menu

A Prayer for Owen Meany - John Irving (1989)

Alternatieve titel: Bidden Wij voor Owen Meany

mijn stem
4,15 (149)
149 stemmen

Engels
Psychologisch

560 pagina's
Eerste druk: William Morrow, New York (Verenigde Staten)

De centrale figuur in deze roman, Owen Meany, heeft niet alleen een merkwaardig lichaam (nooit langer dan 150 cm geworden, en met een piepende falsetstem), maar bovendien een charismatische en christusachtige persoonlijkheid, die het leven van zijn vriend (de verteller) ingrijpend zal veranderen. Een aantal verhaallijnen wordt op contrastrijke wijze verweven: het opgroeien in een klein Amerikaans stadje en de verre oorlog in Vietnam, het krijgen en het verliezen van een religieus besef, de ontroerende vriendschap tussen twee jongens die elkaar uiteindelijk zullen verliezen, en de van Irving bekende motieven: de absurde humor en het wrede toeval, waardoor het dagelijkse leven vol zit met even schokkende als humoristische voorvallen.

zoeken in:
avatar van andreas
4,5
Heel meeslepend geschreven boek, leest heel vlot.
Het verhaal is bovendien niet alleen ontroerend en bij momenten heel grappig, het geeft ook een stuk (van de nodige kritiek voorziene) Amerikaanse geschiedenis mee.
Leesplezier gegarandeerd!

5,0
Ik vraag me toch altijd iets af bij dit boek:

In het hele boek gaat het over het 'lot' van Owen. Hij doet bepaalde dingen omdat hij daarmee uiteindelijk zijn lot zal vervullen (zoals in het leger gaat, en het oefenen van de basketbalmove). Maar als het dan eindelijk zover is, heb ik het idee dat als hij juist níet het leger in was gegaan hij die kinderen ook niet had hoeven redden. Het was immers zijn schuld dat die man de avond van te voren boos was geworden en wraak wilde nemen. Ik heb dus het idee dat het einde eigenlijk niet echt klopt, of is dat juist de bedoeling van Irving?

avatar van Koerok
5,0
kimmie schreef:
In het hele boek gaat het over het 'lot' van Owen. Hij doet bepaalde dingen omdat hij daarmee uiteindelijk zijn lot zal vervullen (zoals in het leger gaat, en het oefenen van de basketbalmove). Maar als het dan eindelijk zover is, heb ik het idee dat als hij juist níet het leger in was gegaan hij die kinderen ook niet had hoeven redden. Het was immers zijn schuld dat die man de avond van te voren boos was geworden en wraak wilde nemen. Ik heb dus het idee dat het einde eigenlijk niet echt klopt, of is dat juist de bedoeling van Irving?


Scherp opgemerkt, maar Dick Jarvits was natuurlijk niet alleen maar boos op Owen Meany. Jarvits was een cynische 15 jarige puber die niet kon wachten tot hij oud genoeg is om het leger in te gaan om Vietnamesen te doden. Hij was als het ware al een tikkende tijdbom. Als hij die granaat niet naar deze kinderen had gegooid, dan wel een andere keer naar een andere groep mensen. En deze keer was Owen i.i.g. in de buurt om de kids te redden.

Los daarvan was Owen (volgens eigen zeggen) een instrument van God en God werkt nu eenmaal in 'mysterious ways'

5,0
Koerok schreef:

Jarvits was een cynische 15 jarige puber die niet kon wachten tot hij oud genoeg is om het leger in te gaan om Vietnamesen te doden. Hij was als het ware al een tikkende tijdbom. Als hij die granaat niet naar deze kinderen had gegooid, dan wel een andere keer naar een andere groep mensen. En deze keer was Owen i.i.g. in de buurt om de kids te redden.

Los daarvan was Owen (volgens eigen zeggen) een instrument van God en God werkt nu eenmaal in 'mysterious ways'


Ja, dat zijn beiden op zich logische argumenten, maar toch vind ik ze beiden ook een beetje makkelijk. Vooral omdat je dat natuurlijk niet met zekerheid weet te zeggen. Het kan best dat Jarvits anders ook was 'ontploft', maar het kan net zo goed niet zo zijn. En het God argument is natuurlijk altijd gemakkelijk.

Ik vond het toen ik het einde las in elk geval heel onbevredigend, zo van, het had allemaal niet gehoeven. Maar aan de andere kant blijf ik er daardoor wel mee in mijn hoofd zitten en zie ik de waarde er toch ook wel van in. Wat ik nou uiteindelijk van het einde vind weet ik toch nog steeds niet...

avatar van Average Guy
5,0
Tot nu toe zeker één van mijn lievelings boeken die ik heb gelezen.
Zeer ontroerend en zeker ook zeer humoristisch boek; Wat kan Irving schrijven!

Zeker een aanrader

Ik ben het met Koerok eens dat Dick waarsschijnlijk - Heel waarschijnlijk! toch wel mensen had opgeblazen (en hij had het vooral gemunt op de 'spleetogen' - zoals hij ze noemde) En zo heeft Owen al de kinderen gered, én de maniakale Dick meteen de cel ingestuurd.

En nu Garp maar eens proberen;)

avatar van DvonGeem
4,5
Zeer mooi humoristisch en tragisch boek. bij herlezing hoger gewaardeerd.

avatar van JJ_D
4,0
‘A Prayer for Owen Meany’ is misschien wel het enige boek dat ik ooit gelezen heb dat kan terugvallen op een dergelijke briljante, uitgebalanceerde structuur. Irving begint zijn vertelling anekdotisch, wat een gezellige en authentieke sfeer oproept van het Amerika jaren ‘50. De opkomst van de televisie, het begin van het Vietnam conflict, het zijn gebeurtenissen die deze generatie getekend hebben. Meteen is er een bepaalde sympathie aanwezig voor deze jongeren, meer in het bijzonder voor Owen Meany, het kleine wonderpersonage dat steeds meer tot de verbeelding gaat spreken.
Eenmaal halverwege legt Irving echter nog iets extra in de roman, een bepaalde persoonlijke toets die een maatschappij-kritische dimensie toevoegt. Dan wordt het pas echt interessant: ‘Bidden wij voor Owen Meany’ leest niet alleen meer als een kroniek van een buitengewoon personage, maar tevens als een innig portret over hoe het is om tegelijk eenzaam, christen en Amerikaan te zijn – in die ondragelijke volgorde. Ook de politieke betrokkenheid van Irving is een onmiskenbare kwaliteit van dit boek, omdat het tijdskader op die manier oneindig veel realistischer wordt. ‘A Prayer for Owen Meany’ behelst uiteindelijk een hele generatie aan individuen, waar Irving met een bepaalde vertedering mee “afrekent”.

En daarin gaat dan ook de grote kracht schuil van ‘Bidden wij voor Owen Meany’: Irving is tegelijk een rasverteller en een historicus, een poëet en een grapjas. De sfeer waarin dit boek baadt zorgt constant voor een glimlach, maar een tragische ondertoon sluimert voortdurend onder het oppervlak en barst uiteindelijk open in een zonder meer verpletterende finale. De omstandigheden hebben iets onafwendbaars, zoals ook Owen Meany de situatie beleeft, en toch wil de lezer de afloop (nog) niet onder ogen zien. Pas als de ik-figuur (John Wheelright) het wonder erkent, moet ook de lezer zwichten. Irving lijkt niet zomaar te vertellen, hij tòònt het ook gewoon - alleen diegenen die hun ogen stijf dichtknijpen ontkomen eraan.

De grote vertelkunst is slechts weinigen gegeven; Irving mag zich tot de gelukkigen rekenen. Het aanvankelijk zorgeloze ‘A Prayer for Owen Meany’ laat uiteindelijk een enorm zware indruk na - je zou er zelf haast bijna van gaan geloven. Ronduit verbijsterende literatuur.
4*

sandra brouwer
Tranen met tuiten gelachen en net zo veel tranen van ontroering.
In mijn ogen het beste werk van Irving.

avatar van GVR
5,0
GVR
Heerlijk boek, waarim humor, tragiek en het lot prachtig verwerkt zijn in het uiteindelijke plot. Hilarisch en uiterst origineel gevonden om het harde praten van Owen Meany in het boek in hoofdletters tot uiting te brengen.
Van de boeken die ik van John Irving ken, vind ik dit misschien wel het beste. Hoewel in zijn oeuvre nog genoeg andere titels zijn die zeker de moeite waard zijn. Maar dit heeft gewoon een hele grote indruk op mij achter gelaten en voor mij misschien wel met de meest tot de verbeelding sprekende personage nl. Owen.

4,0
Klassiek dramatisch en hier en daar hilarisch verhaal over het onvolgroeide wonderkind Owen Meany. Zeker een intrigerend en goed geschreven drama.

Wel is het boek met ruim 600 bladzijden te lang om volledig te boeien. Het middenstuk is hier en daar langdradig met de uitwijdingen over school, studie en de voor mij niet interessante verschillen tussen de verschillende religies in Amerika. In het derde deel wordt het verhaal erg mooi opgebouwd. Verder is het opvallend dat Owen wel interessant is maar dat hij geen emoties oproept en pas laat in het boek weet Irving dat te bewerkstelligen. Maar dan ook direct zeer heftig.

3,5
Met plezier heb ik dit boek gelezen. Vooral de opzet van het boek vond ik vrij briljant; hoe Irving de chronologie omgooit om zo meer kracht achter zijn verhaal te zetten, hoe hij speelt met flash-backs en flash-forwards, en natuurlijk hoe de verhaallijnen met spanning aan elkaar geregen worden.

De eerste helft van het boek werd het verhaal secuur opgebouwd, maar toch stoorde ik me af en toe aan het tempo.Het gedoe rondom die kerken en toneelstukken duurde me iets te lang en ik ging me zelfs ergeren aan Owen Meany, die af en toe iets te dwingend uit de hoek kwam waardoor ik de sympathie voor hem een beetje verloor. Maar gelukkig ontstond vooral in het tweede deel wel uiteindelijk het beeld van een emotionele jongen met veel emotie en verantwoordelijksgevoel (wat nog best ironisch is, aangezien hij zichzelf als marionet van Gods wil ziet).

avatar van Donkerwoud
4,5
Mijn vierde boek van John Irving viel in eerste instantie een tikkeltje tegen, maar, zo een paar dagen na het uitlezen ervan, ervaar ik toch weer de magie die de schrijver zo kenmerkt. Het is zo typisch John Irving allemaal. Dat compleet krankzinnige universum dat juist door zijn absurditeit een hele generatie kenmerkt. Dat constante spel tussen geloof en rationaliteit, fantasie en werkelijkheid. En dan die intelligente doch compleet krankzinnige metaforen als de armadillo, het kerstspel en de paspop. Het had wel een slag compacter gemogen, want er zitten ook veel passages tussen die net iets te lang doorgaan. Maar toch...John Irving op z'n best! Een sublieme ode aan de religieuze twijfelaar en tegelijkertijd een pamflet tegen een oorlog die nooit gevoerd had mogen worden.

avatar van Donkerwoud
4,5
kimmie schreef:
Ik vraag me toch altijd iets af bij dit boek:

In het hele boek gaat het over het 'lot' van Owen. Hij doet bepaalde dingen omdat hij daarmee uiteindelijk zijn lot zal vervullen (zoals in het leger gaat, en het oefenen van de basketbalmove). Maar als het dan eindelijk zover is, heb ik het idee dat als hij juist níet het leger in was gegaan hij die kinderen ook niet had hoeven redden. Het was immers zijn schuld dat die man de avond van te voren boos was geworden en wraak wilde nemen. Ik heb dus het idee dat het einde eigenlijk niet echt klopt, of is dat juist de bedoeling van Irving?


Ik heb het zelf heel erg gelezen als een kritiek op de oorlog in Vietnam. Het was onoverkomelijk dat dit verschrikkelijk getroebleerde jongetje iets verschrikkelijks zou doen. De Amerikaanse politiek had hem de voedingsbodem gegeven om zijn frustratie te voeden. Het moest zo zijn omdat Amerika een verkeerde politiek had. Het verhaal van Owen is ''het lot'' dat zich samenvoegt met grotere machten als politiek en samenleving, en God...;)

avatar van Muuske
5,0
Onbetwist een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. Ik pak hem af en toe weer uit de kast omdat ik dan gewoon een OWEN MEANY shot nodig heb. Briljant!!

avatar van Maikel
5,0
Het duurde even om in het verhaal te komen, maar eenmaal op gang was het erg de moeite waard. Irving schrijft redelijk vlot, maar heeft ook een erg solide schrijfstijl die me weliswaar aanspreekt, maar waardoor ik er - paradoxaal genoeg - niet zo snel doorheen lees. Het nostalgische (met name het opgroeien in de jaren '50) spreekt me erg aan, en daarmee wist Irving mij het meest te boeien.

Mijn aandacht verslapte echter bij de passages waar John kritisch naar de regering Reagan keek. Ik vond 'm daar een beetje zuur overkomen. (Wat misschien juist de bedoeling is.) Bovendien merkte ik dat ik het boek langer in de kast liet liggen als er erg veel over religie werd verteld - op het begin, maar ook tegen het einde. Dit is slechts een kwestie van smaak overigens - ik ben niet geheel thuis in de Amerikaanse politiek van vóór de jaren '90 en de verschillende religies (congregationalisten, episcopalen e.d.).

Desondanks ben ik zeer onder de indruk van dit boek. Ik heb gelachen om de absurde situaties (het kerstspel was, hoewel iets té uitgesponnen, erg vermakelijk) en de opmerkingen van Meany (op het moment dat hij zijn ouders terecht wees en die mooie opmerking die hij tegen Mrs. Lish maakte bijvoorbeeld). Bij vlagen wist Irving me ook te ontroeren - het voorval bij de put is een mooi voorbeeld, maar zeker ook het slot maakt een verpletterende indruk. Mooi hoe alles dan bij elkaar komt. 4*

avatar van gondwa
5,0
kimmie schreef:
Ik vraag me toch altijd iets af bij dit boek:

In het hele boek gaat het over het 'lot' van Owen. Hij doet bepaalde dingen omdat hij daarmee uiteindelijk zijn lot zal vervullen (zoals in het leger gaat, en het oefenen van de basketbalmove). Maar als het dan eindelijk zover is, heb ik het idee dat als hij juist níet het leger in was gegaan hij die kinderen ook niet had hoeven redden. Het was immers zijn schuld dat die man de avond van te voren boos was geworden en wraak wilde nemen. Ik heb dus het idee dat het einde eigenlijk niet echt klopt, of is dat juist de bedoeling van Irving?


Die Dick zegt echter duidelijk tegen Owen "dat is precies de plaats waar je moet sterven." Dus waarsch had hij ook een droom dat hij Vietnamese kinderen vermoorde met een granaat en wilde hij daarom zo graag naar Nam.

3,5
Tegenvaller. Ik had bijna slechts 3 sterren gegeven, maar ik betrapte mezelf erop dat dit te maken heeft met de al te hoge verwachtingen nav Garp die ik fantastisch vond. Dit boek echter, komt pas wat later echt op gang als John en Owen op de Gravesend Academy terecht komen. Toen wist ik weer wat ik zo geweldig aan Irving/Garp had gevonden: bizarre humor door middel van geweldige personages en dit alles met serieuze ondertoon; het gaat wel ergens over. Helaas kakt het einde van het boek weer in; je weet immers al wat er gaat gebeuren, alleen je weet nog niet hoe. Dit 'hoe' wordt zo lang uitgesteld dat het - ondanks de vele eindjes die prachtig weer bij elkaar komen - als het komt ietsje teleurstelt. Kwalijker is echter de manier van rekken met vele ronduit saaie Toronto-scènes die amper wat toevoegen aan het eigenlijke verhaal: eindeloos gezeur over die Amerikaanse kranten/politiek, John die afknapt omdat zijn leerlingen literatuurhumor niet snappen of ergenissen aan een nieuwe collega; Irving had kunnen volstaan met te zeggen dat het leven van John later saai zou zijn (wat ook pas ná al die vervelende scènes vermeldt wordt...).
Ik dacht na Garp er een favoriete schrijver bij te hebben, maar na dit boek heeft mijn dunk van Irving een deukje op gelopen. Nogmaals: het is niet slecht, maar het is bij lange na geen Garp.

avatar van dutch2.0
3,5
Panoramix schreef:
Tegenvaller. Ik dacht na Garp er een favoriete schrijver bij te hebben, maar na dit boek heeft mijn dunk van Irving een deukje op gelopen. Nogmaals: het is niet slecht, maar het is bij lange na geen Garp.
Ah, ik dacht al dat het aan mij lag. A Prayer for Owen Meany is ook nooit mijn favoriete Irving geweest, en ik liep tegen hetzelfde aan als onze Gallische vriend hierboven. Ik heb trouwens ook boeken van Irving gelezen die nog een pak minder waren dan deze. Geef mij maar Garp of The Cider House Rules. En stiekem heb ik ook een zwak voor The Water Method Man, maar dat komt omdat het mijn eerste Irving was.

avatar van Jasper
4,0
Meeslepend boek. Ik vond het eerste gedeelte (de vroege jeugd tot en met de Gravesend Academy) wel boeiender dan het latere stuk (over Vietnam en Canada). Desondanks groots hoe je dit soort grote thema's (religie, Koude Oorlog, etc.) in een klein verhaal kan stoppen: dat van twee vrienden uit een klein Amerikaans dorp.

Gast
geplaatst: vandaag om 04:33 uur

geplaatst: vandaag om 04:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.