Landed - Tim Pears (2010)

Ik twijfel een beetje tussen 3* en 4* maar ik rond hem toch naar boven af omdat het boek mij weer haarscherp toont waarom ik ooit zo'n fan van deze schrijver ben geworden. Voor mij is het de Engelse equivalent van Kees van Beijnum: proza dat het dagelijkse leven zo weet te beschrijven dat het een zekere schoonheid gaat krijgen.

Dit boek doet sterk denken aan het werk uit het begin van de carriere van Pears (In the Land of Plenty en In the Place of Fallen Leaves) omdat het weer in geuren en kleuren het rurale Engeland beschrijft. Hoofdpersoon Owen is een prettige figuur die enerzijds meelijwekkend is maar anderszijds ook een zeker charisma heeft. Hoewel zijn acties buitengewoon dom zijn als je het sec bekijkt, ga je er van begin tot eind in mee. Zijn keuze om zich te distantieren van alles dat met beschaving te maken heeft is er een die relief krijgt in zijn eigen beschadigde jeugd. Daarom is er ook veel aandacht voor landschapsbeschrijvingen die tegelijkertijd correleren met de innerlijke worsteling van Owen tot op het punt dat hij zelfs sterft in een sneeuwstorm en verdwijnt in het niets

Wat mij betreft gaat het over een vader die krampachtig probeert om zijn dierlijke instinct (het verzorgen van de kinderen) tot in het extreme probeert door te zetten en zo juist een schadelijke factor voor hen gaat vormen. Zijn queeste terug naar de plek van de geboortegrond -waar Owen zelf ooit geborgenheid en veiligheid heeft gevonden in zijn eigen kindertijd - is eigenlijk in niemands belang behalve de zijne. Dezelfde kinderen hebben echter een onschuldige loyaliteit naar hun vader toe. Tegen beter weten in, want op een bepaald punt beseffen zij dat de moeder buiten beschouwing zal blijven en toch besluiten ze hem te blijven volgen. Er zit een soort paradoxale schoonheid in die klik tussen vader en kinderen die diep ontroert.