Gijp - Michel van Egmond (2012)

Zoals het voorwoord al zegt: geen biografie maar meer een portret. Vlot geschreven boek over een, vind ik, boeiende persoonlijkheid. En dan vooral dat deel van zijn persoonlijkheid dat je niet op tv ziet.

Qua anekdotes veel herhaling van wat reeds in VI te zien is geweest, maar ook veel nieuwe hilarische stukken.

Hier nog een oud interview met hem van vorig jaar, waar in het boek ook aan gerefereerd wordt.

Leuk boek met veel hilariteit wat we varwachten van Rene. Ook in een ruk uitgelezen.

Volgens DWDD heeft dit boek een heleboel mensen (weer) aan het lezen gebracht...

Nu hoefde ik niet weer aan het lezen gebracht te worden. Ik heb Gijp afgelopen zomer met een vakantie in vooruitzicht voor mijn geliefde gekocht op een vliegveld waar het in ruime mate aanwezig was. Erna ook zelf zeer snel gelezen waarbij ik op een bepaald moment dacht: nu weet ik het wel. Misschien ook wel omdat ik eerder een interview met René van der Gijp las in De mamma's en de pappa's van Antoinette Scheulderman.
Gijp bevestigt het interview en beeld in De mamma's en pappa's en vice versa Gijp.



Luchtig, soms grappig en niet al te diepzinnig wat mij betreft. 2,5*

Leest lekker weg maar valt wel vaak in de herhaling.

Leest gelukkig snel weg.

Het is niet alleen meligheid, zoals je vooraf zou verwachten. De lezer krijgt een mooi, secuur beschreven beeld van de levenswijze/-houding van Gijp. Inderdaad is er wat overlap tussen wat anekdotes en zijn sommige stukken al eerder gepubliceerd. En ook heb ik toch wel wat spelfouten gezien en eindigt het boek enigszins als een nachtkaars die uitgaat. Ondanks dit alles vermakelijk en bij vlagen zelfs inspirerend.

Dit boek heb ik via mijn telefoon gelezen. Dat is niet mijn ding, maar wilde dit boek graag lezen, en er niet de volle mep voor betalen.

Ik ben liefhebber van het programma Voetbal International en mis het zelden. Dit boek leest vlot weg, je hoort het van der Gijp ook allemaal net zeggen. Er staan best veel anekdotes in, die al in het programma voorbij kwamen, en ook vaker in highlights en andere filmpjes.

Er komt wel naar voren dat René zijn carrière niet heel serieus nam. Veel trainers zagen het niet in hem zitten, hij was ook nooit zenuwachtig en analyseert voetbal meer als een spelletje. ' Je wint, speelt gelijk of je verliest.' Aldus René. Ook dat hij aangeeft dat hij weinig geldingsdrang had, meer genoot van de randzaken van het voetbal, dan het voetbal zelf. Toch heeft hij het geschopt tot PSV en zelfs Oranje.

Een luchtige "biografie" van iemand die het hartstikke goed voor elkaar heeft. Van der Gijp doet precies waar hij zin in heeft, leeft rustig, maakt zich nergens zorgen om, geniet volop van het leven en is populair bij het volk.

Het leest lekker weg en je krijgt inderdaad een beeld over de persoon achter al de grapjes.

NS Publieksprijs 2013

Gijp van Michel van Egmond wint NS Publieksprijs - nrc.nl

je hoort het hem vertellen. Ik heb in een deuk gelegen

Je hoort het hem inderdaad vertellen. Leuke anekdotes van hem en onder meer Hugo Borst, Maarten Spanjer en Johan Derksen. Toch mis ik de ontwikkeling in het boek. De eerste hoofdstukken zijn wat inhoud betreft gelijk aan de laatste.

Luchtig, grappig en bijtijds ontroerend, maar een kijkje in de ziel van V.d Gijp vind ik het zelf niet.

In de poging serieus genomen te willen worden heeft de sportjournalisitiek zo haar literaire lieverdjes. Voor een aantal jaren terug was dat Hugo Borst die zo vreselijk goed kon schrijven - ik zag het niet- en nu is dat ineens Michel van Egmond. Sowieso snap ik die bewijsdrang niet zo, want als sportjournalisten doen de meesten hun werk gewoon prima en hoef ik geen briljante schrijfels te zien, maar daarnaast is het ook wel zwak gesteld als Van Egmond de kroonprins moet zijn.

Een goed schrijver beoordeel ik vaak op drie fronten: zijn stijl, hetgeen hij wel en niet beschrijft en als zijnde een observator. In dat eerste slaagt Van Egmond niet echt. Ja, het leest allemaal soepel weg, maar dat doen de Party en Privé ook. Op het tweede punt slaagt Van Egmond niet altijd. Zijn keuze om geen biografie te schrijven maar een portret is wel een sterke overigens, temeer biografieën vaak maar een droge opsomming zijn van gebeurtenissen en je de gebiografeerde alsnog nauwelijks kent. Dat lukt bij deze Gijp wel, door zijn anekdotes maar ook door Van Egmond die de juiste zaken waarneemt (daar slaagt hij wel) en gewoon het volgen van de persoon Gijp in zijn dagelijkse doen en laten. Het is overigens wel dat minstens 50% van het boek bestaat uit citaten, Van Egmond zelf hoefde dat alleen maar uit te tikken.

Alleen blijft het bij de oppervlakte en graaft Van Egmond nooit diep. In wezen heb je genoeg aan die docu eens op televisie waar je in drie kwartier tot hetzelfde beeld kwam. En dat is jammer, want Gijp is nu net wel een interessant persoon, juist iemand die de voetbal niet serieus nam maar zich niet verloor in drank of drugs of beide zoals zo vaak wordt getoond. Nee, in al zijn simpelheid is Gijp als persoon net anders, alleen lukt het ook Van Egmond niet door de muur heen te breken en heb je veel potentie maar door de soepele stijl ook een vlak boekje dat zo van je wegglijdt. Vooral als Gijps ziekte van pas komt lees je hier net zo makkelijk langs als zijn anekdotes over paaldansclubs. Eerder iets dat erbij hoort en toevallig op de weg kwam toen Van Egmond dit schreef. Daar had hij best meer mee mogen doen.

Vliegveldliteratuur is nog de beste omschrijving. Goed tegen verveling, maar meer ook niet. 2,0*.

Het boek is vermakelijk, maar eigenlijk niet meer dan dat. Bij Gijp heb ik regelmatig moeten gniffelen om de merkwaardige anekdotes die deze man in zijn carrière heeft meegemaakt. Ik heb alleen het gevoel dat er een diepere laag in deze man zit, waar niet echt tot wordt doorgedrongen. Zelf ben ik erg benieuwd waar het relativerend vermogen van Gijp vandaan komt, om deze reden ben ik namelijk fan van deze man. Dat dit boek een enorme hype is geworden, is voor mij eigenlijk geen verrassing, de manier van schrijven is toegankelijk en de stijl sluit naadloos aan op de tv-show. Ik ben erg benieuwd of het onlangs uitgebrachte "De wereld volgens Gijp" wél aan mijn verwachtingen voldoet, ik hoor vooralsnog positieve berichten en het boek staat op mijn verlanglijst.

Onmiddellijk nadat het boek uitkwam heb ik het gekocht. Het was niet waar ik op gehoopt had, nl. veel onbekende anecdotes en een antwoord op de vraag waar zijn schijnbaar onverschillige houding uit voort komt, ik denk hier dan vooral aan zijn houding tov de uitslag van een wedstrijd (je hebt 3 mogelijkheden, je kunt winnen, gelijkspelen en verliezen. Na een tijdje weet je dat wel. Na afloop van een wedstrijd deed het Gijp dan ook niets of ze nou gewonnen of verloren hadden, nou ja, als ze wonnen was de sfeer in de kleedkamer een stuk leuker..). Het boek heb ik naar de kringloop gebracht, maar kijken naar 'Gijp @ Derksen' doe ik nog altijd.

Gijp is een moderne filosoof. Hij is zeker niet dom. Ik denk niet dat hij gelukkig is, juist omdat hij de wereld zo goed begrijpt. Niet voor niets heeft hij al meermaals in zijn leven inzinkingen gehad. Het feit dat hij de boel kan relativeren en erom kan lachen maakt dat hij niet definitief doorflipt. Gijp snapt de wereld als geen ander, vooral omdat hij de simpele dingen ziet. De vraag is waar die hele visie van Gijp vandaan komt en daar weet dit boek inderdaad geen antwoord op te geven. Desalniettemin een vermakelijk boek.

Voor een filosoof mag hij anders wel eens wat langer nadenken over zijn kroegpraat: Mediacourant.nl » Van der Gijp weigert te kijken naar trouwende homo’s

Het is ook kroegpraat, daar maken de heren geen geheim van. Gaat soms over de grens (net als in de kroeg overigens), dat kan niet ontkent worden ?

Ik word een beetje moe van dat iedereen maar verplicht homoseksualiteit leuk moet vinden. Ik heb zelf niks tegen homo's, maar je mag toch gewoon zeggen dat je twee mannen die seks met elkaar hebben ranzig vindt? Maakt je dat gelijk een homohater? Het is dat van der Gijp het op de nationale tv zegt, maar volgens mij vindt 80% van Nederland twee neukende mannen ranzig. Nee, we moeten allemaal in hetzelfde keurslijf gepropt worden en dezelfde smaak hebben. Bullshit.

Als jij je wil uitspreken over twee mannen die seks met elkaar hebben door het 'ranzig' te noemen, dan heb je inderdaad iets tegen homo's. Zo simpel is het eigenlijk. Dat waardeoordeel hoeft er namelijk niet bij. Ongemak voelen is nog iets anders dan je er koste wat het kost over willen uitspreken, omdat het bestaan ervan kennelijk iets bij jou oproept.

Zeer kromme redenering. Dat zou namelijk betekenen dat als hij op de vraag zou antwoorden - want er werd naar gevraagd - dat hij het fijn vindt om naar homo's te kijken, terwijl hij het in werkelijkheid ranzig vindt, geen homohater zou zijn. Hij geeft gewoon eerlijk antwoord op de vraag. Tel daar nog bij op dat hij het met humor zei, en dan kan ik concluderen dat jij de grens van waar homohaat haat ligt wel erg ver verschuift. Het is nog net geen gedachtepolitie.

Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat als je zelf homo bent - ik weet niet of jij dat bent, het zou kunnen - je er beledigt van kunt raken.

Een heterostelletje dat elkaar opvreet en public vind ik ook ranzig, ben ik nu tegen hetero’s?

Of vies dikke mensen die elkaar aflebberen, kijk ik liever ook niet naar.

Dus je hebt homosexuelen, heterosexuelen en vies dikke mensen?

Er werd Gijp niks anders gevraagd dan waarom hij naar het darten heeft gekeken en hij komt zelf met 'ik had gisteren de keuze tussen twee homo's die gingen trouwen' en 'ik had die vaseline pot weggezet'. Er is geen enkele link tussen homo's en darten, maar Gijp moet het onderwerp homoseksualiteit toch nog even erbij betrekken voor harde grappen.

Op AD.nl staat een interessante column van Angela de Jong over dit onderwerp.

https://www.ad.nl/show/voetbal-inside-mannen-zijn-niet-opeens-geradicaliseerd~ac347ba5/

Zelf vind ik het lastig. Iemand keihard beledigen ligt totaal niet in mijn aard, ik verafschuw het. Anderzijds realiseer ik me dat je soms ook wat moet kunnen hebben. Over waar de grens ligt kun je hele boeken schrijven (die wij dan weer lezen en beoordelen op deze site! De cirkel is rond... ).

Ja, weet je, het is voor mij een nondiscussie eigenlijk. Bijna iedereen vindt zoenende mannen niet prettig om naar te kijken (in tegenstelling tot zoenende vrouwen bijvoorbeeld), tenzij ze zelf homo zijn. Het zit niet in de menselijke natuur om dat fijn, leuk of mooi te vinden. Dat is de natuurlijke status quo. Het is heel onrechtvaardig allemaal, ik kan begrijpen dat sommige homo's dat klote vinden, maar het is zoals het is. Als daarmee in jou ogen bijna het hele land homohater is, dan is het zo.

Ik begrijp overigens ook dat homo's zich hiertegen moeten verzetten. Als ze dat namelijk niet doen, kan de grens verschuiven en voor je het weet worden ze van een kerk afgegooid. Dat is wat er namelijk 120 jaar geleden in Europa gebeurde met homo's. Het is eigenlijk een continue strijd die gevoerd moet worden, net zoals vrouwen die strijd moeten voeren en migranten, willen ze niet onderdrukt worden. Ze delen namelijk dezelfde geschiedenis, namelijk dat ze onderdrukt zijn geweest.

Niemand zal me geloven, maar toevallig was ik echt dit boek aan het lezen. Van tevoren dacht ik dat het een aaneenschakeling van leuke/schuine anekdotes zou zijn, maar een behoorlijk deel van het boek gaat over de mentale inzinking van Gijp. Bekenden van hem voeren daar diverse oorzaken voor aan die dus echt wel een inzicht in deze man geven. Het feit dat hij alles tot op detail observeert als hij ergens loopt of gaat zitten. In een ruimte scant hij direct waar de vluchtroute is, en als hij die niet ziet wordt hij onrustig. Dat soort zaken... Gijp doet net alsof hij nergens om geeft, maar het tegendeel is waar. Dat maakt dit toch wel een boeiend boek, ik snap niet dat mensen het wegzetten als een oppervlakkig boek waarin helemaal niets over de mens Gijp vertelt wordt.

Laat ik volstaan dat er geen 'ze' is en moet zijn, maar dat 'we' in een land wonen waarin respect voor (homo-) seksualiteit één van de pijlers is waaraan we onze eigen beschaving toetsen. Prettige kerst en gelukkig nieuwjaar, en ik ben blij dat er mensen reageren die het boek gelezen hebben...hehe.

Veel wat Rene zegt moet je met een korreltje zout nemen. Wie hem een beetje kent, of regelmatig op tv ziet, zou moeten weten dat hij door het leven freewheelt en luchtig over van alles praat.
Jammer al die ophef. Leef en laat leven zeg ik altijd.

Het boek "De Wereld Volgens Gijp" geeft overigens een diepere kijk op de beste man.

Apart boek. Geen standaard biografie. Ik vind Gijp een interessant en grappig figuur waardoor het lekker weg leest. Kreeg meteen zin om de opvolger te lezen.
De sterren die ik geef doe ik op basis van voetbalboeken, ik ga dit niet met literaire boeken vergelijken. Dus het is niet perse zo dat ik dit boek even goed vind als een boek dat ik evenveel sterren heb gegeven. Sowieso hou ik niet van vergelijken. Van een thriller heb ik bijvoorbeeld andere verwachtingen dan van een comedy.