Nooit Ziek Geweest - Nico Dijkshoorn (2012)
Nederlands
Psychologisch
336 pagina's
Eerste druk: Contact,
Amsterdam (Nederland)
Over de foto's van de eerste vakantie naar Spanje hangt een vaalbruine waas, en veel oranje: de kleuren van de vroege jaren zeventig. 'Hier, kijk. Dit was ons strand en dit was ons appartement, maar dan van de andere kant gefotografeerd.' De foto's maken beelden los van vroeger: de woeste verjaardagsfeesten, een levendige vader die ondanks zijn geschreeuw nooit echt aanwezig was en een moeder die altijd volgde. En vooral: de eindeloze sportwedstrijden. Het is nu ruim dertig jaar later: vader zit in een verzorgingstehuis, vastgebonden in een stoel, met zijn zoon ernaast. Die vraagt zich af of hij wel zo'n andere vader is.
De rest van de recensie staat hier:
Boekeman: Nooit ziek geweest-Nico Dijkshoorn | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com
die vooral heel graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Die onophoudelijk verkondigt dat men hem overal zo’n toffe gast vindt. Een tragische figuur, maar ook een komische. Als het je vader tenminste niet is. Amsterdamse humor (dus vaak ten koste van een ander) in de vorm van honderden keren vertelde anekdotes. Klaas Dijkshoorn is een gangmaker op feesten, maar heeft niet in de gaten dat niet altijd gewaardeerd wordt.
Ik heb dit boek aan het mogelijke sterfbed van mijn vader gelezen. Mijn dochter had het eerder gelezen en geopperd dat een ander moment misschien beter was. Ook zij kent haar opa, ongeveer als hierboven beschreven, zij het dan uit een andere grote stad afkomstig.
Voor mij was het boek bijna een troost. Er zijn er méér zo ...
Op het moment dat mijn vader aanhoudend populair ging doen tegen artsen en de verpleging, hij tegen zijn vrouw en mij begon te snauwen wist ik: hij knapt op ...
Sterk verhaal met de scherpe zinnen van Dijkshoorn. Hij diept de relatie met zijn pa verschrikkelijk goed uit, maar op een gegeven moment, in het midden van het boek, werd het een beetje vervelend naar mijn mening. Het bleef wat het zelfde.
Ik vond dat niet zo vervelend, het tekent 'eeuwig' hetzelfde gedrag.
Ik vond dat niet zo vervelend, het tekent 'eeuwig' hetzelfde gedrag.
Daar heeft u gelijk in. Als het korter was geweest had het misschien weer minder het effect gehad dat het boek behoort te hebben.
Daar heeft u gelijk in. .
Dankjewel Snorren, jij mag ook hoor
Dankjewel Snorren, jij mag ook hoor
Ach, als 16-jarige jongeman voel ik me toch nog een beetje verplicht met u te spreken.
Op een gegeven moment vind ik het alleen wat saai worden en komt er wat teveel herhaling.. Al met al prima mee vermaakt. 3*
Wat mij betreft dus een boek voor de stapel "tv-hoofd zadelt het publiek op met z'n persoonlijke leven".
waarom zou je je ouders publiekelijk zo te kijk zetten
Als ik het tv hoofd hoor en zie ben ik meestal niet zo gecharmeerd van hem. Maar waarom zou een tv hoofd niets over zijn persoonlijk leven publiekelijk maken? Omdat hij een tv hoofd is?
Het is aangetoond (Trimbos) dat veel mensen behoefte hebben autobiografische verhalen op papier te zetten en ze vervolgens te delen.
Toevallig is het begeleiden van mensen hierbij een groot deel van mijn werk, ik kom die verhalen op allerlei manieren tegen. Wat moeilijk of soms niet te vermijden valt is dat verwanten deel uitmaken van die verhalen. Inderdaad, ze kunnen te kijk worden gezet waar niet iedereen even blij mee zijn.
Vaak hebben mensen meegekregen 'de vuile was' niet buiten te hangen maar laat dat nu net weer anderen kunnen helpen. Vanuit 'het achterkamertje' worden situaties iets gedeeld menselijks.
Ik heb natuurlijk geen flauw idee over de motivatie van Dijkshoorn. In ieder geval is het volgens mij nooit een geheim geweest dat dit boek autobiografisch is en al lezend had ik niet de indruk dat het boek grappig bedoeld is, integendeel.
wat moet ik daar eigenlijk mee?
Wanneer was het zo smaakvol geweest als je gehoopt had? Over smaken gesproken,
je houdt sowieso toch niet van autobiografieën danwel ervaringsverhalen? Tv hoofd of niet?
Overigens wil ik niet beweren dat iedereen een dergelijk boek kan schrijven, en Dijkshoorn heeft zeker een eigen stijl. Maar daar had hij in dit boek meer mee moeten doen (kortom; het meer literair maken), of hij had juist het tegenovergestelde moeten doen (namelijk; het meer persoonlijk maken). Hij doet geen van beiden en dat maakt het boek ook voor mij weinig smaakvol. In plaats van compassie, reflectie of emotie te tonen, stelt Dijkshoorn zijn vader ten toon.
Overigens: mijn kritiek houdt niet in dat iets van mij niet zou 'mogen'. Ik probeer alleen er voor mezelf achter te komen en zo goed mogelijk te omschrijven waarom het boek bij mij niet goed viel.
Ik bedoelde het ook niet persoonlijk hoor, eerder dat in heel veel literatuur een afrekening met het verleden wordt gemaakt en dat dan zelden wordt gesproken over mensen ten toon stellen, in tegenstelling tot autobiografische werken. De perceptie is dikwijls anders (of strenger) vind ik, vandaar.
Als het trouwens echt zo is dat mensen beschadigd raken door bijvoorbeeld dat boek van Verhulst, dan is dat wat mij betreft zeker iets om mee te wegen in je waardering.
Verder dus eens met Pythia, die het allemaal een stuk kernachtiger en duidelijker zegt dan ik hierboven.
Verder dus eens met Pythia, die het allemaal een stuk kernachtiger en duidelijker zegt dan ik hierboven.
Ondertussen begrijp ik nu evengoed wat je bedoelde, dankjewel.
Om maar eens uit de autobiografie van 'meester' Gabriel Garcia Márquez te citeren:
Het leven is niet het leven dat je hebt geleefd, maar dat je je herinnert en hoe je het je herinnert om het te vertellen.
Wat ik belangrijk vind in welk verhaal dan ook, is dat mensen een eigen herkenbare stijl hebben, vaak verraadt de manier van 'vertellen' ook al iets over het vermogen tot en mate van (zelf)reflectie, compassie, of emotie.
Zoals ik me het herinner zat er wel degelijk emotie in Nooit Ziek Geweest en misschien had het inderdaad meer literair gekund of persoonlijker (al laat de stijl hier al veel van zien); hoe dan ook, zo mooi als Márquez zijn verhaal kon vertellen zal Dijkshoorn niet lukken.
Alles wat Nico Dijkshoorn dus beschrijft komt bekend voor. Met iedereen ruzie hebben, vooral de mensen die het beter hebben, of verder op vakantie gaan, meer kapitaal hebben..etc etc. Deze mensen deugen allemaal niet, want niemand mag het beter hebben dan een narcist. Alles draait immers om HUN. De emoties/ego van zichzelf zijn heilig, en die van een ander interesseert ze niet.
Degenen die altijd lopen te vitten op zogenaamde narcisten - wat dat dan ook moge zijn, want in deze huidige tijd van instagram en facebook is wat mij betreft iedereen een narcist - zijn degenen die zelf graag in het middelpunt van de aandacht willen staan en er niet tegen kunnen dat een ander er met de spotlichten vandoor gaat. Het is vaak gewoon rancune en eigen wrok, omdat hen de loef wordt afgestoken of omdat ze hun eigen ongenoegen op een zogenaamd slechter persoon willen projecteren. Zo ook Dijkshoorn. Je kunt een narcist makkelijk ontmantelen hoor, door gewoon net iets meer op de voorgrond te staan. Maar als je dat niet lukt, tja, dan heb je het gewoon niet in je. Kwestie van pech.
Ik kan me goed voorstellen dat mensen bij dit boekje denken: 'ha, dat herken ik, zo eentje heb ik ook in mijn kring rondlopen'. Wat mij betreft komt Dijkshoorn hier echter niet mee weg, simpelweg omdat ie nergens op zichzelf reflecteert. Hij is niet kritisch op zichzelf, want het kan best zijn dat die vader een vreselijke vent was, maar wie zegt me dat Dijkshoorn zelf geen vreselijk kind of vreselijke man is? Dijkshoorn geeft zichzelf niet bloot, houdt zichzelf uit de wind, en juist hierdoor komt hij er in mijn optiek niet goed vanaf. Tel je daar bij op dat zijn vader nergens in het boek een vreselijke daad begaat (geloof me, er zijn veel ergere mensen in het leven), dan komt Dijkshoorn er nog slechter vanaf. Het is een subjectieve aanklacht tegen zijn vader, waar hij, ondanks het feit dat het misschien geen hele goede vader was, op sommige momenten best met wat meer respect en vergevingsgezindheid over had kunnen spreken. Nu komt hij over als een jankerd en zure vent die het licht in de ogen van anderen niet gunt. En ja, als dat de realiteit is, dan is dat de realiteit, maar het maakt zijn pleidooi slap en nietszeggend.
Goh, niks menselijks is hun vreemd dus. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die graag wil dat een ander het beter heeft dan hem/haar, en degenen die dat wel beweren zijn vaak gewoon de mensen die het ook daadwerkelijk beter hebben dan anderen: ze zijn gelukkiger, hebben een goede baan, veel geld of zien er goed uit.
Draai je het nu niet om? Dijkshoorn is toch bekend geworden omdat hij schrijft in plaats van dat ie schrijft omdat hij bekend is geworden?
Ja maar toen hij dit boek schreef was hij al bekend denk ik, hoewel ik niet weet of hij toen al bij DWDD zat. Verder is er niks mis met zijn stijl, ik vind zijn columns vaak wel leuk om te lezen.
Draai je het nu niet om? Dijkshoorn is toch bekend geworden omdat hij schrijft in plaats van dat ie schrijft omdat hij bekend is geworden?
Hij schreef columns. En vanaf 2008 was hij 'huisdichter' van DWDD, wat dat ook moge betekenen. Zijn boekproductie kwam nadien op gang. Ik zeg niet dat dat niet mag en heb ook niks tegen Dijkshoorn, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat hij zonder zijn bekendheid een boek als Nooit ziek geweest had kunnen publiceren.
Er zullen vast mensen zijn die hem alleen via DWDD kennen, maar er zijn ook zat mensen die hem daarvoor al kenden en die hem lezen omdat ze zijn stijl leuk en grappig vinden. De JOHAN, waar ik hem van ken, verscheen begin deze eeuw, dus hij was al geruime tijd voor DWDD zeer actief als schrijver, en schreef niet alleen columns.
Is een columnist een schrijver, is dan de vraag. Oke, hij schrijft, maar wij schrijven ook. Valt voor mij meer in de categorie opiniemaker.
Dat zeg ik, hij schreef niet alleen columns voor ie bij DWDD bekender werd.
Tot ongeveer 2008 kan ik alleen heel veel columns vinden, gedichten, en teksten voor anderen.
Nico Dijkshoorn - Wikipedia - nl.wikipedia.org