The Dark Tower: The Wind through the Keyhole - Stephen King (2012)

Het achtste Dark Tower deel (eigenlijk deel vierenhalf): een voorproefje.

Ik ben heel erg benieuwd wat dit boek gaat brengen. Een nieuwe telg in de Dark Tower-saga is wat mij betreft altijd welkom! Mij was overigens het 'gat' tussen de boeken 4 en 5 nooit zo opgevallen.

Misschien dat hij Roland deze keer zijn ontsnapping gunt.

Ik begrijp dat dit boek het best na deel 4 gelezen kan worden? Voor mij een goede reden om nog niet met de Donkere Toren reeks te beginnen, alhoewel ik er al wel een paar delen van in mijn bezit heb.

Het boek valt inderdaad tussen boek vier en vijf in.
Het artwork van de cover (die inmiddels toegevoegd is), is hier te vinden. Is nog best het nodige op te zien.

Enorm benieuwd. Dit was een epische serie Het verbaast me dat het zo weinig pagina's heeft

Had ook gehoopt op het drievoud van het aantal pagina's, maar we moeten een gegeven paard niet in de bek kijken

Ik zou de man toch wel eens aan het werk willen zien. Pas een degelijk boek uit en hij strooit alweer met de pagina's.

OMG.. i'm dying!

The Wind Through the Keyhole is in verschillende opzichten een vreemde eend in de bijt van de Dark Tower reeks. Lang werd gedacht dat na zeven boeken (verspreid over ruim twintig jaar) de serie er ook echt op zat. Wellicht hebben alle onderhandelingen over de verfilming Stephen King toch weer geënthousiasmeerd om nog één keer terug te keren naar Mid-World, de wereld van gunslinger Roland Deschain. Dit doet de meesterverteller op een speciale manier: het boek is een soort matroesjka. Het is een verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal.

Laat ik maar direct zeggen dat de plot van de serie door dit boek nauwelijks zal veranderen. Het is, in het verlengde van deel vier (Wizard and Glass), een achtergrondverhaal, maar niet met alleen Roland en zijn maatje Jamie in de hoofdrol. Het verhaal start met het ka-tet zoals we die kennen uit de zeven andere boeken: Roland Deschain, Eddie en Susannah Dean, Jake Chambers en uiteraard de 'billybumbler' Oy. Zij hebben net het kasteel uit het vierde deel achter zich gelaten en reizen te voet verder naar de Calla Bryn Sturgis, waar het vijfde deel (Wolves of the Calla) de plot weer oppikt.
Onderweg waarschuwt Oy het ka-tet echter voor een 'starkblast': een verschrikkelijke storm die de wat minder weerbare gebouwen en weerloze mensen op zijn pad zal vernietigen. Het vijftal overnacht in een oud gebouw, alwaar Roland begint met het vertellen van het eerste verhaal.

Roland en Jamie krijgen van Steven Deschain, de vader van Roland, de opdracht om een 'Skin-Man' in een dorp ver van Gilead op te sporen en om te leggen. Roland doet dit met in zijn achterhoofd de verschrikkelijke daad die hij onlangs in Gilead pleegde, maar zal zijn gedachten moeten verzetten om de Skin-Man te vangen. De Skin-Man is een 'shapeshifter' die, zoals de naam verhult, verschillende (dierlijke) vormen aan kan nemen. De ene avond is het een wolf, de andere een leeuw. Het monster heeft al tientallen doden op zijn naam staan en de twee gunslingers weten één iemand te vinden die de Skin-Man in ware vorm heeft gezien: de jonge Billy Streeter. Billy is zijn vader verloren aan het beest en is bang, maar zint eveneens op wraak. En wraak is het centrale thema van het volgende verhaal dat King wil vertellen: The Wind Through the Keyhole.

Dit verhaal beslaat het grootste deel van het boek en gaat over Tim Ross die, na een achtbaan aan gebeurtenissen, diep het 'Endless Forest' in moet om zijn moeder te helpen. De naïeve Tim loopt tegen verschillende wezens op, die de creativiteit van King eens te meer benadrukken. Er wordt weer leuk gebruik gemaakt van allerlei geheimen die Mid-World herbergt en gehint naar dingen die geschiedenis zijn en nog zullen voorkomen. Het verhaal is eigenlijk een mooi sprookje, met de heldhaftige Tim die alles voor zijn moeder overheeft en de meest vreemde dingen tegenkomt en in zijn achterhoofd blijft houden dat hij nog met twee mensen een appeltje te schillen heeft.

De laatste veertig pagina's focussen zich dan weer op de jonge gunslingers die de Skin-Man op de hielen zitten. Het eind is erg spannend en een waardig einde van opnieuw een mooi verhaal met memorabele personages. The Wind Through the Keyhole behoort niet tot de beste drie uit de reeks in mijn ogen, maar dat zegt vooral veel over de kwaliteit van de rest van de serie, want dit achtste deel is voor de fans van Stephen King en zeker van de Dark Tower weer een echte aanrader.

* * * *

Dat klinkt veelbelovend. Als ik hem koop dan wil ik weer bij het begin beginnen. Dus weer vanaf deel 1. Deze moet tussen 4 en 5 worden gelezen?

Dat is wel de juiste volgorde, ja. Maar het boek is ook prima los te lezen, 95% van het verhaal is een flashback en de andere 5% volgt het ka-tet na de gebeurtenissen van deel vier. Zelfs als Dark Tower kennismaking is dit boek geschikt; je mist vooral in het begin wat verwijzingen, maar de flashback zelf is prima te volgen.

Zeer vermakelijk boek en een echte must voor elke Dark Tower liefhebber. Het geeft weer een mooie kijk in het turbulente verleden van Roland (vooral de laatste paar bladzijden van het skin-man verhaal zijn in dat kader zeer interessant). Daarnaast is het 'sprookje' Wind Through the Keyhole ook zeer lezenswaardig en biedt het een mooie aanvulling op de toch al omvangrijke Mid-World.

Voor de kenners: leuk om te zien dat in het 'sprookje' Wind Through the Keyhole een oude bekende om de hoek komt kijken in de vorm van the Covenant Man. Aan het begin van het verhaal had ik een vermoeden van zijn ware (of in zijn geval: vele) identiteit(en), maar door het briefje in de kooi van de tijger werd mijn vermoeden pas bevestigd door de initialen onder de brief: MB (Martin Broadcloak) en RF (Randall Flagg)

Erg leuke toevoeging aan de DT boeken, eigenlijk 2 verhalen in één boek. Het ene een soort sprookje en het andere een "echt" DT verhaal wat in de lijn ligt met boek 4. King noemt het zelf DT 4,5 om aan te geven waar het boek tijd hoort in de serie. Ik beschouw het boek zelf eigenlijk meer als een losstaand verhaal, een beetje zoals The Little Sisters Of Eluria. Het is leuk dat King het ingepast heeft in de serie maar voor mij had dat niet echt gehoeven. Het komt op mij ook wat geforceerd over.

Dit boek opent wel de weg naar meer boeken over de jeugd van Roland. Gewoon losstaande boeken zonder dat ze in de bestaande 7 boeken ingepast hoeven te worden. Zou mooi zijn want ik wil best nog meer tripjes naar Midden-Wereld maken.

Prachtig verhaal. Alsof je het zelf meemaakt.

Leest heerlijk weg. Jammer genoeg is het boek deze keer dun

Ja, dit is ook weer een voortreffelijk boek! Leest makkelijk weg en het voegt ook echt wat toe. Nieuwe inzichten en een nieuwe verhaallijn die niet stoort of andere in de weg zit.
Je kan aan alles lezen dat hij van Roland houd.

Dat was ook te lezen in Tovenaarsglas. De liefde van King voor het personage van Susan Delgado spat van de bladzijdes af, heerlijk!

Leest makkelijk weg inderdaad en voegt weer wat diepgang aan de serie toe, al moet ik zeggen dat de wereld van de Dark Tower zó breed en genre-overschrijdend is dat King bijna niet mis kán gaan.

Het duurde bij mij even voordat ik doorhad wie de Covenant Man was, en ik heb lang gedacht dat hij het wel degelijk goed voor had met Tim. Vond het bijna jammer dat het weer om RF ging, vond de belasting innende creep eigenlijk op zichzelf ook wel gaaf.

Van heel de Dark Tower saga was The Wind through the Keyhole het enige boek dat ik nog niet had gelezen. Logisch natuurlijk aangezien het pas uitkwam toen ik de reeks al een aantal jaar geleden had uitgelezen. Samen met de toekomstige verfilming was de aanschaf van deel 4.5, zoals Stephen King het zelf noemt, de voornaamste reden om de reeks eens te herlezen. Beetje argwanend hier aan begonnen, want ik vroeg me af of King na al die tijd nog altijd die feeling met Roland en de zijnen ging hebben.

Het moet volgens mij in zijn bloed zitten, want hoewel dit deel zich dus chronologisch afspeelt na Wizards and Glass, dat toch ook alweer enkele jaren achter ons ligt, zit je direct terug in de juiste vibe. We pikken onze helden op na de gebeurtenissen van deel 4 en al gauw begint Roland opnieuw te vertellen over gebeurtenissen van zijn jeugd. De wonde die de dood van Susan Delgado en zijn moeder heeft achtergelaten is nog vers, maar speelt uiteindelijk niet zo'n grote rol. Dat komt omdat King deze keer het boek opdeelt in twee verhalen. Het eerste deel is een flashback en het tweede deel is een verhaal in diezelfde flashback. Persoonlijk vond ik het sprookje The Wind through the Keyhole van het beste niveau van de schrijver getuigen. De verwijzingen naar de man in het zwart, de vele fantastische wezens die Tim tegenkomt op zijn reis, de beschrijvingen, ... Heerlijk! Het gedeelte met de Skin-Man daarentegen kon me niet altijd even veel bekoren. Niet zo pakkend als Wizards and Glass, vooral omdat ik Jamie De Curry niet zo boeiend vind als een Alain of Cuthbert, en het transformatiegebeuren heeft me bij King nooit echt zo kunnen boeien, zie ook Cycle of the Werewolf.

Erg knap hoe King met een paar woorden al meteen de sfeer kan zetten en de saga wordt naar mijn gevoel terecht zijn magnum opus genoemd. The Wind through the Keyhole is gelukkig een volwaardig deel in de reeks geworden. Het is niet dat de queeste zelf op zijn grondvesten davert vanwege deze extra pagina's, maar dat neemt niet weg dat ze hun meerwaarde hebben.

4*

Stephen King kon nog geen afscheid nemen van Roland en ik kan alleen maar hopen dat dit in de toekomst nog eens een extra deel oplevert. Het is duidelijk dat hij na Tovenaarsglas, deel 4 van de Donkere Toren reeks, nog niet klaar was. Dat het pas na het afronden van de 7 delige reeks tot hem doordrong, doet daar niets aan af. Als lezer is het vervolgens genieten geblazen, want hij levert hier weer een boek af wat ik tot zijn beste werken durf te rekenen.

Het is wellicht ook sentiment. Een deel van dit boek is goed, maar is het beter dan andere boeken? Misschien brengt mijn passie voor deze reeks, het magnum opus van de beste man, een bepaalde subjectiviteit met zich mee. Maar dan komt als een konijn uit de hoge hoed ineens het echte hoofdverhaal aan de orde. Een prachtig verhaal over goed en kwaad, een donker bos met de meest uiteenlopende figuren, een dappere kleine jongen, een boze belastinginner/tovenaar met Leland Gaunt (Needfull Things) achtige sluwheid, maar ook goede krachten. Ik kon het boek geen seconde meer loslaten en las het in die fase bijna in 1 ruk uit. Mijn gezin in wanhoop achterlatend, papa moet je nou alweer lezen. Ja, het moest.

Van de eerste pagina tot de laatste genoten van deze verhalen. Maar ik voel ook de wanhoop. King alsjeblieft neem ons nog eens mee in deze wereld. Ik ken de latere delen en het einde. Zet recht, wat recht gezet moet worden. Omdat ka een wiel is dat altijd draait. ?

Voor nu rest realisme en ik zeg dankie sai voor dit extra inkijkje in de bijzondere wereld van de Donkere Toren, Midden wereld, Gilead en het ka-tet van de laatste scherpschutter.

Naar mijn mening een overbodig deel. Heb het nu heel veel kansen gegeven maar het verhaal pakt me gewoon niet. Ben gestopt rond een 200-tal pagina's en zal dan ook niet stemmen op het boek.

Dit is deel 4.5 , iets wat tussen Tovenaarsglas en Wolven van Calla afspeelt. Helaas veel te weinig Roland en zijn Ka-Tet. We hebben al een enorme zijsprong gemaakt met het jeugdverhaal van Roland (Die was prachtig hoor) maar ik had als lezer de moed niet meer om terug een pauze te nemen in de queeste en terug twee verhalen te lezen die er niets mee te maken hebben. Het eerste mini-stukje dat zich in het heden afspeelt vond ik nog goed. Het eerste verhaal (de Huid-man deel 1) vond ik wat gewoontjes - beetje een detective met weinig diepgang - en het sprookje dat erna kwam zoog me er helemaal niet in. Ik had totaal geen belangstelling voor de personages of wat er met hen ging gebeuren. Jammer, want ik hou van sprookjes.

Ik neem een pauze vooraleer ik terug deel 5 opneem. Dat zal misschien ook wel helpen om terug met frisse moed in de boeken te beginnen.