The Dead Fish Museum - Charles D'Ambrosio (2006)

Volgens een recensie in de Los Angeles Times zou D'Ambrosio naast Raymond Carver geplaatst moeten worden, tussen de beste korteverhalenschrijvers van onze tijd. Dat is nogal een uitspraak. Maar het trok daardoor wel mijn aandacht. Het nadeel hiervan is dat ik deze bundel ben gaan lezen met die gedachte in mijn achterhoofd, de gedachte dat dit nog wel eens zou kunnen tippen aan Carver. Na het lezen van een paar verhalen ga je dan toch teleurgesteld worden en dat ligt niet meteen aan het schrijven van D'Ambrosio, meer aan de verwachtingen die ik had. Jammer, want de man schrijft prachtige verhalen, laat dat duidelijk zijn.

Het eerste verhaal bijvoorbeeld, De Hoge Pas, is schitterend. Vanuit het gezichtspunt van een jongen geschreven. Hij gaat met zijn vriendje en diens vader de bergen in en tijdens dit uitje vertelt hij over de scheidingsplannen van hemzelf en zijn moeder. Weergaloos beschreven. Zo staan er nog een aantal pareltjes van verhalen in, waar het Amerikaanse Noordwesten het schitterende decor is. De bundel kent veel literaire hoogstandjes. Het ene verhaal beklijft meer dan het andere en pareltjes zijn het zeker.

Over een tijdje zal ik nog eens een bundel van D'Ambrosio lezen. Omdat hij het verdiend om niet van tevoren vergeleken te worden met Carver. Hij schrijft anders. Carver heeft weinig woorden nodig om je als lezer volledig een situatie in te sleuren. D'Ambrosio gebruikt meer woorden en sleept je langzaam een verhaal in. Een wezenlijk verschil. Waar ze op elkaar lijken is dat ze heel boeiend kunnen schrijven over doodgewone mensen die zich in doodgewone situaties bevinden. Dat is razend knap.