A Clash of Kings - George R.R. Martin (1998)

Het goede aan dit boek is dat er in volle vaart wordt verder gebouwd op het niet minder dan geweldige eerste boek. Waar de uitgangssituatie (oorlog tussen de verschillende zelfverklaarde koningen) voor verschillende fantasy-auteurs voldoende stof zou leveren om gezapig een aantal boeken vol te pennen, vliegt Martin er in sneltempo vandoor (er sneuvelen weer een paar personages, anderen worden buiten spel gezet) en werkt dit boek al naar een knappe en spannende climax toe, op meerdere fronten (bv. slag om Koningslanding). Zoals gewoonlijk belicht Martin alle kanten van het conflict, en snap je daarom de drijfveren achter bepaalde handelingen erg goed. Tyrion Lannister blijft en geweldig personage en komt relatief veel aan bod, zijn hoofdstukken zijn erg leuk om te lezen.

Dat is inderdaad het gevolg van de aanpak van Martin: je verwachting van een hoofdstuk hangt deels af van de hoofdpersoon, en Tyrion behoort ook tot mijn favorieten.

Oeh, ik ga er nu aan beginnen en Tyrion is tot nu toe niet een van mijn favorieten, maar wie weet ga ik in dit boek wel van hem genieten!

WOW! Ik heb De strijd der Koningen van G.R.R. Martin uit en... Wat een verhaal. Een prachtig tweede deel van de serie dat ik duidelijk even moet laten bezinken.

Wat een boek vol heftige gebeurtenissen. Waar ik in deel 1 Tyrion haatte, was het in dit deel mijn favoriete personage. Wat een rotgevoel gaf me de slag van Stennis dan ook. Gelukkig leeft Tyrion nog, maar wat gaat zijn rol verder zijn? Ook dat Theon, ik wist dat ik hem niet kon vertrouwen, Winterfell bezette en deed alsof Bran en Rickon dood waren, damn.. Het riep gewoon tranen op..

Wat was de slag van Koningslanding een genot om te lezen! Fantastisch hoe het boek tijdens deze immense slag afwisselt tussen Tyrion, Davos en Sansa. Zo krijg je echt het gevoel er volledig in te zitten, en dat op meerdere vlakken.
De rest van het boek vond ik ook dik ok. Alleen had ik na Game of Thrones er mss wel meer van verwacht

Top boek. idd Tyrion is zeer goed geschreven, lijkt of George RR Martin hier ook meeste plezier in heeft.
De slag is top gedaan.

Jon's verhaal is ook heel goed vind ik.

Dany blijft wat vlak dit boek.

Een vraag voor de mensen die zowel de serie gezien hebben als het boek gelezen. Ik heb nu net de eerste twee series gezien op tv maar het vervolg laat nog op zich wachten tot 2013. Daarom wou ik beginnen lezen vanaf seizoen 3. Maar is dat enigszins doenbaar of zou ik best de eerst twee boeken lezen om bij te zijn met alle verhaallijnen?

Het zal wel lukken als je in deel 3 begint maar voor de complete beleving raad ik je aan om in boek 1 te beginnen. Karakters worden allemaal toch beter uitgediept.

Vraag is: gaat het je om een erg goede leeservaring of enkel om het verhaal sneller te kennen? In het tweede geval kun je met boek 3 beginnen, maar je mist iig iets.

zonder het eerste boek natuurlijk lang niet zo geweldig, maar toch 0,5* meer. Omdat het in mijn beleving dieper de wereld van westeros uitdiept. Juist een uiteen zetting die ik wat miste in het eerste boek en zeker in de tv-serie

Fantastisch vervolg op het 1ste deel. Vooral Tyrion is een geweldig personage.

Geweldig vervolg, maar was naar mijn mening toch iets minder dan deel 1.

Niet alle karakters vind ik even vermakelijk om te lezen en ik stoorde me er meer aan dan in deel 1. Sansa, Catelyn en Danaerys vind ik bijvoorbeeld vaak wat minder, vooral omdat Jon en Tyrion er voor mij persoonlijk zo uitspringen. Ik snap dat ze natuurlijk hun doel dienen - het laten zien van de situatie rondom hun personage - maar het raakt me toch minder. Wordt mijns inziens overigens niet beter, vooral Danaerys klooit er maar op los in de latere boeken.

Qua gebeurtenissen, verhaal en sfeer zet George R.R. Martin de sterke toon van het eerste deel absoluut door.

Na A Game of Thrones krijgen we in A Clash of Kings meer van hetzelfde, en meer – en dat is precies wat ik wilde. Zoals te verwachten viel, gaat het na de dood van Eddard Stark alleen maar verder bergafwaarts. Inmiddels begint het conflict zich uit te breiden en krijgen we nieuwe spelers in het veld te zien.

Om maar met de nieuwe spelers te beginnen: Stannis is de meest opvallende nieuwkomer, maar het is Davos die de hoofdstukken krijgt. Gelukkig maar, want hoewel Stannis de rechtmatige erfgenaam mag wezen, sympathiek is hij niet. Davos, zijn moreel kompas en een van de zeldzame mensen in Westeros met gezond verstand, is dat wel. Daarnaast leren we de Greyjoys kennen, door de ogen van Theon. Theon zelf was al niet sympathiek, maar hij slaagt er in dit deel in om, na Joffrey, de meest gehate persoon in Westeros te worden (op dit moment…) en de naam Theon Turncloak te verdienen. Verder nieuw in dit deel: een gigantische zeeslag, door Martin heel succesvol uit drie oogpunten beschreven, en een heleboel mysterieuze dromen en visioenen (en niet alleen van Bran!).

Gelukkig zijn we de ‘oude’ personages niet uit het oog verloren, hoewel de meeste elkaar wel uit het oog verloren zijn. Arya’s plotlijn vind ik erg goed. Ze maakt een roadtrip door het land, komt interessante figuren tegen (Jaqen H’ghar!), ondergaat een aantal identiteitswisselingen/-crises, en neemt uiteindelijk haar lot in eigen hand. Sansa doet ook een poging tot dat laatste, maar slaagt daar weinig in. Ik vind haar wel veel sympathieker dan in het eerste deel, en haar merkwaardige relatie met The Hound is fascinerend. Tyrion doet het verbazingwekkend goed als Hand, al krijgt hij daar weinig waardering voor. Zoals Tyrion probeert de stad te redden, vecht Catelyn voor de vrede, en krijgt al even weinig bijval. Ik vind Catelyn een fantastisch personage; ze wordt met elk hoofdstuk harder, eenzamer en wanhopiger, en hoe harder ze vecht hoe minder ze bereikt. Het is het soort tragiek dat mij aanspreekt. Ondertussen heeft Bran het op Winterfell zwaar te verduren; gelukkig wordt zijn personage dit boek een stuk interessanter. Hetzelfde geldt voor Jon Snow, op missie ten noorden van de muur. Daenerys’ personage laat mij tot nog toe koud, maar het hoofdstuk in The House of the Undying was fascinerend.

Zoals ik al zei, meer van hetzelfde na het vorige boek. Politiek gekonkel, ingewikkelde familiebanden, moord en doodslag. Zelf vond ik geen dood zo schokkend als die van Ned in A Game of Thrones, maar de moord op Renly was schokkend genoeg, en er zijn flink wat oude bekenden die tot mijn verdriet het loodje leggen, zoals Ser Rodrik, Maester Luwin en Yoren. Martin heeft er ook geen moeite mee om nieuwe personages te introduceren, met een paar zinnen je sympathie voor hen te laten voelen, en ze vervolgens op vreselijke manieren af te maken. Van treurende weduwe (tot het huwelijk gedwongen door de bastaard Bolton, vervolgens uitgehongerd totdat ze haar eigen vingers opat), tot legendarische strijder (Qhorin Halfhand). Net zoals Ned Stark in het vorige boek verraden werd door Littlefinger, worden de Starks in A Clash of Kings verraden door mensen die ze vertrouwden, tweemaal zelfs. Ik denk dat, van alle schokkende sterfgevallen en gebeurtenissen in dit boek, de val van Winterfell qua impact de dood van Ned nog het meest benadert.

Al met al een erg geslaagde voortzetting van de serie. De perspectiefwisselingen werken nog steeds fantastisch, de wereld wordt hoe groter hoe levendiger, en de verhaallijnen ingewikkelder en de spanning is regelmatig om te snijden. De pakweg 1000 pagina’s van mijn uitgave gingen erin als zoete koek. Kom maar op met dat volgende deel!

Dit deel is een aanzienlijke verbetering op het eerste deel. Nu de schaakstukken beschreven zijn, verloopt het spel wat 'vloeiender'. Daarnaast komt er in dit deel een nieuwe koning bij, wordt de sfeer in Westeros nóg grimmiger en is de combinatie van politieke intrige en gewelddadige vechtscènes uiterst goed gedaan. De magie van aSoIaF zit 'm echter in de meer dan menselijke karakters en onverwachte plotwendingen. Wat zal er nu gebeuren als je de pagina omslaat? Gaat dat zien!

Prachtig vervolg op het vorige meesterwerk. Het boek zit vol met spannende, gevarieerde momenten. De sfeer zit er ook goed in. Sommige verhaallijnen zijn wat minder boeiend dan anderen (maar dat was te verwachten).

Het meest interessante aan het boek vind ik de personages. Velen zijn gebaseerd op historische figuren. In koning Joffry Baratheon zie ik de Romeinse Keizer Nero. Nero kwam op jonge leeftijd op de troon terecht nadat zijn eigen moeder Agrippina haar man, de keizer, vermoordde. In het (vorig) boek zag je toch iets gelijkaardigs?
Koning Robb Stark is Julius Caesar: na het oversteken van een rivier heeft hij als het ware een burgeroorlog ontketend.
Daenerys Targaryen, een jong meisje, verzamelt een heel leger om haar vaderland terug te veroveren. De gelijkenis met Jeanne D'arc is treffend.

Opvallend is dat geen enkel hoofdstuk door de ogen van één of andere koning wordt geschreven. Het zijn altijd de naaste verwanten of raadgevers. Hierdoor weten we niets over de gedachten Stannis Baratheon, Robb Stark of Joffry.

Dit boek was fascinerend en ik hoop op een nog mooier vervolg.

Geweldig vervolg op het eerste deel wat me vorig jaar overrompelde. Dit deel gaat vrolijk verder waar Spel der Tronen ophield. Intriges, avontuur, fantasy, moorden, (on)trouw, veldslagen, verschillende koninkrijken die mooi worden beschreven, ontzettend veel karakters die voorbij komen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Favoriete karakters zijn trouwens Tyrion, Arya en Jon. Volle mep net als het eerste boek, die me denk ik nog net iets beter beviel.