Sostiene Pereira. Una Testimonianza - Antonio Tabucchi (1994)

Prachtig boek over een redacteur van de cultuurbijlage van een krant die in eerste instantie een apolitiek leventje leidt en dat wel best vindt. Op een gegeven moment ontmoet hij iemand en beginnen de gebeurtenissen in de wereld (Fascisme in Europa, Spaanse burgeroorlog en de vestiging van een dictatuur in Portugal) hem in verwarring te brengen. Een klassieke tweestrijd tussen toeschouwer en actor. Schitterend beschreven in een Camusiaanse stijl. Aanrader!

Fantastisch!

... verklaart eRCee. Dat begint al met die opvallende stijlvorm, waarbij de hoofdpersoon steeds "verklaart" wat er is voorgevallen. Het is een van de manieren waarmee Tabucchi een compacte eenheid aanbrengt in zijn verhaal. Samen met een handvol details en beelden creëert hij eigenlijk met heel weinig middelen een sterk samenhangende, 'volle' roman. Ook inhoudelijk doet hij dat: het beeld van de mens als een federatie van zielen onder leiding van een dominante ik komt prachtig naar voren in de transformatie van Pereira van een man die zijn leven wijdt aan literatuur naar iemand die politiek bewust wordt, in de roerige jaren '30 in Portugal. De fictieve necrologieën van schrijvers die zijn protegee produceert, waarvan er drie of vier in de tekst voorbij komen, zijn trouwens hilarisch (maar ook functioneel). Pereira verklaart is door dat alles een fijnzinnige parel van een boek, heel veel beter dan dit tref je ze doorgaans niet aan in een jaar.

Vanwaar dan toch ‘maar’ 4 sterren?

Tsja, dat is gevoel. Ik ben al tevreden als ik één boek lees in een jaar die ik 4,5* kan geven. Vaak zijn dat toch net nog wat complexere of intensere romans, terwijl deze vrij ingetogen is. Pereira verklaart gaat in mijn jaarlijstje over 2019 vast en zeker de top-5 halen, dus ik ben er wel degelijk heel enthousiast over.

Mijn vader verklaart: "meesterwerkje!" (bron: whatsapp dd 01-02-2019).

Wickerman en eRCee hebben al mooie meningen gegeven over dit boek. Daar kan ik hoogstens nog wat persoonlijke gevoelens aan toevoegen.
Ik las het als verspringen: een lange, versnellende aanloop overgaand in een technisch zo volmaakt mogelijke sprong. Op gang komen valt nog niet zo mee maar is nodig voor een logische ontwikkeling van het geheel. De sprong lost de belofte van de goede aanloop helemaal in.
Je vraagt je af wat je zelf zou doen in de geschetste situatie. Het leven kabbelt voort maar de druk wordt groter om partij te kiezen, stelling te nemen en ernaar te handelen.

Edit: Goede tip eRCee!

Mij lijkt dit trouwens ook een boek voor gart.

Dank voor de tip!