Wild Swans: Three Daughters of China - Jung Chang (1991)

zeer goed boek. Als je geinteresserd bent in de recente geschiedenis en cultuur van China dan biedt dit boek je een uitstekende introductie. Het biedt soms een onstellend beeld over de invloed die het communisme en heerschappij van Mao op de levenswijze van de Chinezen gehad heeft. Hoe een traditioneel volk toch op redelijk schokkende wijze in de 20ste eeuw is geintroduceerd. De schrijfstijl biedt zeker geen zwart-wit afschildering maar een nuchtere kijk op de evolutie. Ze geeft de negatieve aspecten van het communisme weer zonder het volledig af te keuren. Toch leuk hoe het China van vandaag een kind is van eeuwenoude tradities en moderne invloeden.

Heel mooi en goed boek. Ze schrijft heel naturel. Helemaal eens met bovenstaande.

Hoewel ik door de titel "drie dochters van China" werd afgeschrokken, weer een feministisch boek meeliftend op een hype, bleek daar niets van waar te zijn.

Ik denk wel dat wie dit boek leest het Maoisme compleet verafschuwd. We weten in het westen niet zoveel over Mao, itt Lenin of Stalin. Dit boek was voor mij echt een eye-opener. Sindsdien veel gelezen over China.

Dit waargebeurde verhaal van Chang weet heel wat kippenvelmomenten bij me op te wekken. Ze vertelt het verhaal van haar grootmoeder, haar moeder en van zichzelf ten tijde van de politieke veranderingen in China. Wat het Chinese regime deze familie, en nog veel meer families heeft aangedaan de laatste tachtig jaar is erg aangrijpend. Ik vind het erg degelijk geschreven. Ze vertelt het verhaal natuurlijk vanuit haar eigen oogpunt, maar vervalt nergens in oversentimentele eigen gevoelens van oneerlijkheid. Zelfs de meest pijnlijke zaken die binnen haar familie of vriendenkring gebeuren vertelt ze met een soort van afstandelijkheid. Deze afstandelijkheid zorgt ervoor dat het geheel misschien juist des te rakender wordt, het bouwt bij aan het verhaal. Het leven onder de traditionele Chinese regels wordt verteld met het verhaal van haar grootmoeder. Het verhaal haar moeder en vader vertelt hoe ze als jeugdige idealistische vechters voor een beter China tot geteisterde elite van de Maoistische partij vervallen. Chang's eigen leven, wat natuurlijk het grootste gedeelte van het boek in beslag neemt, is toch wel het hoogtepunt van het boek, hierin weet ze toch het meest gedetailleerd te vertellen wat er allemaal speelt in haar tijd.
De hoofdstukken zijn goed opgebouwd, en kennen elk een aparte sfeer. De meeste zijn erg donker, maar af en toe zijn er ook wel sprankjes hoop te vinden.

Dit boek is inderdaad zeker een aanrader voor mensen die meer willen weten over de geschiedenis van China. Een echte eye-opener inderdaad.

Wat een verslavend boek is dit zeg! Ik kan maar moeilijk stoppen met lezen als ik eenmaal bezig ben. Ik heb hem nog niet uit dus dan zal ik mijn definitieve reactie plaatsen maar voor nu ziet het er veel belovend uit! ( ben rond de 200 pagina's)

Ben benieuwd op je mening, ninaleertje

Dit boek was het eerste boek wat ik heb gelezen over China. Het was verplichte kost tijdens mijn studie. Ik vond het echt helemaal geweldig en wilde daarna meer lezen over China.
Binnenkort maar weer eens lezen, ben benieuwd of het me na zoveel jaar nog steeds zo kan boeien als toen.

Welke studie?

Geschiedenis

ik heb deze pil dan nu eindelijk uitgelezen, met wat onderbrekingen van andedere boeken. Ik moet zeggen dat het boek een heel wisselend karrakter had. ik vond het eerste deel vlotter en duidelijker geschreven dan het deel over zich zelf. ik denk dat dit kwam omdat met het verhaal van haar moeder en groot moeder ze minder in detail kon treden. Ik vond het soms wel een opdracht om door te blijven lezen. Maar over het algemeen genomen vond ik het een echte eye opener en vonmd ik het heel indrikwekkend. Ik had voor dit boek echt geen idee dat het communisme en dan in het speciaal Moa zo distructief waren geweest!

Ik vond dit boek duidelijk heel wat minder dan al de anderen op deze pagina. Zelf vond ik het een veel te repetitief boek die steeds maar weer dezelfde "verhaaltjes" oprakelt. Uiteraard kan de auteur er misschien weinig aan doen aangezien deze gebeurtenissen op waar gebeurde feiten berusten. Het zorgt ervoor dat je een interessante en verhelderende visie krijgt op de geschiedenis van China, maar als een 'lees'boek kon het me eigenlijk niet echt boeien. Teveel van hetzelfde steeds maar opnieuw was mijn overheersend gevoel.

Ik vond het een interessant boek omdat ik erg veel geleerd heb van de geschiedenis van China. Zeker omdat het een beeld schetst van iemands persoonlijke beleving van die geschiedenis.
Ik vond het wel een boeiend en het leest behoorlijk vlot.

Literair en taalkundig biedt het boek weinig meerwaarde, vind ik.

De opzet van dit boek is erg sterk. Doordat drie generaties worden gevolgd, krijg je een goed overzicht van de ontwikkelingen die China doormaak: grofweg van feodaal onrecht naar maoïstische repressie. Ik ben nu ook erg benieuwd naar het boek dat deze schrijfster heeft geschreven over Mao zelf.

Mooi verweeft Jung Chang de persoonlijke geschiedenissen van haarzelf, haar moeder en grootmoeder met de woelige ontwikkelingen op nationale schaal. In 550 pagina’s passeren er zo’n 70 jaren. Met zo’n anderhalve maand per pagina ligt het tempo dus erg hoog. Vooral in de eerste helft eigenlijk te hoog. In de tweede helft, de jaren van haar eigen opgroeien, is er meer ruimte voor persoonlijke bespiegelingen en raakt de vertelling meer in balans. Heel knap maakt ze inzichtelijk hoe de onnavolgbare politieke ontwikkelingen in de Mao-jaren hun uitwerking hadden op de onderlinge verhoudingen in de samenleving. De mentaliteit van inschikkelijkheid en de angstcultuur die heerste blijkt een vruchtbare bodem voor steeds extremere uitwassen.

Als jong meisje ging ook de auteur zelf mee in de verering van Mao, ondanks alle ellende die ze om zich heen zag. Dat is vanuit het besef in wat voor totaal andere tijd, omstandigheden en cultuur ze leefde vreemd genoeg wel inleefbaar. Ergens weet ze begrijpelijk te maken hoe zo’n enorm land zo volledig kon ontsporen. Niet te verwarren met begrip natuurlijk, want de hoeveelheid naargeestig gedrag en excessief geweld die voorbij komt is enorm. Net zo goed valt op wat juist nagenoeg afwezig is, zoals liefde, seksualiteit, menselijke warmte, zelfontplooiing, religie, esthetiek en zo nog wat basale menselijke zaken waar ze sporadisch over schrijft maar waar schrijnend weinig ruimte voor is in deze samenleving.

De stijl van Jung Chang is sober en nergens literair. Wilde Zwanen is, ondanks de dichterlijke vrijheid die ze ongetwijfeld hier en daar genomen zal hebben, in de eerste plaats non-fictie. Maar wel van het soort dat je volledig kan onderdompelen in een andere wereld en minstens zoveel over de menselijke natuur te zeggen heeft als de beste fictie.