El Prisionero del Cielo - Carlos Ruiz Zafón (2011)

Na Schaduw van de wind en Spel van de engel verwachtte ik een lijvig derde deel van het vierlijk Kerkhof der vergeten boeken. Niettemin klinkt de synopsis wederom heerlijk mysterieus en ziet de cover er prachtig uit.

Na zijn eerst een tweede deel uit het 'Kerkhof der Vergeten Boeken' serie was ik spontaan helemaal betoverd door Zafrón en zijn schrijfstijl. In mijn nog jonge leven heb ik zelden tot niet zo iets goeds gelezen. De Schaduw van de Wind behoort dan ook tot mijn favoriete boek allertijden.
Beoordeel mij alsjeblieft niet op mijn Top 10, aangezien ik in mijn 17 jarige bestaan nog maar eigenlijk pas net de ogen heb geopend voor fantastische boeken als deze.

Dit boek is het derde deel en ik verwachtte er veel van. Het spel van de Engel had me met zoveel vragen opgezadeld!
Waarom Isabella met de zoon van Sempere trouwt in Het Spel van de Engel maar Daniel met Beatriz trouwt in De Schaduw van De Wind. Het bleken achteraf vader en zoon te zijn! Geniaal bedacht en het feit dat Isabella omgebracht is maakt het allemaal een erg kwaadaardig verhaal. Wel mis ik in dit boek mijn favoriete Andreas Correli, Waar is hij gebleven en waar is de kleine Christina waarmee hij David Martín achterlaat? Is ze weer overleden? En sommige vragen zullen nog beantwoord moeten worden in wat Zafrón een Ultieme Finale noemt dat een vierde deel inluidt.
Het karakteristieke Barcelona dat Zafron omschrijft is even schitterend als in de rest van de boeken. Zafron heeft een gave je te laten verzwelgen in de magie, en ook de kwadaardige kracht van de stad waarvan ik het me alleen kan inbeelden hoe het eruit zou kunnen zien omdat ik in de desbetreffende stad nog niet ben geweest.

Voor mij een waardig en prachtig vervolg dat een kijk geeft op het verleden van Fermín, wat achteraf toch een bijzonder interessant personage blijkt te zijn (Waar hij me aardig tegenviel in De Schaduw van de Wind ontpopt hij zich tot een heel sterk personage)

Het enige minpunt aan dit deel vind ik dat het soms een beetje te snel gaat in opzichte van de vorige delen. Het boek telt ook maar 218 bladzijdes waar het Spel van de Engel er duidelijk drie keer zoveel telt. Hoe dan ook, helaas binnen 2 dagen uitgelezen en wachtend nu op de volgende om het mysterie op te lossen.
Ik heb genoten en een dikke 4.

Wederom een prachtig boek van deze schrijver. Al moet ik zeggen dat ik hem wel de minste van de 'Kerkhof der vergeten boeken-reeks' tot nu toe vond. Het boek vertelt met name het levensverhaal van Fermin. Het verhaal zit goed in elkaar, echter heeft het voor mijn gevoel niet de diepgang van de vorige twee. Dit komt doordat het voornamelijk over Fermins levensverhaal en Mauricio Valls ging. Hierdoor kreeg het niet het 'mystieke' van de vorige boeken. Ook kwamen er gevoelsmatig minder mooie 'passages en metaforen' in voor, die de vorige boeken naar n nóg hoger niveau trokken. Het boek is ook een stuk dunner dan de eerste twee delen. Het eind laat in mijn beleving iets teveel zaken open ten opzichte van de vorige delen (het is een tijdje geleden dat ik ze gelezen heb). Hierdoor, en gezien het aantal pagina's, krijg ik op voorhand het gevoel dat dit boek samen met het, naar verluid komende, 4e deel, net zo goed als één boek uitgebracht had kunnen worden. Maar dat is natuurlijk erg op de zaken vooruit lopen. Al met al is het een erg mooi verhaal en blijft het continu intrigererend, in de sfeer van haar voorgangsters. 4 sterren van mij.

Erg goed boek weer en Zafon maakt waar wat hij in zijn voorwoord beloofd...alle boeken zijn mooi met elkaar verweven maar ook los te lezen. In elk boek ondek je dingen die een ander licht werpen op zaken uit de andere boeken. Erg knap bedacht.

Het is alweer een poos geleden dat ik De Schaduw van de Wind gelezen heb en voor ik in dit deel begon heb ik nog even gelezen wat ik daar toen over gezegd heb. Mijn voorspelling, dat ik me waarschijnlijk weinig van het plot zou herinneren ook al had ik het met veel spanning en plezier gelezen, is inderdaad uitgekomen. Ik had alleen nog maar vage herinneringen en heb op het internet maar even naar een samenvatting gezocht - en zelfs toen kon ik mij bepaalde elementen uit het verhaal niet herinneren.

Men zegt dan wel dat alle delen onafhankelijk van elkaar zijn te lezen, maar ik had wel het gevoel dat ik een boel miste, zelfs al had ik enige voorkennis. De schrijver lijkt er toch vanuit te gaan dat we al bekend zijn met de personages, die daarom nauwelijks introductie meekrijgen. Wat nog storender was, is dat dit plot onaf is zolang je de andere delen niet leest. Op een gegeven moment had ik nog een paar hoofdstukken te lezen en wachtte ik op de grote ontknoping - die vervolgens niet kwam. Ik wist van het eerste deel nog wel dat er een mooi dramatisch einde was waarin de verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar kwamen, maar hier stoppen ze gewoon abrupt. Er is van alles gebeurd, maar niets is tot een einde gebracht.

Dat maakt De Gevangene van de Hemel toch een onbevredigend boek. Net als zijn voorganger leest het zeer gemakkelijk weg. Ruiz Zafon heeft een prettige schrijfstijl, weet een goede sfeer te scheppen en bewijst dat hij de spanning er goed in kan houden. Als die spanning nu ook nog ergens toe geleid had, was dit een beter boek geweest. Nu krijg ik het gevoel alsof het boek nog niet af is. Jammer.

Zafón, Bedankt!

Je hebt me weer betoverd door me mee te nemen naar het oude Barcelona ik vond het echt weer een heel mooi verhaal met een helle excentrieke sfeer.
ik heb de eerste 2 boeken ook gelezen van het kerkhof der vergeten boeken en deze zorgt voor een mooie verbintenis. echt een boekenreeks die je over 10 jaar terug kan lezen en weer helemaal ken thuiskomen.
Wel zijn er nog een aantal onbeantwoorde vragen maar dit zijn maar kleine dingetjes hier en daar wat eigenlijk in het niet valt bij het grote geheel en maar bijzaak is.

Ik raad de mensen aan die dit boek te willen gaan lezen eerst de schaduw van de wind te gaan lezen daarna het spel van de engel en dan pas dit boek, niet omdat het boek anders onbegrijpelijk is maar omdat het zeker de moeite waard is.


Op naar deel 4!

Na De Schaduw van de Wind heb ik dit boek binnen 48 uur uitgelezen. Het Spel van de Engel ga ik morgen of misschien vanavond nog aan beginnen.
Dit lijkt meen prima volgorde: dit boek gaat verder waar De Schaduw stopt en in dit boek wordt er naar Het Spel verwezen.

In deze volgorde vind ik dit boek een prima 'short story' ter aanvulling op De Schaduw. Het personage David Martín wordt hier mooi geïntroduceerd waardoor ik nu zin heb zijn levensverhaal te lezen in Het Spel - de reden dat ik niet eerst Het Spel heb gelezen is dat ik wist dat het over ene David Martín zou gaan, jaren voordat Daniel Sempere geboren zou worden, en ik geen idee zou hebben wie deze Martín was. Ja? Tam tam tam.....

Interessant aan dit boek vond ik dat het op een totaal andere manier Het Kerkhof der Vergeten Boeken behandelt dan in De Schaduw. Het manuscript dat Daniel aan het eind ontvangt wekt mij dan wel weer wat vragen op, maar volgens mij gaat Boek 2, Het Spel van de Engel, er wel voor zorgen dat deze vragen worden opgelost.

Qua stijl vond ik dit een stuk luchtiger dan De Schaduw van de Wind (mijn enige Zafón-vergelijkingsmateriaal). Ook door de geringe lengte zie ik dit meer als een tussendoortje - terwijl het toch zeker een prima opzichzelfstaand verhaal is!
Waar ik De Schaduw eergisteren nog verweet te veel te lenen van Gabriel García Márquez, en veel woorden en beschrijvingen te vaak te herhalen, doet Zafón dat hier niet meer. Daar ben ik blij om.

Dat de vrouwen boven de vijftig die mij in het museum dit boek zien lezen ook aangeven de boeken van deze schrijver erg weten te waarderen, stemt mij wat minder vrolijk. Daarom ben ik er benieuwd naar wat Het Spel van de Engel mij te bieden heeft. Vooral omdat dat het meest duistere boek van de drie schijnt te zijn.