The Quincunx - Charles Palliser (1989)

Pfew, wat een intensieve opgave is het voor me geworden. Omdat ik op voorhand wist dat dit een ingewikkeld boek zou worden ( toch een namenlijst van meer dan 100! personages), en omdat ik eens wou testen of ik na mijn methode alles zou kunnen doorgronden, heb ik vanaf bladzijde 1 zelf een schema (overzicht bijgehouden) van personages, gebeurtenissen, alles heb ik bijgehouden. Ik ben geëindigd met 4 A4 vellen, voor en achterkant. Naargelang het boek vorderde moest ik bij sommige stukken bij elke bladzijde mijn schema raadplegen. En niet zomaar er eventjes naar kijken, nee echt bestuderen, samen met de bijgevoegde stambomen, om alles te kunnen volgen. (Ik kan wel zeggen dat ik het zonder had opgegeven) Gevolg hiervan was dat ik zeer goed kon volgen, alle familiebanden doorhad enz.
Maar er zijn hiaten (opzettelijk aangebracht door de schrijver?). De grootste hiaten zijn de weggescheurde bladzijden uit Mary's dagboek, (wat daar instond kan je als lezer nooit met stellige zekerheid te weten komen,) en het ontbreken van namen in de stambomen, alsook, volgens mij leeftijden die niet kloppen volgens het verhaal....Dus, hoe het juist allemaal is gegaan kan je ,volgens mij, als lezer nooit achterhalen, je kan enkel speculeren...
.
Is dit erg? ja en nee. Het is vervelend dat je in het ongewisse wordt gelaten maw je zou graag een 'Aha-erlebnis' krijgen maar die komt er nooit en dat is een beetje frustrerend. Maar langs de andere kant, moet dit eigenlijk? Je bent veel meer met het boek bezig juist omdat het geen voorgekauwde hap is. En ik kan je verzekeren, soms met barstende hoofdpijn tot gevolg. Je moet soms echt jezelf opleggen te stoppen met nadenken, te stoppen met mogelijkheden te verzinnen, te stoppen met denken dat de oplossing te voorschijn zal komen.

Wat je wel moet doen is genieten van dit prachtig geschreven boek, met een sfeerschepping die weergaloos is. Ronduit fantastisch . Sommige gedeelten zijn om duimen en vingers af te likken, heel meeslepend geschreven. Andere gedeelten zijn zeer taai (en volgens mij zonder eigen schema) niet te volgen. Enfin, ik zou ze niet hebben kunnen volgen, dat weet ik wel zeker.
Ik heb speciaal een dag gewacht om mijn beoordeling te formuleren omdat ik even alles moest laten bezinken.
Ik vond het een zeer unieke leeservaring, heel intensief, soms te', maar dat heb ik louter mezelf aangedaan natuurlijk. Als laatste, was het nou al die moeite waard? Ja, toch wel. Ik heb er alles uitgehaald wat er voor mij inzat. Toch ben ik blij dat het voorbij is, 800 bladzijden in zeer kleine druk is misschien toch wel een beetje van het goede teveel. In alle geval een boek dat me heel mijn leven zal bijblijven. En dat zegt toch veel.

Ik heb hier niet mijn invulling van het verhaal willen neerzetten omdat ik anders misschien mensen in 'een richting' stuur , mijn richting, en dat is niet de bedoeling als je het nog moet lezen. Dus , ik wil gerust mijn bevindingen uitwisselen maar niet hier.

Geweldig epos van Charles Palliser, van Dickensiaanse allure zelfs. De setting, in het Victoriaanse Engeland, helpt daar natuurlijk wel bij. Toch wel bijzonder dat dit boek in 1989 werd uitgegeven; Palliser geeft hier blijk van een geweldig inlevingsvermogen, want de sfeerschepping is minutieus, en de personages lijken wel uit het leven gegrepen. Ook de maatschappijkritiek van Palliser is duidelijk en scherp, soms zelfs onomwonden; daar kan ik me wel in vinden.

Het verhaal begint nog vrij simpel, maar wordt algauw een zich steeds verder uitbreidend complex kluwen van leugens en bedrog, intriges, verraad, wanhoop, angst en pijn. Fraai is ook hoe je de hoofdpersoon ziet opgroeien van een naïef, verwend kind tot een intelligente, zelfbewuste jongeman met verantwoordelijkheidszin. Het einde van het verhaal is behoorlijk open, wat ruimte voor interpretatie laat; meerdere scenario's zijn volgens mij mogelijk.

Ik ben een trage lezer, en heb bijgevolg heel wat tijd gespendeerd aan deze pil. Het was echter volledig de moeite. De Quincunx is, althans wat mij betreft, één van die boeken die je gelezen moet hebben.

4,5 sterren

Ik heb dit boek toen ik elf was gelezen, (zat eind groep acht). Ik heb altijd al veel gelezen en op een gegeven moment had ik de meeste boeken thuis gelezen. Ik vroeg aan mijn vader of hij nog boeken had en hij reikte me de Quincunx aan. Hij vertelde me dat hij die als twintiger had gelezen. Ik ben er acht weken (voor mij best lang, aangezien ik dikke boeken normaal in minder dan een dag uitlees) zoet mee geweest en het was een reis die ik nooit zal vergeten. Het was best een moeilijk boek, ingewikkelde verhaallijn, vreemde woorden die ik nog niet kende..
Toch een van de mooiste verhalen die ik ooit heb gelezen.

Toen ik hem uit was, zag ik mijn vaders naam aan de binnenkant van het boek stond, geschreven met pen. Ik vroeg aan hem of ik mijn naam onder de zijne mocht schrijven, dat mocht. Daarom heeft het boek ook een emotionele waarde voor me, moet ik bekennen. Ik ben van plan het binnenkort opnieuw te lezen, nadat ik klaar ben met het schrijven van mijn eigen boek. Ik hoop dat als ik zelf kinderen krijg, zij die dezelfde liefde voor lezen hebben als ik en mijn vader en dit boek ook ooit zullen lezen.

In de quincunx lees je niet alleen hoe de hoofdpersoon groeit in de loop van het verhaal, je voelt het. De spanning die telkens weer opliep nadat je een bladzijde omsloeg en een nieuwe twist je het verhaal uit een ander oogpunt laat bekijken.

Anderhalf jaar nadat ik het boek heb gelezen gaat er nog geen dag voorbij zonder dat ik nog even nadenk over de Quincunx en haar prachtige, complexe plot. Ik raad dit boek zeker aan en ik hoop dat ze nog een lange tijd niet vergeten zal worden.

5 sterren, een eindig aantal. De Quincunx, een oneindig fascinerend verhaal, die je zelfs nadat je het uit hebt nog niet loslaat.