Nadat ik vandaag John Fantes My Dog Stupid (fantastische novelle, jammer van het wat slappe, sentimentele einde, van die Amerikaanse kitsch) heb gelezen en weer eens lang(er) verhalend proza met groot plezier en interesse heb gelezen, heb ik in m'n grote Meulenhoff-Zomerboek dat ik ooit bij de kringloopwinkel kocht ook deze korte novelle van Fleur Bourgonje gelezen. Was ik wel benieuwd naar omdat ik weet dat ze ook een aantal gedichtenbundels heeft gepubliceerd, vandaar. Afijn, m'n enthousiasme voor Fante ontbreekt hier zeker. Dit soort werkjes ontnemen mij dat enthousiasme eigenlijk ook: zwakke stijl die al nauwelijks beeldend is, maar als er al beelden opgeroepen worden voegen die weinig toe, close-ups (vakantie betekent films kijken als een malle en ik merk dat dat zo zo’n invloed heeft op mijn referentiekader en denkwijze) van oninteressante details die nauwelijks wat toevoegen of zeggen, veel valse dramatiek door maar woorden als Liefde en Drama te gebruiken, de voorgeschiedenis van personages gaan behandelen, etcetera. Het vervelendst is nog wel die vervelende stream-of-consciousness waar ik-vertellers zich tegenwoordig vaak van lijken te bedienen. Dat deed Fante tenminste niet, die liet z’n hoofdpersonage niet zoveel nadenken, die toonde, die vertelde niet zo verrekte veel. En dan nog die interessante exploraties van onderwerpen als het huwelijk, liefde, het verschil tussen het huwelijk en liefde, zulke dingen; ze zijn weinig verheffend en van het niveau ‘dat zie ik bij schrijfwedstrijden ook vaak, maar die verhalen worden niet uitgegeven en dit wel’. Jammer is dat.