft e.e.a. ook niet een beetje te maken met het feit dat de meeste geleiders de macht hebben tot het maken van poorten en zo op deze manier zich continue kunnen verplaatsen? Niet alleen kunnen ze dan contact houden met wie er op dat moment ook in de buurt is, maar op deze manier ook communiceren, waardoor het op een gegeven moment 'lijkt' alsof er constant hulp uit onverwachte hoek komt.
En sommigen, waaronder de Verzakers kunnen d.m.v. het reizen door de wereld van Dromen, ook onverwachts een hoop schade veroorzaken...

Gast
geplaatst: vandaag om 07:24 uur

geplaatst: vandaag om 07:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.