menu

Nooit Ziek Geweest - Nico Dijkshoorn (2012)

mijn stem
3,68 (50)
50 stemmen

Nederlands
Psychologisch

336 pagina's
Eerste druk: Contact, Amsterdam (Nederland)

Over de foto's van de eerste vakantie naar Spanje hangt een vaalbruine waas, en veel oranje: de kleuren van de vroege jaren zeventig. 'Hier, kijk. Dit was ons strand en dit was ons appartement, maar dan van de andere kant gefotografeerd.' De foto's maken beelden los van vroeger: de woeste verjaardagsfeesten, een levendige vader die ondanks zijn geschreeuw nooit echt aanwezig was en een moeder die altijd volgde. En vooral: de eindeloze sportwedstrijden. Het is nu ruim dertig jaar later: vader zit in een verzorgingstehuis, vastgebonden in een stoel, met zijn zoon ernaast. Die vraagt zich af of hij wel zo'n andere vader is.

zoeken in:
avatar van Abubakari
3,5
Het verhaal van Nico Dijkshoorn over zijn vader. Een honkballer. En een egocentrische opschepper die vooral heel graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Die onophoudelijk verkondigt dat men hem overal zo’n toffe gast vindt. Een tragische figuur, maar ook een komische. Als het je vader tenminste niet is. Amsterdamse humor (dus vaak ten koste van een ander) in de vorm van honderden keren vertelde anekdotes. Klaas Dijkshoorn is een gangmaker op feesten, maar heeft niet in de gaten dat niet altijd gewaardeerd wordt.

De rest van de recensie staat hier:
Boekeman: Nooit ziek geweest-Nico Dijkshoorn | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com

avatar van snorren
3,0
Sterk verhaal met de scherpe zinnen van Dijkshoorn. Hij diept de relatie met zijn pa verschrikkelijk goed uit, maar op een gegeven moment, in het midden van het boek, werd het een beetje vervelend naar mijn mening. Het bleef wat het zelfde. Toch, toen ik het einde naderde, werd de vaart weer hervat en werkte Nico erg goed naar het einde van het boek. 3,0*

avatar van psyche
3,5
psyche (crew)
Abubakari schreef:
die vooral heel graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Die onophoudelijk verkondigt dat men hem overal zo’n toffe gast vindt. Een tragische figuur, maar ook een komische. Als het je vader tenminste niet is. Amsterdamse humor (dus vaak ten koste van een ander) in de vorm van honderden keren vertelde anekdotes. Klaas Dijkshoorn is een gangmaker op feesten, maar heeft niet in de gaten dat niet altijd gewaardeerd wordt.


Ik heb dit boek aan het mogelijke sterfbed van mijn vader gelezen. Mijn dochter had het eerder gelezen en geopperd dat een ander moment misschien beter was. Ook zij kent haar opa, ongeveer als hierboven beschreven, zij het dan uit een andere grote stad afkomstig.

Voor mij was het boek bijna een troost. Er zijn er méér zo ...

Op het moment dat mijn vader aanhoudend populair ging doen tegen artsen en de verpleging, hij tegen zijn vrouw en mij begon te snauwen wist ik: hij knapt op ...


snorren schreef:
Sterk verhaal met de scherpe zinnen van Dijkshoorn. Hij diept de relatie met zijn pa verschrikkelijk goed uit, maar op een gegeven moment, in het midden van het boek, werd het een beetje vervelend naar mijn mening. Het bleef wat het zelfde.


Ik vond dat niet zo vervelend, het tekent 'eeuwig' hetzelfde gedrag.

avatar van snorren
3,0
psyche schreef:
Ik vond dat niet zo vervelend, het tekent 'eeuwig' hetzelfde gedrag.


Daar heeft u gelijk in. Als het korter was geweest had het misschien weer minder het effect gehad dat het boek behoort te hebben.

avatar van psyche
3,5
psyche (crew)
snorren schreef:
Daar heeft u gelijk in. .


Dankjewel Snorren, jij mag ook hoor

avatar van snorren
3,0
psyche schreef:
(quote)


Dankjewel Snorren, jij mag ook hoor


Ach, als 16-jarige jongeman voel ik me toch nog een beetje verplicht met u te spreken.

avatar van Joeri_000
3,0
Aardig boekje. Het leest makkelijk en prettig. De situatie wordt met niet al te veel overbodige woorden prima weergegeven.

Op een gegeven moment vind ik het alleen wat saai worden en komt er wat teveel herhaling.. Al met al prima mee vermaakt. 3*

avatar van eRCee
2,0
Een tussendoortje (letterlijk, je leest het zo uit), maar niet zo smaakvol als ik gehoopt had. Ik heb zelfs wat moeite met de autobiografische inslag; waarom zou je je ouders publiekelijk zo te kijk zetten, en in tweede instantie, wat moet ik daar eigenlijk mee? Met deze vragen kom je natuurlijk op een hellend vlak, waarbij ik zeker niet wil beweren dat een auteur geen persoonlijke ervaringen mag verwerken in z'n kunst (dat zou belachelijk zijn), maar bij Nooit ziek geweest is er eigenlijk niks anders dan de beschrijving van een oervervelende vader. Het is niet eens het thema, het is simpelweg alles wat het boek biedt. Tenzij je de herhaaldelijk opduikende wens van Dijkshoorn om zelf een podium te krijgen ziet als een vorm van zelfreflectie, maar dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Grappig vond ik Nooit ziek geweest niet (met als enige uitzondering het voorval met de ui en het schilderij) en de korte zinnen van Dijkshoorn zijn geschikt voor een column of puntige voordracht maar beginnen in een wat langere roman al snel te vervelen. Wat mij betreft dus een boek voor de stapel "tv-hoofd zadelt het publiek op met z'n persoonlijke leven".

avatar van psyche
3,5
psyche (crew)
eRCee schreef:
Wat mij betreft dus een boek voor de stapel "tv-hoofd zadelt het publiek op met z'n persoonlijke leven".

eRCee schreef:
waarom zou je je ouders publiekelijk zo te kijk zetten


Als ik het tv hoofd hoor en zie ben ik meestal niet zo gecharmeerd van hem. Maar waarom zou een tv hoofd niets over zijn persoonlijk leven publiekelijk maken? Omdat hij een tv hoofd is?

Het is aangetoond (Trimbos) dat veel mensen behoefte hebben autobiografische verhalen op papier te zetten en ze vervolgens te delen.
Toevallig is het begeleiden van mensen hierbij een groot deel van mijn werk, ik kom die verhalen op allerlei manieren tegen. Wat moeilijk of soms niet te vermijden valt is dat verwanten deel uitmaken van die verhalen. Inderdaad, ze kunnen te kijk worden gezet waar niet iedereen even blij mee zijn.
Vaak hebben mensen meegekregen 'de vuile was' niet buiten te hangen maar laat dat nu net weer anderen kunnen helpen. Vanuit 'het achterkamertje' worden situaties iets gedeeld menselijks.
Ik heb natuurlijk geen flauw idee over de motivatie van Dijkshoorn. In ieder geval is het volgens mij nooit een geheim geweest dat dit boek autobiografisch is en al lezend had ik niet de indruk dat het boek grappig bedoeld is, integendeel.

eRCee schreef:
wat moet ik daar eigenlijk mee?

Wanneer was het zo smaakvol geweest als je gehoopt had? Over smaken gesproken,
je houdt sowieso toch niet van autobiografieën danwel ervaringsverhalen? Tv hoofd of niet?

avatar van eRCee
2,0
Het klopt dat ik niet zo van ervaringsverhalen houd, tenminste als het gaat om ervaringsverhalen van louter persoonlijke gebeurtenissen (tegenover historische of andere van algemeen belang zijnde gebeurtenissen). Mijn probleem met ervaringsverhalen van tv-hoofden is daarbij dat hen een podium wordt gegeven dat andere mensen niet krijgen. Want hoevelen zijn er niet met een egoïstische vader? De aantrekkingskracht van dergelijke ervaringsverhalen van tv-hoofden is volgens mij geen andere dan de aantrekkingskracht van RTL Boulevard of van de rubliek 'achterklap' op nu.nl. Het heeft meer te maken met BN'er-schap dan met schrijverschap.
Overigens wil ik niet beweren dat iedereen een dergelijk boek kan schrijven, en Dijkshoorn heeft zeker een eigen stijl. Maar daar had hij in dit boek meer mee moeten doen (kortom; het meer literair maken), of hij had juist het tegenovergestelde moeten doen (namelijk; het meer persoonlijk maken). Hij doet geen van beiden en dat maakt het boek ook voor mij weinig smaakvol. In plaats van compassie, reflectie of emotie te tonen, stelt Dijkshoorn zijn vader ten toon.

avatar van liv2
Volgens mij zijn de meeste boeken 'ervaringsverhalen'. Neem nou maar bv 'De Helaasheid der dingen' van Verhulst. Ook daar werd zijn familie onmeedogenloos te kijk gezet. De 'nonkels' uit dat boek zijn mensen die voor de rest van hun leven beschadigd zijn door dit boek. Of dat nou een 'literair verantwoord' boek is of niet, het zal die mensen worst wezen. Zij werden eveneens ten toon gesteld. Maar dat mag dan natuurlijk weer wel? Ik zie het verschil echt niet hoor.

avatar van eRCee
2,0
Ik heb nog nooit wat van Verhulst gelezen, en noch zijn meest recente titel noch het interview dat hij daarover gaf bij DWDD doen mij meteen naar de bibliotheek rennen. Los daarvan denk ik niet dat alle kunst autobiografisch is, zoals Fellini beweert; het is denk ik mogelijk om puur uit verbeeldingskracht of inspiratie een boek te creëren over dingen die je niet hebt meegemaakt en niet jezelf betreffen. Wel denk ik dat autobiografische elementen en persoonlijke ervaringen in zeer veel boeken verwerkt zitten. Maar ik zou dat niet gelijk willen schalen aan de pure autobiografie, of het pure ervaringsverhaal, en al helemaal niet aan het "ervaringsverhaal van louter persoonlijke gebeurtenissen" zoals hierboven omschreven. In die laatste categorie valt Nooit ziek geweest.

Overigens: mijn kritiek houdt niet in dat iets van mij niet zou 'mogen'. Ik probeer alleen er voor mezelf achter te komen en zo goed mogelijk te omschrijven waarom het boek bij mij niet goed viel.

avatar van Pythia
Voor mij moet een boek een algemeen geldende betekenis bevatten om het te kunnen waarderen. Een puur autobiografisch boek heeft dat niet. De specifieke problemen van onbekende anderen (ook bn-ers dus) boeien me niet, ik heb voldoende interessante sores van mezelf. "Nooit ziek geweest" zal ik daarom links laten liggen, als ik de commentaren zo lees.

avatar van liv2
@RCee


Ik bedoelde het ook niet persoonlijk hoor, eerder dat in heel veel literatuur een afrekening met het verleden wordt gemaakt en dat dan zelden wordt gesproken over mensen ten toon stellen, in tegenstelling tot autobiografische werken. De perceptie is dikwijls anders (of strenger) vind ik, vandaar.

avatar van eRCee
2,0
Daar heb je denk ik gelijk in.
Als het trouwens echt zo is dat mensen beschadigd raken door bijvoorbeeld dat boek van Verhulst, dan is dat wat mij betreft zeker iets om mee te wegen in je waardering.

Verder dus eens met Pythia, die het allemaal een stuk kernachtiger en duidelijker zegt dan ik hierboven.

avatar van psyche
3,5
psyche (crew)
eRCee schreef:

Verder dus eens met Pythia, die het allemaal een stuk kernachtiger en duidelijker zegt dan ik hierboven.


Ondertussen begrijp ik nu evengoed wat je bedoelde, dankjewel.

Om maar eens uit de autobiografie van 'meester' Gabriel Garcia Márquez te citeren:
Het leven is niet het leven dat je hebt geleefd, maar dat je je herinnert en hoe je het je herinnert om het te vertellen.

Wat ik belangrijk vind in welk verhaal dan ook, is dat mensen een eigen herkenbare stijl hebben, vaak verraadt de manier van 'vertellen' ook al iets over het vermogen tot en mate van (zelf)reflectie, compassie, of emotie.
Zoals ik me het herinner zat er wel degelijk emotie in Nooit Ziek Geweest en misschien had het inderdaad meer literair gekund of persoonlijker (al laat de stijl hier al veel van zien); hoe dan ook, zo mooi als Márquez zijn verhaal kon vertellen zal Dijkshoorn niet lukken.

glimmerman270
Prachtig beschreven door Nico Dijkshoorn. Ik had interesse in dit verhaal, aangezien mijn Opa, dus de vader van mij vader, ook zo'n soort karakter had als Klaas Dijkshoorn. Wij noemen het beestje gewoon bij de naam, namelijk: een Narcist. Ook mijn Opa wist alles beter, en alles draaide om HEM. Mijn vader was een goede voetballer alsmede een kei in leidinggeven, en ook had/heeft hij nog eens een knappe vrouw. Uiteraard heeft hij dit nooit gezegd tegen mijn vader. Sterker nog: hij had alsnog kritiek. Heel lang hebben mijn ouders het proberen goed te houden, totdat het echt niet meer ging, aangezien de beledigingen steeds erger werden, daar zijn vrouw, mijn Oma, inmiddels was overleden, en hij helemaal geen remming meer had. Dus op zijn 84ste is het contact gestopt, en vorig jaar, op 95jarige leeftijd is hij overleden. Wij betreurde dat het zo moest aflopen, maar dit soort mensen zuigen je helemaal leeg.

Alles wat Nico Dijkshoorn dus beschrijft komt bekend voor. Met iedereen ruzie hebben, vooral de mensen die het beter hebben, of verder op vakantie gaan, meer kapitaal hebben..etc etc. Deze mensen deugen allemaal niet, want niemand mag het beter hebben dan een narcist. Alles draait immers om HUN. De emoties/ego van zichzelf zijn heilig, en die van een ander interesseert ze niet.

avatar van divart
4,0
Ik had nog niet iets van deze man gelezen en ik ben aangenaam verrast. Schrijfstijl die ergens tussen Brusselmans en Wolkers inzit. Korte zinnen met de nodige wrange humor maar elke zin is raak in dit boekje. Herkenbare en ontroerende situaties die afstandelijk, met boosheid maar vaak ook subtiel liefdevol zijn beschreven. Fraai.

1,5
Matig boekje. Dijkshoorn is een betere columnist dan schrijver. Boek blijft oppervlakkig, en daarnaast is in de ogen van Dijkshoorn zijn vader het grote probleem, terwijl ik dacht: pfff, wat een gezeur. Zo erg is die vader nu ook weer niet. Ja, hij babbelt wat veel over zichzelf, wil graag in het middelpunt van de aandacht staan, zoals er zovelen op de wereld zijn, en misschien wil zelfs iedereen wel in het middelpunt van de aandacht staan, de heer Dijkshoorn ook. Ik kreeg steeds minder sympathie met de hoofdpersoon. Verder is het gewoon vrij matig en vlakjes geschreven (te afstandelijk ook), met weinig echt memorabele momenten.

een Narcist. Ook mijn Opa wist alles beter, en alles draaide om HEM


Degenen die altijd lopen te vitten op zogenaamde narcisten - wat dat dan ook moge zijn, want in deze huidige tijd van instagram en facebook is wat mij betreft iedereen een narcist - zijn degenen die zelf graag in het middelpunt van de aandacht willen staan en er niet tegen kunnen dat een ander er met de spotlichten vandoor gaat. Het is vaak gewoon rancune en eigen wrok, omdat hen de loef wordt afgestoken of omdat ze hun eigen ongenoegen op een zogenaamd slechter persoon willen projecteren. Zo ook Dijkshoorn. Je kunt een narcist makkelijk ontmantelen hoor, door gewoon net iets meer op de voorgrond te staan. Maar als je dat niet lukt, tja, dan heb je het gewoon niet in je. Kwestie van pech.

Ik kan me goed voorstellen dat mensen bij dit boekje denken: 'ha, dat herken ik, zo eentje heb ik ook in mijn kring rondlopen'. Wat mij betreft komt Dijkshoorn hier echter niet mee weg, simpelweg omdat ie nergens op zichzelf reflecteert. Hij is niet kritisch op zichzelf, want het kan best zijn dat die vader een vreselijke vent was, maar wie zegt me dat Dijkshoorn zelf geen vreselijk kind of vreselijke man is? Dijkshoorn geeft zichzelf niet bloot, houdt zichzelf uit de wind, en juist hierdoor komt hij er in mijn optiek niet goed vanaf. Tel je daar bij op dat zijn vader nergens in het boek een vreselijke daad begaat (geloof me, er zijn veel ergere mensen in het leven), dan komt Dijkshoorn er nog slechter vanaf. Het is een subjectieve aanklacht tegen zijn vader, waar hij, ondanks het feit dat het misschien geen hele goede vader was, op sommige momenten best met wat meer respect en vergevingsgezindheid over had kunnen spreken. Nu komt hij over als een jankerd en zure vent die het licht in de ogen van anderen niet gunt. En ja, als dat de realiteit is, dan is dat de realiteit, maar het maakt zijn pleidooi slap en nietszeggend.


Alles wat Nico Dijkshoorn dus beschrijft komt bekend voor. Met iedereen ruzie hebben, vooral de mensen die het beter hebben, of verder op vakantie gaan, meer kapitaal hebben..etc etc. Deze mensen deugen allemaal niet, want niemand mag het beter hebben dan een narcist. Alles draait immers om HUN. De emoties/ego van zichzelf zijn heilig, en die van een ander interesseert ze niet.


Goh, niks menselijks is hun vreemd dus. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die graag wil dat een ander het beter heeft dan hem/haar, en degenen die dat wel beweren zijn vaak gewoon de mensen die het ook daadwerkelijk beter hebben dan anderen: ze zijn gelukkiger, hebben een goede baan, veel geld of zien er goed uit.

avatar van Pleun
De columns van Nico Dijkshoorn zijn vaak wel leuk, maar ik heb een beetje hetzelfde wat eRCee ook verwoordt: het autobiografische van een BN'er.. wat moet je ermee. Doet me denken aan de vreselijke familie Chabot, daar zou ik ook nooit iets van lezen. Het komt op mij gemakzuchtig en ook wel narcistisch over. Kijk mij eens, met mijn sores en mijn nare ouders.. ik schrijf er lekker een verhaal over, hoef ik ook niet zelf een plot te verzinnen. En de mensen zijn nieuwsgierig naar BN'ers, dus het klootjesvolk koopt het toch wel.

avatar van Abubakari
3,5
Draai je het nu niet om? Dijkshoorn is toch bekend geworden omdat hij schrijft in plaats van dat ie schrijft omdat hij bekend is geworden?

avatar van Pleun
Abubakari schreef:
Draai je het nu niet om? Dijkshoorn is toch bekend geworden omdat hij schrijft in plaats van dat ie schrijft omdat hij bekend is geworden?


Ja maar toen hij dit boek schreef was hij al bekend denk ik, hoewel ik niet weet of hij toen al bij DWDD zat. Verder is er niks mis met zijn stijl, ik vind zijn columns vaak wel leuk om te lezen.

avatar van eRCee
2,0
Abubakari schreef:
Draai je het nu niet om? Dijkshoorn is toch bekend geworden omdat hij schrijft in plaats van dat ie schrijft omdat hij bekend is geworden?

Hij schreef columns. En vanaf 2008 was hij 'huisdichter' van DWDD, wat dat ook moge betekenen. Zijn boekproductie kwam nadien op gang. Ik zeg niet dat dat niet mag en heb ook niks tegen Dijkshoorn, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat hij zonder zijn bekendheid een boek als Nooit ziek geweest had kunnen publiceren.

avatar van Abubakari
3,5
Dan is ie toch nog steeds bekend omdat hij schrijft/schrijver is? Ik vind het in elk geval wat anders dan een soapster of een presentator die opeens boeken gaat schrijven.

Er zullen vast mensen zijn die hem alleen via DWDD kennen, maar er zijn ook zat mensen die hem daarvoor al kenden en die hem lezen omdat ze zijn stijl leuk en grappig vinden. De JOHAN, waar ik hem van ken, verscheen begin deze eeuw, dus hij was al geruime tijd voor DWDD zeer actief als schrijver, en schreef niet alleen columns.

avatar van eRCee
2,0
Is een columnist een schrijver, is dan de vraag. Oke, hij schrijft, maar wij schrijven ook. Valt voor mij meer in de categorie opiniemaker.

avatar van Abubakari
3,5
eRCee schreef:
Is een columnist een schrijver, is dan de vraag. Oke, hij schrijft, maar wij schrijven ook. Valt voor mij meer in de categorie opiniemaker.


Dat zeg ik, hij schreef niet alleen columns voor ie bij DWDD bekender werd.

avatar van Pythia
De internetcolumn over de eerste 'Big Brother' van Nico Dijkshoorn heb ik met plezier gelezen.
Tot ongeveer 2008 kan ik alleen heel veel columns vinden, gedichten, en teksten voor anderen.
Nico Dijkshoorn - Wikipedia - nl.wikipedia.org

avatar van Abubakari
3,5
Ik heb het boek Dijkshoorn in de kast staan, komt uit 2010 en heeft als ondertitel 10 jaar Dijkshoorn. Daar staan behalve columns ook korte verhalen in. Voornamelijk van voor hij vaste gast werd in DWDD, de periode 2000-2010.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:08 uur

geplaatst: vandaag om 10:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.