Ja, naar dit boek keek ik toch wel erg uit. De recensies waren doorgaans lovend en de plotomschrijving klinkt fantastisch. Helaas was het toch een lichte tegenvaller, al blijft het een heel aardig boek.
De vergelijking met Stephen King's It gaat vaak op. En dat is niet geheel ten onrechte. Het uitgangspunt van beide boeken is natuurlijk hetzelfde: plaatselijke jeugd vecht tegen het kwaad. Net als King geeft Dan Simmons de meest belangrijke personages een vrij uitgebreide introductie. Helaas schiet Simmons regelmatig door in zijn beschrijvingen en wordt het te vaak te gedetailleerd. Ik had liever gezien dat-ie wat meer deed met de oude school in de stad of met de wezens die de jongens ontdekken. Het suspense gehalte had wel wat hoger gekund; het uitgangspunt leende zich daar volledig voor. Een gemiste kans. Moet wel zeggen dat de beschrijving van Elm Haven wel erg fijn en nauwkeurig was.
Door zijn lange introductie gaat het boek net wat té langzaam, maar daar staat tegenover dat je je helemaal kunt verplaatsen in de personages. Je voelt je toch weer twaalf als je de avonturen van het gezelschap meemaakt: lang buitenspelen in de zomervakantie, dingen doen die eigenlijk niet mogen en 's avonds heerlijk ergens uitrusten. Heel herkenbaar allemaal en daardoor voelde ik me in ieder geval begaan met het lot dat de jongens te wachten stond.
Maar het boek pretendeert toch een spannend verhaal te herbergen. Wat dat betreft kwam ik toch wel een koude kermis thuis. De echte spanning is er maar bij vlagen en het onderhuidse gevoel van continue dreiging is eigenlijk zelden tot nooit aanwezig. Simmons voert dit nog wel enigszins op door de zoektocht van Duane naar het verleden van de Old Central School te beschrijven, maar echt van de grond kwam het niet. Het bleef allemaal net iets te lineair.
Ik was erg benieuwd naar het einde. Gedurende het verhaal laat Simmons vrij weinig los over de mysterieuze wezens en naar het einde toe wordt dat pas enigszins duidelijk. De uiteindelijke wezens lieten me helaas eerder lachen dan huiveren. Een soort ordinaire geupgrade Pacmans, uh uh.
Gelukkig zitten er nog wel genoeg sterke pagina's tussen die het boek de moeite waard maken. Ik had toch nog aardig de neiging tot doorlezen, al kwam dat voornamelijk door de leuke karakters en niet zozeer door de aanwezige spanning.
Met Nachtzomer heeft Dan Simmons mij toch wel enigszins teleurgesteld. Het is geen horrorroman, het is ook geen jeugdverhaal, het blijft een beetje in het midden hangen. Het had wat mij betreft ook honderd pagina's korter gekund. Gelukkig zijn de personages wel erg leuk en zitten er een paar (emotionele) passages tussen, maar ik heb het gevoel dat dit allemaal al eens eerder gedaan is. En beter.
* * * ½ (nipt)