Batavia - Peter Fitzsimons (2011)

Een bizar en bikkelhard verhaal wat ik nog niet kende. De Batavia, wel eens van gehoord. Maar van de gruwelen op de eilanden na de schipbreuk niet. “Een verhaal waarbij het verhaal over de Titanic verbleekt tot een picknick van de zondagsschool” is nog een understatement. De Australische journalist Peter Fitzsimmons schreef er een boeiende historische roman over. In dagboekvorm werkt hij de logboeken van Pelsaerts uit tot een boek wat ik aanraad, maar niet aan tere zielen. Ik kan niet anders zeggen dan ‘wát een verhaal’…

(uitgebreider: Boekeman: Batavia – Peter Fitzsimmons | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com )

Interessant genoeg heeft Mike Dash hierover al een boek geschreven, Batavia's Graveyard. Ik ben benieuwd of deze Peter Fitsimons nog daar iets toe te voegen heeft.

Dit lijkt me een geweldig boek, zojuist besteld.

Slechts 1 stem, de mijne. Raar, dit is echt een geweldig boek. Veel plezier ermee Jason82!

Dit trok me al vanwege de boeiende geschiedenis, maar je recensie gaf het definitieve zetje Abubakari?

Bedankt! Als het goed is ontvang ik het boek vandaag ?

Dat is fijn om te lezen.

Teleurgesteld én opgelucht sloeg ik vannacht het boek dicht. Na een week van doorlezen tot de kleine uurtjes en vervolgens nog een half uur wakker liggen omdat ik zó ontdaan was van wat ik vlak daarvoor nog las... Abubakari bedankt!

Dit boek bevat eigenlijk 2 delen. Voor en na de schipbreuk. Het eerste deel vond ik al heel goed, omdat het interessant is om eens te lezen hoe dat nou ging vroeger. Het bouwen van de boot en vervolgens toeleven naar de enorme reis naar de (nu) Molukse eilanden. Men deed daar toen zo'n 9 maanden over, onvoorstelbaar. Dan de reis zelf. Het gebrek aan hygiëne en privacy. De hiërarchische structuren... Nogmaals erg boeiend om te lezen.

Na de schipbreuk zie je in de meest extreme vorm waar mensen toe in staat zijn als de situatie drastisch veranderd. Dan zie je dat bijvoorbeeld een vrij normale medewerker aan boord nu ineens ervan geniet om een zwaard "als een mes door boter" door een onschuldig mens heen te steken. Dit deel van het boek is niet voor tere zieltjes. Ik ben wel wat gewend, maar het verschil is dat het hier gaat om een waar gebeurd verhaal! Daardoor ging ik intens meeleven. Bijvoorbeeld met de paar jonge kinderen die zicht verstopt hadden op Robbeneiland om zo hun leven te redden. Het moment dat ze tóch gezien worden omdat ze wanhopig geworden van de honger naar mossels gaan zoeken... Wat daarna volgt is van een bruutheid van ongekende orde. Ik kon wel door de grond zakken toen ik die passage las.

De zelf uitgeroepen nieuwe leider Jeronimus Cornelisz was een ware duivel, maar ja.... is het tegenwoordig anders? De gruwelijke moordpartijen van IS, waarvan je ook leest dat de moordenaars er plezier in hebben mensen af te slachten... Of het nou de tijd van de Bijbel is, de middeleeuwen, of deze zogenaamde tijden van normen en waarden. De mens blijft tot alles in staat als de situatie daar aanleiding voor geeft.

Het laatste deel van het boek maakt gelukkig dat ik het boek met een goed gevoel mocht dichtslaan.
De dappere Wiebbe Hayes die ervoor zorgt dat de situatie kantelt door na zijn verbanning naar "De hoge eilanden" daar niet alleen weet te overleven, maar er ook een onneembaar fort van maakt. Ik sprong een gat in de lucht toen ik las dat Hayes er net in slaagde de muiters voor te blijven toen commandeur Pelsaert met een nieuw schip aan kwam varen.

Wat een ervaring dit boek. Ik raad het aan, maar waarschuw tegelijkertijd dat dit niet gaat om een ontspannen leeservaring.

Ik heb 2 boeken over de ondergang van dit schip.Hugh Edwards, een Australiër schreef: Eilanden der boze geesten, de schipbreuk van de Batavia op de westkust van Australië 1629 en het verhaal van de duikersexpeditie. Later ontmoette ik een Engelsman Mike Dash (Raspoetin noemde hem al) in de Hervormde kerk van Lutjegast, de kerk waar vermoedelijk Abel Tasman werd gedoopt. Hij verkocht mij bij die gelegenheid een door Tinke Davids vertaald boek, getiteld De ondergang van de Batavia (Batavia's graveyard)

Ik overweeg het boek van Mike Dash nog te kopen ? Maar geen haast ?

En ik overweeg het boek van Fitzsimons te kopen.

Het boek van Mike Dash las ik een paar jaar geleden en maakte indruk op mij. In 2017 schreef ik het boek van Fitzsimons ook aan te zullen schaffen. Dat bleef erbij totdat ik Bill Bryson’s Down Under las. In Geraldton (omgeving Perth) bezocht Bill een museum. Daar maakte hij voor het eerst kennis met de geschiedenis van Batavia. Het was Bill's "schuld" dat ik met hernieuwde energie opnieuw op zoek ging naar het boek van Fitzsimons. Door marktplaats lukte het. Al lezende kreeg ik steeds meer de indruk dat Mike Dash met zijn boek uit 2001 het gras voor de voeten van Fitz had weggemaaid. Nu denk ik dat Fitz in zijn thuisland Australië bekender is dan de Engelsman Dash. Wanneer hij dit boek voor zijn thuispubliek schreef heb ik er begrip voor. Voor mij was het herhaling van zetten, want beide schrijvers geven dezelfde geschiedenis weer en hoe graag je ook nieuwe informatie wilt, feiten zijn feiten en daar hebben Dash en Fitz zich aan te houden. Nadat Pelsaert en de zijnen terug waren gekeerd van Java werden de muiters veroordeeld en opgehangen. Twee jongemannen Wouter Loos en Jan Pelgrom kregen niet de doodstraf, omdat ze minderjarig waren. Zij werden verbannen naar het Zuidland, zoals Australië toen door de Nederlanders werd genoemd. Fitz vraagt zich af of ze zich met de aboriginals hebben vermengd. Ook later zijn er Nederlandse schipbreukelingen van een ander VOC schip De Vergulde Draeck zoek geraakt na schipbreuk. Elf leden van de expeditieploeg die hen gingen zoeken kwamen niet terug. Er werden geen sporen van deze Hollanders teruggevonden. Wanneer zij zich wel met de aborignials hebben vermengd is dit tegenwoordig gemakkelijk via DNA aan te tonen. Het dunne boekje van Hugh Edwards : Eilanden der boze geesten gaat vooral over een duikexpeditie naar het wrak van Batavia. Dat kun je uitstekend lezen naast één van de twee boeken.

Heel erg genoten van dit onthullende en meeslepende boek! Voor de rest: What Jason said.