The Quincunx - Charles Palliser (1989)

Ik ben wel benieuwd naar de nr. 1 uit de top 250. Is er niet iemand die zijn enthousiasme kwijt wil?

Ja ook ik wil graag wat recensies van medegebruikers lezen. Ben op zoek naar een nieuw boek en deze lijkt me wel wat.

Wow, ik kocht dit boek laatst voor'n schamele €1 op een markt!! Staat nu iets hoger op mijn prioriteitenlijstjeom te lezen, nu ie op nr. 1 staat!

11 stemmen en nul reacties, zou iemand die dit zo hoog geeft even kunnen uitleggen wat er zo goed aan is?

Ik ben nog maar aan pagina 120 ofzo, maar de schrijfstijl is erg aangenaam. Doet me wat denken aan Tolkien zo dat beetje melancholie. Het is ook best spannend: er is al vrij veel gebeurd is zo weinig pagina's.

Ik vind echter wel dat deze korte inhoud iets te veel vrijgeeft.

Een correctie is welkom.

Nou ja, 't is wel een dik boek. Oké, Zevenhonderdachtentachtig pagina's zijn er niet bijster veel, maar 't zijn wel kleine letters, weet ik.

Enorm, ik stoor me er eigenlijk wat aan. 's Avonds in het halfdonker lezen is best moeilijk.

Ok vanmiddag gekocht(met een mooiere kaft dan hier geplaatst).
Hoop zo spoedig moegelijk een recensie te plaatsen.
Misschien wel meerdere keren sinds het aantal bladzijden met kleine letters.

ik vond het echt een k*t boek!!

ik snapte er helemaal geen snars van! en bovendien spreekt het genre me ook helemaal totaal niet aan!

een dikke vette 1!

(mijn mening overigens dus ik hoop niet op hele extreme reacties want daar ben ik niet van gedient)

(mijn mening overigens dus ik hoop niet op hele extreme reacties want daar ben ik niet van gedient)[/quote]

Ik ben nog niet heel ver maar vindt dit boek op een vrij simpele en eenvoudige manier een verhaal vertellen. Ik vind dat eigenlijk tot nu toe wel een verademing. Gewoon vertellen wat er gebeurt en daar verder gen filosofische/psychologische grondslag achter leggen. Vermaak me wel tot nu toe.
Mischien dat het later ingewikkelder wordt maar dat verwacht ik eigenlijk niet gezien de compositie/schrijfstijl tot heden.
Als ik het uiteindelijk wel hoog waardeer zal ik ws wel reageren op jou laatste zin alleen maar omdat je hem zo neer zet

Ik vind het spijtig dat dat je mening over dit boek is. Het is inderdaad een moeilijk boek dat zeer veel vergt van uw concentratie maar bij mij was de voldoening het toch wel waard. Heb je eigenlijk wel geprobeerd het gehele boek te lezen?
En Arkadi, in het begin is het boek makelijk te volgen maar na een tijdje is het toch wel lastig alle linken te kunnen volgen. Al een geluk dat er elk hoofdstuk een stamboom is en op het einde een overzicht van alle belangrijke namen die in het boek voorkomen. (in mijn versie van het boek toch) Ik vind het voornamelijk knap hoe John beetje bij beetje als maar meer te weten komt over zijn familie en de gebeurtenissen die er gebeurt zijn. En nog verbluffender is dat het lijkt alsof er geen enkel redeneerfout of onmogelijkheid in het boek is geslopen. Wat in het begin als een ongeloofwaardige samenloop van toevalligheden overkomt krijgt alsmaar meer een patroon en logica. Het boek begint nu (ik zit aan pagina 719) echt volledig in elkaar te vallen en aan alles wordt er een duidelijke zin gegeven

Ik heb het boek nu al een poosje uit en ik vond het al bij al een aangenaam boek met een interessant en knap ontwikkelend plot. Enkel had ik soms het gevoel dat de schrijver soms de ene noodsituatie aan de andere plakte om het verhaal mysterieuzer en ingewikkelder te maken, en dit soms te veel deed. Hoewel het boek dik en redelijk onoverzichtelijk was had ik er weinig problemen met, voornamelijk dankzij de woordlijst achteraan en de stambomen die een paar keer, steeds geupdate, bij het boek waren gestoken.

4,0*

Ik zit eigenlijk wat te twijfelen... (spoilervraagje:) Hoe moet je het einde nu juist interpreteren? Die laatste zin:

"Toen ik haar voor de laatste keer zag stond ze nog steeds roerloos met haar handen gekruist voor haar schoot in het midden van de vier bomen, naast de dode stomp waar de minnaar van miss Lydia was gedood door het zwaard van mijn grootvader."



Erg ingewikkeld boek dus.

Daar had ik het dus ook moeilijk met, het gaf me een eerder wrang gevoel achteraf. Ik denk dat Palliser de hele redenering in vraag stelt, dat het boek op een totaal ander manier herlezen kan worden met het oog hierop. Al kan ik het ook mis hebben, het is even geleden dat ik hem las en het was een zeer ingewikkeld boek eigenlijk.

En je hebt uiteraard ook door gehad dat die stambomen en personagelijst niet op alle punten accuraat en volledig zijn?

The Quincunx is na ongeveer een decennium sinds eerste lezing nog steeds een van mijn lievelingsboeken. Je raakt er niet over uitgedacht en niet in uitgelezen. De plot is verbluffend ingewikkeld en zowel de kleinere vraagstukken als de centrale mysteries van de roman (Wie is Johnnie's vader? Wie is de moordenaar van John Huffam Sr.?) kennen geen eenduidige oplossing.

Voor degenen die gefascineerd zijn door de roman en erover (in het Engels) willen discuzeuren: kom eens kijken op

http://www.snarkout.org/seven/000827.php

Daar is een schat aan informatie te vinden over o.a. de eerder gestelde vragen, Johnnie's motieven, chronologische en geografische discrepanties in Johnnie's verhaal, de andere vertellers van de roman, de voorgeschiedenis, Johnnie's (familie)band met de Digweeds en de identiteit van enkele bijfiguren, zoals Old Lizzie en Mr. Assinder (die in sommige gevallen een centrale plaats in de plot innemen).

Maar ik wil hier ook wel wat bijdragen leveren hoor.

Het leuke is nou juist dat de tekst vol redeneerfouten zit. Zowel Johnnie als de andere vertellers en vertellende personages trekken voortdurend conclusies die discutabel zijn en Johnnie's verhaal (dat hij zelf vertelt) zit vol met discutabele redeneringen, fouten en opzettelijke onduidelijkheden en verzwegen informatie. Probeer bijvoorbeeld maar eens een chronologie op te stellen van de gebeurtenissen in Deel I zoals verteld door Johnnie... En waarom doet Johnnie in zijn verhaal zo geheimzinnig over zijn geboortejaar?

Uiteraard zijn al deze redeneerfouten, discrepanties en onduidelijkheden intentioneel door Palliser in de tekst verwerkt.

Ik ben het ook niet helemaal met je eens dat aan het einde van de roman alles volledig in elkaar valt en aan alles duidelijke zin wordt gegeven. Verre van, zou ik eigenlijk willen zeggen. Bijvoorbeeld: Wat zijn Henrietta's motieven om in de Old Hall te blijven? Waarom geeft Jemima Fortisquince Johnnie het testament en laat zij hem ueberhaupt in leven? Wat is Barney Digweeds rol in de (familie)geschiedenis van de Huffams? Wat is er gebeurd met de baby van Lydia Mompesson? Wie denkt Johnnie dat zijn vader is en klopt dat eigenlijk wel? Wie is de moordenaar van John Huffam Sr.? Hoe gaat het verder met Johnnie; heeft hij op het moment van het schrijven van zijn verhaal (waarschijnlijk enkele jaren na de beschreven gebeurtenissen) de de Clothier-erfenis geaccepteerd?

Ik moet toegeven dat ik het boek de eerste keer (nu al weer bijna een jaar geleden) nogal snel heb overlezen. En als ik al een redeneerfout dacht opgespoort te hebben twijfelde ik eerder aan mijzelf dan aan het boek, zodoende. Mijn citaat dateerde van voor ik het boek volledig uit het; het boek had (naar mijn gevoel) naar het einde toe toch een soort van afwikkeling in zich dat op het echte einde juist volledig verbroken werd. Toen viel mijn frank (véél te laat, uiteraard) dat de rest van het boek misschien toch niet volledig zou kloppen. Daarom zou ik het boek moeten herlezen, als ik nog ergens een gaatje zou kunnen vinden. Wie weet!
Trouwens Leon, bedankt voor de site-link tip. Het zal misschien mijn interesse terug weten te wekken.

The Quincunx verdient zeker een tweede lezing. En ook een derde lezing kan ik iedereen aanraden. Pas toen kwam ik achter bepaalde familiebanden tussen de personages en merkte ik hele vreemde discrepanties in de chronologie op die tot in detail gedocumenteerd zijn in het forum waar ik in mijn eerste bijdraga naar verwijs. (Ook geografisch klopt er het een en ander niet, zoals je daar kunt lezen, maar ik vind het moeilijker om die 'fouten' aan de plot te relateren.)

Voor wie meer van Palliser wil lezen:

The Sensationist (De sensasionist): een korte roman gesitueerd in het hedendaagse Glasgow over een moeizaam verlopende en tot mislukken gedoemde liefdesrelatie. Net als in The Quincunx onsympatieke personages, een naargeestige sfeer en een heel
wrang einde. Totaal andere stijl: hier lijkt Palliser modernistische auteurs te pastischeren. Mij deed het een beetje aan romans van Marguerite Duras denken. Aardig, maar niet mijn favoriet.

Betrayals (niet vertaald): tien zeer verschillende korte verhalen rondom hetzelfde thema die op bijzonder ingenieuze wijze met elkaar vervlochten zijn. Zo mogelijk nog een groter postmodern experiment dan The Quincunx, maar de puzzel is wat abstracter en ver gezochter. Waar je bij The Quincunx nog hoopt op een oplossing gaat het hier louter en alleen om het (literaire) spel. Elke sectie is een (bijzonder geslaagde) pastische van een bepaald genre of schrijver: de verhalen van de 1001 nacht, Kipling, Jeffrey Archer, Scotse soaps en detectiveseries, Victoriaanse thrillers, poststructuralistische literatuurtheoretici (Roland Barthes) en psycho-analytici (Jacques Lacan): ze passeren allemaal de revue. Bedriegers worden bedrogen en de bedrogen bedriegers bedriegen op hun beurt weer anderen van wie zij menen dat het bedriegers zijn, etc. Nog het meest te vergelijken met Italo Calvino's roman Als op een wintersnacht een reiziger. razend knap en fascinerend, maar al met al niet het volledig bevredigende vorm-experiment dat The Quincunx wel is.

The Unburied (Dolende geesten): Weer terug in de Victoriaanse tijd, maar nu rond 1880. Een spookverhaal, detective en psychologische roman ineen met duidelijke invloeden van M.R. James, Henry James en de roman The Go-Between van H.P. Hartley. Enigszins wereldvreemde historicus die een geheim uit zijn eigen verleden met zich meedraagt brengt rond de kersttijd een bezoek aan een klein kathedraal-stadje waar een oude vriend van hem woont om daar onderzoek te doen in de plaatselijke bibliotheek, maar raakt verstrikt in een net van locale intriges uit verschillende tijdperken. Wederom erg knap gedaan en voor de liefhebber: er is ditmaal een eenduidige oplossing en die wordt netjes prijs gegeven op 't eind! De doorgewinterde detective-lezer doorziet aspecten van de clou van het centrale mysterie eerder dan het enigszins naieve hoofdpersonage, wat erg goed werkt.

Recentelijk heb ik vernomen dat Palliser een nieuwe roman bij zijn uitgever heeft ingeleverd. De titel zou The Conservatory zijn en het verhaal zou zich wederom in het 19e eeuwse Engeland afspelen. Daarnaast werkt hij aan een kinderboekenserie die zich afspeelt in een denkbeeldig midden-Europees land dat bezet wordt door de Nazi's. Klinkt intrigerend. Kortom: er is op korte termijn nieuw palliser leesvoer beschikbaar!

Geweldig boek, dat na het lezen ervan meteen uitnodigt om opnieuw te beginnen. Voor mij aan de ene kant omdat ik nog met enkele vragen zat/zit en aan de andere kant omdat je bang bent iets over het hoofd te hebben gezien.

Hoewel misschien niet alles even waterdicht in elkaar zit en het boek een beetje sloom begint weet het boek je na enkele tientallen pagina's mee te slepen zodat je zonder te stoppen met lezen het einde van het verhaal wilt weten.

Het is ook mooi om te zien dat er zoveel over verschillende gebeurtenissen gespeculeert wordt en dat er meerdere verklaringen voor gebeurtenissen/verbanden worden gegeven.

Dit heeft mij doen besluiten om ook dit boek nog een keer te gaan herlezen om zo hopelijk de wat dieperliggende verbanden uit het verhaal te kunnen achterhalen, en mij een eigen beeld hiervan te kunnen vormen.

Verder wil ik afsluiten met een mooie zin die op de achterkant van het boek stond, die voor mij mijn leeservaring het beste weergeeft:

"Het verhaal kent meer onverwachte wendingen dan een achtbaan" - NRC Handelsblad

Zonder twijfel nu al 5 sterren! Dit is tevens het eerste boek dat deze score van me krijgt. (misschien mede dankzij het feit dat ik veel boeken jaren geleden heb gelezen en zonder herlezing geen score van 5 sterren toe zal kennen)

Het gebeurt me maar zelden dat ik een boek waaraan ik begonnen ben niet uitlees, maar De Quincunx heb ik na een krappe 300 pagina's definitief opzij gelegd. Een smaakloze namenbrij vind ik het, te dik van substantie. Wat ik wel kon waarderen waren de sfeertekeningen van het 19e eeuwse England, maar dat vond ik uiteindelijk het doorkauwen niet waard

Na het lezen van dit boek had ik nogal een dubbel gevoel. Enerzijds een groot aantal prachtige gedeeltes, waarbij ik met name denk aan de beschrijving van John's tijd op de "school" van Quigg en zijn periode in het "gekkenhuis". Ook de passages in het ondergrondse Londen (met de Digweeds en later ook bij Silas Clothier) zijn bijzonder.

Daarentegen vond ik de hoofdstukken, voornamelijk handelend over de verschillende familie-relaties en de juridische aspecten samenhangend met de testamenten en het codicil van Jeoffrey Huffam nogal taai om door te komen. Soms zeer verwarrend en daarbij opvallend hoe John uit dit alles steeds zo snel zijn konklusies trekt.

Dus zoals al aangegeven voor mij kwalitatief en gevoelsmatig zeer wisselend.

Uiteindelijk kom ik tot 3,5*.

[
Uiteindelijk kom ik tot 3,5*.[/quote]

Het boek hield me achteraf toch wel heel erg bezig en het heeft dus blijkbaar nogal indruk gemaakt. ik ben zeker van plan het nog eens te herlezen en ik heb mijn stem inmiddels gewijzigd in 4*.

Je zou 'The Unburied' ook eens moeten proberen.

DAT moet ik onthouden !

Is ook vertaald als "Dolende Geesten"

Ondanks dat ik niet alles begrepen heb, toch genoten van deze dikke pil.

Dickens leeft nog!

Ik begrijp dat mensen de erfenis-kwesties in deze roman ingewikkeld vinden. Zelf heb ik
me daar niet zo aan gestoord. Ik heb die stukken blind gelezen. Hier bedoel ik mee
dat ik ze wel lees, maar dat mijn gedachten ergens anders zijn, ik zet ze op slot als het
ware.
Hoewel ik Dickens hoog heb zitten, vind ik zijn romans vaak langdradig, te uitgesponnen.
Dit boek echter lijkt wel een door een motor aangedreven koets, zo snel val je van de ene
in de andere situatie.
Gelukkig heeft Palliser, net als Dickens, veel kritiek op de té grote verschillen tussen arm
en rijk, wat mij betreft de Moeder der wereldproblemen.
Op een bepaald moment, ik mag geen spoilers gebruiken, overlijdt er iemand in het
verhaal. Je merkt dan als lezer dat de hoofdpersoon, Master Johnny, plotsklaps verandert
van een kind in een volwassen man.
Dit vind ik toch erg goed gedaan.
Mijn favoriete personage is overigens Sukey. Zo lief!

Stond nou niet bepaald vooraan toen ze de geniale breinen uitdeelden, heb geen
hoge opleiding genoten, van Kafka & Dostojewski heb ik de ballen verstand...

Gelukkig heb ik van m'n ouwelui wel de liefde voor boeken meegekregen, zo las
m'n pa die 2e wo-boeken van Loe de Jong, onderwijl luisterend naar Bob Dylan
of de Beatles, en zie ik mijn moeder nog zo aan de eettafel zitten, stilletjes lezend
in Sacajewea.

Het zal jullie lieve virtuele vriendjes van me wel allemaal aan jullie reet roesten,
dus op naar The Quincunx.

Het jongetje John Huffam (Master Johnnie) ligt op een dag op de oever van een
riviertje:

'Mijn redenen om weg te sluipen alweer vergeten en zonder besef van de kostbare minuten die
verstreken, tuurde ik geboeid in de glasheldere diepte. Want daar ontwaarde ik vreemde
wezens, die zodra ik er naar keek zo snel wegflitsten dat ik me afvroeg of het slechts
schaduwen waren - een spel van het zonlicht door het water op de planten en het gespikkelde,
met kiezels bezaaide stroombed, dat verdween zodra ik mijn hoofd bewoog. In een poging
meer te zien porde ik met een stok in de planten en de kiezels met als enige gevolg
een donkere wolk die alles vertroebelde.'

En dit is maar één van de vele hartverwarmende passages in dit boek.