menu

O Homem Duplicado - José Saramago (2002)

Alternatieve titel: De Man in Duplo

mijn stem
3,83 (24)
24 stemmen

Portugees
Psychologisch

303 pagina's
Eerste druk: Caminho, Lissabon (Portugal)

Tertuliano Máximo Afonso, een gescheiden geschiedenisleraar van tegen de veertig, heeft genoeg van zijn werk, zijn vrienden en zijn leven. Wanneer hij in een videofilm bij toeval een figurant ontdekt die zijn dubbelganger lijkt te zijn, wordt hij uit zijn lethargie gewekt en gaat hij geïntrigeerd op zoek naar de man. Ondanks hun uiterlijke overeenkomsten blijken de twee geen zielsverwanten, integendeel: de schok van de herkenning veroorzaakt bij beiden louter vijandigheid. Ze besluiten elkaars bestaan te negeren, maar dat lukt niet.

zoeken in:
4,0
Sinds ik De stad der Blinden las, een van mijn favoriete boeken, heb ik enkele pogingen ondernomen om ander werk van Nobelprijswinnaar José Saramago te ontdekken. Tevergeefs, want ik geraakte er niet doorheen. Reden hiervoor is dat ik niet het geduld kon opbrengen wat nodig is om een Saramago te lezen. De Portugees heeft een erg unieke stijl. Zijn zinnen blijven duren, met vele bijzinnen waarin hij vaak van het verhaal afdwaalt. Dialogen staan gewoon naast elkaar, zonder vermelding van wie er aan het woord is. Van interpunctie heeft Saramago nauwelijks gehoord. Met andere woorden: je moet je echt concentreren om bij de les te blijven. Maar als je lang genoeg volhoudt, en de schrijfstijl gewoon raakt, is een boek van Saramago een waar plezier om te lezen. En zo ook De Man in Duplo, waarin de fijne humor die woordenbrij meer dan verteerbaar maakt.

Hoewel niet zo goed als De Stad der Blinden is De Man in Duplo niettemin een prachtig boek over het belang van een eigen identiteit te hebben. De meesterlijke ontknoping maakt duidelijk dat de nu 85-jarige Portugees meer dan verdiend in 1998 de Nobelprijs voor Literatuur won. Ik ga zeker nog ander werk van hem lezen, en deze keer het nodige geduld hebben om die eeuwigdurende zinnen de baas te krijgen.

avatar van eRCee
3,5
Let op: dit bericht bevat enige SPOILERS over de film Enemy.

Regisseur Villeneuve baseerde Enemy namelijk op dit boek. Ik kwam daar pas bij de aftiteling achter, en het verbaasde me nogal, omdat de film helemaal niet de sfeer heeft die je verwacht van een werk van Saramago. Dat blijkt te kloppen. Het absurde van de roman is in de film meer een verklaarbaar mechanisme geworden (hoewel je er enige uitleg bij nodig hebt), de humor en lichte toon van de schrijver zijn vervangen door strakke cameravoering en een dreigende sfeer.
Eigenlijk vind ik dat wel een goeie zet van Villeneuve. Je eigen draai geven aan een bepaald basisgegeven levert vaak een waarachtiger werk op dan te proberen een roman echt te 'verfilmen'. Maar vooral het eerste punt vind ik desondanks opvallend. Blijkbaar wordt het voor lezers gemakkelijker geacht om onmogelijkheden in een plot te accepteren dan voor filmkijkers. Het verhaal van De man in duplo is daadwerkelijk logisch onmogelijk, terwijl Enemy weliswaar vervreemdend is maar uiteindelijk toch te verklaren.

De roman is, op zichzelf gezien, overigens niet veel meer of minder absurdistisch dan de rest van het oeuvre van Saramago. Ook de stijl is identiek. Naast de kenmerkende lange zinnen wordt voortdurend een spel gespeeld tussen de verteller, het personage en de lezer. De ene keer krijgt de protagonist de vrijheid om zich te onttrekken aan de wil van de schrijver, dan weer vallen beiden bijna samen, of spot de auteur via het personage met zichzelf. Op die manier worden er tussen de lezer en het verhaal voortdurend lagen opgeworpen dan wel weggenomen, maar het spel, de vorm, de vertelwijze, is bij de Portugees minstens zo belangrijk als het vertelde.

De man in duplo is dus wel degelijk een typische Saramago. Beter dan de film, hoewel die ook niet onaardig is, maar vooral anders.

avatar van Raspoetin
3,5
Mijn tweede van Jose Saramago. Nadat ik overdonderd was geraakt van De Stad der Blinden ben ik naarstig op zoek gegaan naar ander werk van de Portugees. In een kringloopwinkel in Amsterdam Noord werd ik op mijn wenken bediend en trof ik in gebonden versie De Stad der Zienden, Het Beleg van Lissabon en De Man in Duplo aan. Met de laatste titel ben ik als eerste begonnen. Ik vind deze jammer genoeg niet zo sterk als De Stad der Blinden ; het tempo is bij vlagen ietwat aan de saaie kant. Pas rond de 200 pagina's werd het verhaal interessanter; wanneer de twee mannen elkaar voor het eerst ontmoeten en de ontwikkelingen die hierop volgen. De schrijfstijl van de auteur blijft echter een lust voor het oog.

avatar van -JB-
4,0
Mijn jaarlijkse Saramago behoort vrijwel ieder jaar tot mijn favoriete boeken van het jaar. Dit jaar las ik de Man in Duplo (mijn 7e roman van Saramago) en ik werd opnieuw niet teleurgesteld. Hoofdpersoon Tertuliano Máximo Afonso is een typisch Saramago-personage, een beetje een eenling, goed van bedoelingen, in een kleine wereld. In de Man in Duplo is die wereld een school, waar hij als docent werkzaam is. Tertuliano ontdekt in een film een dubbelganger en gaat op onderzoek uit. Wat volgt is een heerlijk relaas, waarin Saramago op eloquente wijze thema's als identiteit en vertrouwen bespreekt. Heerlijk einde van het boek ook (veel beter dan bijvoorbeeld het Stenen Vlot), hierdoor een hoge score en weer een jaar voorpret voordat ik aan mijn 8e Saramago ga beginnen

Gast
geplaatst: vandaag om 09:31 uur

geplaatst: vandaag om 09:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.