Warenar - P.C. Hooft (1617)

Aan dit boek heb ik niet de allerbeste herinneringen: het duurde ontzettend lang eer ik iets van dat 17eeuwse Nederlands begreep, het duurde vrij lang eer ik dus de clou met die pot doorhad (ooit, vele jaren eerder had ik de Latijnse versie moeten vertalen, en dat hielp) en toen ik er eindelijk iets van begreep vond ik het klassieke verhaal eigenlijk niet zo grappig. Maar slecht is het ook natuurlijk niet, een echt typisch volbloeds Renaissancewerk met een fijnzinnige "Och, kijk"-lach.

Ik moest voor school een boek uit een bepaalde periode uit de literatuurgeschiedenis lezen en toen heb ik voor dit boek gekozen. Ik had gedacht dat het erg saai zou worden, aangezien ik altijd de hypothese had dat boeken van pakweg 1950 en eerder enorm eentonig zouden zijn. Maar dus niet altijd. Het boek Warenar heeft me zeker erg geamuseerd en eigenlijk zou iedereen dezer dagen dit boek moeten lezen om nu eens door te krijgen hoe onze (sociaal horende) maatschappij nou werkelijk in elkaar steekt, vanwege de ethische boodschap die Pieter Corneliszoon Hooft in dit boek heeft gestoken. Prima boek dus; ik heb 'm 4 sterren gegeven.

Saai en flink voorspelbaar, maar ach - wat neem je de heer Hooft nou kwalijk, 't was immers 't jaar 1617 en toneelstukken als deze zullen het in die tijd fantastisch gedaan hebben.

Het einde was wel charmant slecht. Let wel, charmant, 't had wel iets leuks in zich -

(heb inderdaad een wat nieuwere versie er van gelezen, niet in oude taal)

't Had iets kinderlijks en liefs, vond ik zo.

Kortweg: 't boek heeft me weinig kunnen boeien, maar 't had wel op z'n tijd wat grappige, haast schattig aandoende stukjes. Voor even matig tot aardig - maar aanraden zou ik 't niet.