MXuser schreef:
Het is vanaf de taalgrens dat ook het Vlaamse standpunt me duidelijk wordt gemaakt. Als ik het goed begrepen heb, dat Vlaanderen anno nu het meest in de rijkskas stort en er het minst voor terugkrijgt. En in plaats van dat de Walen een beetje dankbaarheid betonen, kijken die nog altijd neer op hun voormalige lijfeigenen, zoals ze dat al eeuwen gedaan hebben. (Als ik het verkeerd heb hoor ik het graag).
Het boek heeft me meer inzicht verschaft (o.a de reden van de invoering van de taalgrens was een eye-opener). Ik heb nu meer begrip voor het Vlaamse standpunt. Maar het boek kan me niet laten invoelen hoe sterk de emoties zijn die aan beide kanten van de taalgrens moeten leven die het probleem van Belgie uniek maken.
P.S. Het boek is inderdaad doortrokken van een pessimisme, de schrijver gaat er vanuit dat Belgie vanaf het begin gedoemd was te falen. Het stoorde me op een gegeven moment wel.
Mooi stukje, en ik kan het niet laten even te reageren als zuiderbuur. De politieke staatshervormingen van België (met een verregaande federalisering) hadden in het verleden nog een soort grond (als je't vanop afstand bekijkt). Anno 2022 is 'het Vlaamse standpunt' rond geldtransfers van noord naar zuid vooral iets waarmee gekoketteerd wordt door de politieke partijen ter rechterzijde die graag inzetten op identiteit (logischerwijs). Al is dat niet hun grootste electorale trekpleister, dat is dan vooral het standpunt rond migratie/integratie dat ze in de verf zetten. Hun bekommernis om 'de Vlaming' is ook relatief omdat ze op sociaal-economisch vlak een neo-liberale agenda hebben en die ook uitvoeren (in het geval van de N-VA). In de praktijk zijn ze vooral bekommerd om het lot van multinationals en een bepaalde categorie Vlaamse ondernemers. Maar dat deert hun kiezers niet die zich graag met een kluitje in het riet laten sturen. Dit soort partijen gebruiken de verhouding met de Walen enkel maar vanuit een 'verdeel en heers' principe voor eigen gewin.
Is België een gedoemde mislukking? Hangt er maar vanaf hoe je't bekijkt. Afgelopen 2 eeuwen zijn we er wel in geslaagd om op vreedzame wijze tot een soort boedelscheiding te komen. Maar de limieten zijn nu wel bereikt. We zijn een zakdoek groot maar hebben een staatsstructuur om u tegen te zeggen: 7 regeringen en ongeveer evenveel parlementen. Het kost massaal veel geld en de efficiëntie is zeer bedroevend. De beleidsdomeinen zijn zodanig opgesplitst dat er altijd wel overleg nodig is tussen federaal en regionaal niveau wat dan weer de aanleiding vormt voor mogelijke politieke spelletjes. Cut the crap, zou ik zo zeggen.