Watervrees tijdens een Verdrinking - Herman Brusselmans (2012)

Typische Brusselmans, zij het dat de ondertoon iets zwartgalliger en somberder is dan we van de man gewend zijn. Duidelijk te zien dat het in hoog tempo is geschreven, met name in het midden hadden bepaalde fragmenten iets beter geredigeerd kunnen worden, maar er zitten tevens mooie, ontroerende passages in. Verbaast me overigens wel dat uitgeverij Prometheus dit niet iets beter in de markt heeft gezet: nog geen maand geleden verschenen, nu al hoor je er vrijwel niets meer over.

Recensies hebben het over één van de beste Brusselmansen ooit.

Genomineerd voor de AKO literatuurprijs!

Zou het dan toch lukken? gun het hem van harte, alhoewel ik het boek (nog) niet gelezen heb...

De man schrijft beter als hij somber is. Een paar keer had ik echt zoiets van 'wow'! Een ontroerend goed boek.

Herman Brusselmans schrijft de beste boeken als hij het over Herman Brusselmans heeft. Deze roman heeft dan ook een prettige mix van onzinnig geleuter en een aantal diep ontroerende fragmenten.

Gestopt na 50 blz., niets voor mij. Ik kan me niet vinden in zijn 'onzinnig geleuter' alhoewel ik me daar ook vaak schuldig aan maak.....
Ik heb behoefte aan een verhaal, karakters, beschrijvingen.
Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat dit een slecht boek is, het is gewoon niet wat ik zoek in een boek. (wat ik eigenlijk op voorhand had moeten weten natuurlijk)

Lang geleden dat ik nog iets van Brusselmans gelezen had, maar een fijn weerzien.

Hij schrijft hier de scheiding met zijn vrouw van zich af, die hem verlaten heeft voor 'een morrelende harleyjongen' (maar hem wel nog altijd graag ziet). Hij telt de tijd af naar haar volgende bezoekje - dat nooit voldoening brengt -, door terrasjes te doen en af te spreken met allerlei meisjes. Maar die kunnen toch nooit tegen haar op kunnen en zijn eigenlijk ook uberhaupt niet in hem geïnteresseerd.
Hoewel de herhaling na een tijdje teveel opduikt levert het boek toch voldoende grappige, knappe, ontroerende en/of schrijnende momenten.

Deze Brusselmans ooit cadeau gekregen op een moment waarop ik de Straaljager der Vlaamse letteren wat beu was. Toen ik 6 jaar na datum zonder vers leesvoer viel, nam ik Watervrees nog eens ter hand en het resultaat viel me goed mee.

Bovenop de makkelijk leesbare stijl van HB krijg je een mooie beschrijving van het liefdesverdriet van een man die onverwacht zijn grote liefde verliest. Dat het geen waar verlies is - hij ziet Phoebe nog quasi dagelijks - verergert de pijn, wat de auteur in dit boek vaak goed doet beleven. De nostalgische hunker van HB komt ook sterk aan bod, wat het uiteindelijk een mooi werk over loslaten maakt.

Wie zich niet door het hele boek weet te lezen, raad ik zeker de laatste 5 pagina’s aan: een ware ode aan een verloren liefde.

Brusselmans onderstreept in interviews regelmatig het belang van zelfrelativering en humor in de literatuur. En ja, veel auteurs nemen zichzelf te serieus (they love the smell of their own farts, zouden de makers van South Park zeggen). Alleen vraag ik me af of Brusselmans niet beter wat meer sérieux in deze roman had gelegd, al was het maar voor één keer…

Je merkt dat de auteur volledig in de touwen hangt nadat hij gedumpt werd, en toch bestaat het boek opnieuw voor 80% uit absurde kolder. Toegegeven, ’t blijft erg leuk, alleen kan ik dan net ze goed een van z’n 50 andere romans lezen. De rest van het verhaal gaat over de moeilijke relatiebreuk, met een mix van interessante gedachtekronkels en oppervlakkig zelfbeklag. Melig wordt het gelukkig nooit (stel je voor), maar het blijft m.i. iets te vrijblijvend allemaal. Je merkt ook wel dat de auteur tegen de klok werkt, waardoor de observaties en dialogen niet altijd even scherp zijn.

Een slechte Brusselmans heb ik nog niet gelezen. Soms heb ik echter het gevoel dat er meer in zit, zoals hier. 3*

Zever zever zever, die eigenlijk de opbouw blijkt naar een prachtig einde.

Lang verhaal kort: ik zie Brusselmans toch 't liefst als sombermans.