Ik geniet altijd wel van Grunbergs Voetnoten. Scherp, vilein, en vaak tot nadenken aanzettend - meer valt er in een dergelijke ruimte absoluut niet te halen, en Grunberg slaagt daar vaak in. Natuurlijk de enige keer meer dan de andere, maar dat is onvermijdelijk met een dergelijke productiviteit. Over het algemeen vind ik zijn politieke of maatschappelijke bespiegelingen boeiender en prikkelender dan de stukjes over zijn moeder of vriendin: die eerste laten me regelmatig op een (iets) andere manier naar huidige ontwikkelingen kijken, terwijl de tweede categorie eigenlijk alleen bestaat uit korte inkijkjes in Grunbergs leven (en dan wreekt de lengte zich: zulke stukjes zijn echt te kort om iets van medeleven of wat dan ook te voelen).
Gek genoeg ligt het accent in deze bundel juist erg op die persoonlijke stukjes. Misschien omdat veel maatschappelijke stukjes achterhaald zijn of zonder actuele context niet helemaal te volgen, misschien omdat samensteller Bob Polak gewoon een andere voorkeur heeft dan ik. Hoe het ook zij, daardoor was deze bundel iets tammer dan nodig, en sowieso zijn dergelijke, qua toon heel erg herkenbare Grunberg-columns niet ideaal om veel achter elkaar te lezen. Een bundel is dus al niet de ideale vorm, en deze bundel richt zich naar mijn mening wat op het verkeerde aspect van de Voetnoot - maar de meeste columns blijven, ook gebundeld, erg fijn om te lezen.