Heerlijk om te lezen, lastiger om te beoordelen. Om met het eerste te beginnen: The Art of Fielding leest lekker weg (Harbach kan ook echt wel schrijven), de personages zijn sympathiek genoeg, de verhaallijnen zijn zodanig sterk dat je wilt weten hoe het afloopt, en dan zijn er ook nog wat uitstapjes naar Melville en andere literaire grootheden. Waarbij een andere schrijver (John Irving) nooit wordt genoemd, maar zijn schaduw is overal te bekennen in dit boek.
Wat het alweer een stuk minder maakt, is het gebrek aan originaliteit. Het lijkt alsof Harbach een stuk of wat personages in de mal van het Amerikaanse sportdrama heeft gemikt, en rustig achteroverleunend zag wat dat opleverde. Werkelijk niets aan dit boek is origineel, of het nu om de personages, verhaallijn of uitwerking van de thema's gaat.
Wat het boek lastig te beoordelen maakt is het baseballgebeuren. Toevallig schreef ik kort geleden bij
dit boek iets over het belang van details en dat sommige schrijvers zich verliezen in jargon. Dat doet Harbach hier. Een zin als
Amherst pieced together a hit batsman, a single and a sacrifice fly to tie the game is voor een baseballliefhebber gesneden koek, maar voor hen die de sport niet kennen is het een stuk lastiger. En dit boek staat vol met dergelijke zinnen.
Voor mij niet zo'n probleem. Ik ben dol op baseball (net als Henry Cardinalsfan) dus voor mij was het prima te volgen. Maar voor niet-baseballfans staat er naar mijn smaak te veel baseball in. Wat er meteen voor zorgt dat dit niet een psychologisch drama is tegen een baseballachtergrond, maar een baseballdrama.
Kortom, een Irving-light van behoorlijke kwaliteit, maar een literaire sensatie kan ik er ook niet in zien.