L'Étranger - Albert Camus (1942)

Hier ga ik vandaag in beginnen, want ik moet een Frans boekverslag maken en dit wilde ik al langer lezen.

Schitterend boek. Vooral doordat een mens in al zijn complexiteit zo goed wordt uitgewerkt. Met een sobere stijl en setting raakt De Vreemdeling toch enorm, de sfeer omsluit je als een dichte mist en blijft nog jarenlang bij. Ongekend krachtig. 5*

"Zoek het zelf maar uit" zei mijn vader toen ik - gebelgd door tienerpijnen - bij hem aanklopte om een paar literaire adviezen. Het merkwaardige is: los van dat ene boek ("Kees de jongen") dat hij me toestopte, liet hij het me zelf uitzoeken én toch blijkt vandaag dat we dezelfde auteurs genegen zijn.

Zo is het ook met Camus - eerste kennismaking met L'étranger als literaire opdracht in het middelbaar (voor wie niet? ), en terwijl je de zinnen van Camus dissecteert op zoek naar "nieuwe Franse woordekens" word je niet echt warm van die Franse Algerijn. Die ene frase "Je ne sais pas", blijft kleven in je achterhoofd - maar je laat het voor wat het is.

Zo'n zeven jaar later delf je een videocassette op, waarop zich een documentaire over Camus bevindt. Je besluit toch maar eens te kijken, om de één of andere reden raken de voorgelezen zinnen uit L'étranger je hard. Deze zinnen moeten wel geschreven zijn door iemand die een peilstok in het hart liet afdalen.

Kijk - het volgende moment ben je de biografie van Olivier Todd over Camus aan het doornemen. Je herleest "L'étranger, leest "La Peste" en grient om "La Chute". Je bijt je tanden stuk op "Sisyphus", maar je denkt toch een paar essentiële ideeën opgestoken te hebben omtrent zelfmoord. En nu ben je al anderhalf jaar aan het rondturen in zijn "De mens in opstand", met een potlood onderlijn je én je blijft onderlijnen. Want een boek waarvan de beginzin is: "De mens is iemand die "ja" zegt, maar tegelijkertijd ook "nee"", daarvan wil je geen zin missen

En dit terwijl je vader hetzelfde boek leest

Voor mij. Gelukkig viel hij vandaag ineens op mijn deurmat, zodat ik binnenkort mijn Camus-debuut ga maken. Ik kan niet wachten.

Ik ben volledig overdonderd door dit werkje. Naar aanleiding van de lovende kritieken had ik hem maar eens geleend. Je hebt het boek zo uit, want het leest als een trein, maar dan... Het is al weer een hele poos dat ik zo geraakt ben door een boek (of film, of wat voor kunstuiting dan ook). Het is al weer ruim een maand geleden dat ik het boek gelezen heb, maar het verhaal speelt nog door mijn hoofd.

5* en een plaatsje in mijn top10 (en op naar de rest van Camus).

Ik kan niet anders dan het met jullie eens zijn, ik had op 't begin géén idee wat ik moest verwachten van dit "boekje". Maar op het einde merk je dat de schrijver geen boekje heeft afgeleverd maar een BOEK want zo'n impact heeft het op mij gemaakt. 5 flinke sterren

Ik ga er vandaag in beginnen, maar na deze lovende kritieken verwacht ik wel echt heel veel. Ik hoop dat ik niet ontgoocheld ga geraken.

Geweldig boek. Het eerste deel is goed, maar is niet geweldig, in vergelijking met het tweede deel, dat zeer mooi is, en de laatste bladzijde zal ik nooit vergeten, zeer mooi hoe Camus die situatie weet te schetsen.

4*

Dit is één boek uit een lijst van vijf die ik moet lezen tegen eind dit schooljaar. De anderen zijn van Amélie Nothomb en Henning Mankell. Goed boek zeker, dit? Als ik de korte inhoud lees, moet ik denken aan dat liedje 'Killing an Aarab' van The Cure...

Een heel goed boek zelfs, en hij lijkt me niet al te moeilijk te lezen in het Frans. Vooral korte zinnetjes zonder echt moeilijke woorden.

"Toevalligerwijze" gaat dat nummer ook over dit boek.

Ga hem binnenkort halen want dit boek is als een magneet op één of andere manier. Al maanden.

Mijn eerste ervaring met Camus, en wat voor een. De eerste bladzijden zeiden me weinig, maar langzaamaan graakte ik gefascineerd door de denkwijze en somberheid van Meursault.

Achteraf kwam ik te weten dat het ook een van de literaire favorieten van mijn vader is, en dat hij wekenlang zijn koffies heeft gedronken in het café waar Camus zijn boeken schreef in Oran.

less is more.
Hoe vaak heb ik dat al gehoord, maar in dit boek klopt het volkomen.
Heel directe zinnen die je meesleuren in de onvermijdelijkheid van het verhaal.

K even een snelle reactie:
Less is more vond ik hier totaal niet van toepassing.
Alhoewel de schrijver in het eerste deel volgens mij expres de doelloosheid en saaiheid van het bestaan van Meursault neerzet komt dat ook op mij over op die manier.

Je zou dat geslaagd kunnen vinden maar het inspireerde mij op geen enkele wijze om verder te lezen(wat ik wel heb gedaan).

Het 2e deel waarin het gedachtengoed ter sprake komt en meerdere dialogen komt het boek enigszins tot leven maar het geheel in de gevangenis en het proces daarbij vond ik te minimaal dat het mij bekoorde.

Kortom: Less is more: Niet in dit boek.

Jammer van een boek dat je al maanden als een magneet aantrok.

Ik denk dat ik zelden zoveel van een boek verwacht had. Dat is misschien wat mijn, ietwat lage score bepaalde.
Aan de eerste 140 eerste pagina's vond ik niks. Het vliegt allemaal voorbij, met de nadruk op voorbij. Vrij matig to slecht vind ik het beschreven, zelfs de moord.
Pas vanaf de laatste bladzijden, met de aalmoezenier begon ik het écht goed en beklijvend vinden. Geweldig neergeschreven, fascinerend en beklijvend. Misschien wel het beste slot ooit.
Alleen jammer dat ik daarvoor 140 bladzijden 'rommel' heb moeten lezen.

Daarom 3.5*, mits herlezing kans op 4*, me dunkt.

Ik denk dat dat inderdaad wel het geval zal zijn. En dan zal je ook, het 'superieure slot' indachtig, de 'rommel' in een heel ander licht zien.

Eerder las is Camus' De pest. Een mooi verhaal, maar wat mij betreft niet het meesterwerk dat sommigen erin zien. Aangezien De vreemdeling in het algemeen (nog) hoger aangeslagen wordt heb ik me ook hieraan gewaagd. En ditmaal stelde Albert mij echt teleur. De genialiteit van dit boek ontgaat mij volkomen. Waar anderen het tweede deel als zeer sterk ervaren vond ik vooral dit stuk saai, erg saai. Dat op zich is natuurlijk wel weer een prestatie voor een boekje van nog geen 200 pagina's...

2,5 ster.

Hoezo heeft iedereen het ineens over een eerste deel en een tweede deel? Camus bouwt het mooi op, meer niet. Geen stijlbreuk, verandering van thema's, perspectiefwisselingen of iets dergelijks. En het is, als je het mij vraagt, van begin tot eind subliem.

Ik bedoel met 'het tweede deel' zeg maar het stuk vanaf de arrestatie van Meursault.

Ja, er is niet zozeer een vormelijke cesuur aldan wel een inhoudelijke, die ongeveer bij de arrestatie begint, ja.

Eerste en tweede deel,,,tsja.

Ik zie wel een verandering in het boek zoals ik al eerder zei.
In het 'eerste deel' wordt meer objectief naar Meursault gekeken. In het 'tweede deel' wordt meer uitgediepd hoe Meursault nu denkt, wat zijn meningen zijn, wat hem dwars zit enz...kortom zijn innerlijke strubbelingen.

Ik zie daar halverwege het boek wel een verschil in, en/maar om nu het eerste en tweede deel te noemen gaat misschien wat ver maar ik zie wel degelijk een verandering in het personage.

Een inhoudelijke verschuiving staat mij niet bij. Wel weet ik dat De Vreemdeling van begin tot eind vanuit ik-perspectief is geschreven, dus dat past niet echt bij een 'objectieve' beschrijving in het begin.
Het lijkt me eerder een kwestie van opbouw. De verteller geeft zichzelf gaandeweg steeds meer bloot en groeit ook in zelfinzicht, een ontwikkeling die wellicht parallel loopt aan de procesgang. Een boekje van 150 pagina's in twee delen opsplitsen vind ik echter nogal vergezocht.

In mijn versie (Folio) wordt het boek opgesplitst in twee delen, twee hoofdhoofdstukken die weer opgedeeld zijn in hoofdstukken. Eerste deel is tot en met de arrestatie, tweede deel alles wat daarop volgt (tout de suite après mon arrestation). Logisch dat men dan mag/kan spreken van twee delen...

H'm, vergezocht van Folio.

Aanvankelijk vond ik het een erg lauw verhaal en begreep niet echt waar Camus naartoe wilde. Dat is misschien ook wel een poging van de schrijver om de lezer op een verkeerd been te zetten. Meursault komt dan weliswaar over als een persoon met een niet alledaagse levensopvatting, maar onsympathiek of wereldvreemd lijkt hij geenszins. Hij heeft een erg liberale stelling ten op zichte van het leven en laat iedereen en alles in zijn eigen perspectief staan. Hij is allesbehalve een persoon die zichzelf opdringt. Dit moet ook wel een aspect zijn dat zijn vrienden zo aantrekkelijk aan hem vinden. Ik denk dat Meursault een persoon is die zijn tijd ver vooruit is. Komen immers vandaag de dag niet veel meer mensen voor de standpunten (ietwat nihilistisch?) van Meurseult delen?

Dan treedt op een bepaald moment plots de moord op, hier weergegeven als een eerder toevallig gegeven dat Meursault ook maar overkomt, bij overmacht als het ware. En vanaf dit moment houdt het verhaal me in de greep en laat me niet meer los. Hij staat helemaal niet stil bij het waarom van zijn daad maar kijkt eerder verwonderd op de reacties van zijn omgeving. Het proces dan, is eigenlijk een grote klucht en heb ik eerder gezien als een parodie op een werkelijk proces, een of andere observatie uit het werkelijke leven in de tijd van Camus?

In het boek dat ik heb gelezen had een of andere vroegere lezer aantekeningen gemaakt bij enkele relevante elementen in het betoog van advocaat en procureur. Lijkt mij dat dit boek wel eens als voorbeeld voor rechtenstudie wordt gebruikt.
Tenslotte nog wat opmerkingen over de schrijfstijl, de gebruikte ik-vorm komt erg persoonlijk (zijn gedachten) over maar levert wel een hak-stijl op. Ik kan... wij bleven..ik dit... ik sus...ik zo, etc. Zal er wel aan liggen dat 80% of meer van de boeken die ik lees in de derde persoon zijn geschreven. Wat waarschijnlijk wel aan schrijver of vertaling (Adriaan Morrien) ligt zijn sommige (mij) erg raar aandoende zinnen waarvan ik even geen voorbeelden terugvind (had ook aantekeningen moeten maken )

Alles bij alles dus weer een leuke ontdekking en het prettige vooruitzicht om nog heel wat Camus verhalen te kunnen lezen.

Het leek me interessant om naast Sartre die andere gekende existentialist te plaatsen: Albert Camus. Daar 'L' étranger' diens meest geëerde werk is (en zelfs George Bush er naar eigen zeggen iets van heeft opgestoken, alhoewel... ), was de keuze snel gemaakt. Maar helaas, ik moet me aansluiten bij wat arkadi reeds zei.

Het kurkdroge eerste deel komt volstrekt oninteressant over, en zorgt er meteen voor dat je Meursault niet bepaald sympathiek gaat vinden. Na de moord wordt het boek inderdaad (op een bepaalde manier) spannender: het personage spreekt meer tot de verbeelding, de gesimplifieerde stijl wekt geen irritatie meer, je kan niet wachten om het einde van het verhaal te weten te komen.
Dan overrompelt Camus zijn lezers echter met een chaotische finale, waarin hij een paar ideeën spuit, zonder dat hij zichzelf de tijd gunt deze "deftig" uit te werken. Meursault lijkt verlost van alle twijfel, en is weer die onwerkelijke figuur uit de eerste pagina's van het boek. (Het slot moet ik zo meteen maar eens herlezen, want de coherentie leek me erg ver zoeken.)
Het vreemdste aan deze roman is echter de moord zelf: wat moeten we als lezer aanvangen met iemand die een ander neerschiet omdat de zon te verschroeiend op zijn hoofd schijnt?

Bevreemding, bevreemding, en nog eens bevreemding: Camus laat me in totale verwarring achter. Ontroerd heeft 'De Vreemdeling' me echter niet, laat staan wijzer gemaakt omtrent 'de existentie'.
Sartre of Camus? Sartre, want hij stelt de lezer ten minste enige filosofische verwikkelingen ter beschikking.
2,75*

L' Étranger heeft me erg getroffen, ik kan niet anders zeggen. Was wel benieuwd naar wat existentialistische literatuur, en dit uitvloeisel daarvan werd me van verschillende kanten aangeraden. Een heerlijk droge stijl, een vernietigend oordeel over de mens en een ontkenning van ethiek: al met al een erg boeiend verhaal met grote pretentie. Fascinerend om te lezen dat het hele bestaan op een bepaalde manier op een afstand wordt geplaatst. Het 'kwam hem voor', en dan heeft hij het zowel over gevoelens van fysieke als psychische aard, evenals meningen van anderen. Hijzelf onttrekt zich er volledig aan.
Erg boeiend, ik weet alleen niet of het, ingaand op JJ_D, ook bedoeld is om wijzer te maken omtrent 'de existentie'. Het is een verhaal, geschreven over de relatie van de persoon tot zijn omgeving - en andersom.

Binnenkort maar eens aan Sartre beginnen.

Voor mij was 'L'étranger' het eerste boek dat ik in het Frans las. Een jaar geleden kocht ik het bij een boekverkoper langs de Seine, met als gedachte dat ik ooit zelf als 'vreemdeling' mijn intrek zou nemen in Parijs. Nu woon ik er sinds 2 maanden en besloot ik maar eens aan het boek te beginnen.

Wat een opbouw heeft dit boek zeg! Het is heerlijk om langzaam in het verhaal te worden meegesleurd.
Het eerste deel (ja, mijn folio editie heeft idd een eerste deel) kon mij maar matig interesseren. Ik snapte niet waarom dit boek zo'n hoog gemiddelde haalde. Maar daarna wordt het iedere 10 pagina's spannender, interessanter, maar vooral intenser. Totdat je bij het slot bent aanbeland, en wat zijn de laatste pagina's dan prachtig zeg.

Opeens valt alles op zijn plaats, als hij uit zijn 'verdoving' stapt en het geluk ervaart. De berusting is zo mooi en neemt bij mij dan juist de bevreemding uit het eerste deel van het boek weg.