Stanislas-André Steeman wordt graag vergeleken met George Simenon. Beiden waren geboren in Luik, en maakten als ex-journalist naam met detectiveromans. Ik was zelf ook al mee met dat idee nog voor ik van Steeman een letter gelezen had, maar met deze eerste policier kan ik er me nu een beter beeld van vormen. Voor mij ligt Steeman alvast veel dichter bij Agatha Christie dan bij Simenon. Simenon focust meer op deductie na de misdaad terwijl deze roman althans in de loop van het verhaal wel wat meer actie bevat. Steeman blijkt ook een anglofiel. Het verhaal speelt zich af in Londen en Steeman doorspekt het boek met wat hij als typisch Britse frasen beschouwt. Je voelt echt zijn liefde voor de Britse cultuur en het zal dan ook wel geen toeval zijn dat één van de grote dromen van Steeman een verfilming door Alfred Hitchcock was. Dat is er nooit van gekomen, al is een aantal van zijn werken wel verfilmd geweest door anderen. Zo is L’Assassin verfilmd geweest door Henri-George Clouzot die ironisch genoeg ook wel eens als de Franse Hitchcock wordt beschouwd. Wat het Britse aspect van de roman van Steeman betreft, heb ik sympathie voor de voorliefde van de auteur maar anderzijds komt het me niet heel authentiek over wanneer een personage in het boek aan de ontbijttafel een droom vertelt waarin de meest toeristische plekjes van Londen opduiken. Het gevaar met bepaalde voorliefdes van een auteur kan zijn dat het er allemaal wat te dik wordt opgelegd.
Waarin Steeman zich verder nog onderscheidt van Simenon is het soort humor dat hij toevoegt aan het verhaal - toch in dit boek. Er mag al eens gelachen worden, al komt het de spanning nu ook weer niet ten goede, het heeft soms meer weg van een zwarte komedie. En dat komt trouwens ook tot uiting in de film van Clouzot.
De plot van deze policier vind ik wel origineel, al mankeert het in de finale aan een confrontatie, wat in de filmversie verbeterd wordt. Ondanks de kwaliteiten die het boek heeft, vind ik de film toch sowieso een upgrade met enkele aanpassingen die prima uitdraaien.
Wel nog bijzonder aan het boek zijn twee momenten waarin de schrijver rechtstreeks de lezer uitdaagt tot het oplossen van de moorden, op basis van de reeds geleverde informatie. Voor mij hoeft dat niet want het haalt je onnodig uit het verhaal, plaatst je als lezer buiten het verhaal.
Met het boek heb ik me toch wel geamuseerd. Nu wil ik graag een keer iets lezen van Steeman dat zich afspeelt in een omgeving waarin hij niet de neiging heeft er vanalles dik te willen opleggen.