Pride and Prejudice - Jane Austen (1813)

ik ben op het moment voor de zoveelste keer bezig in dit boek, en ik moet zeggen dat ik het nog steeds zo bijzonder vind dat dit boek zo'n klassieker is gebleven. na al die jaren. dat veel hedendaagse romans zijn gebasseerd op het spel tussen Elizabeth Bennet en Mr Darcy. maar ook dat deze titels van Jane Austen bekend blijven, bij jong en oud.

absoluut één van mijn favoriete verhalen van Jane Austen, het gedrag van Elizabeth kan ik ook wel een beetje vergelijken met de mijne en dat maakt het juist zo leuk. verder vind ik de tijd waarin het verhaal zich afspeelt ook heerlijk.. absoluut een aanrader, vooral als je ook van de films Pride and Prejudice en Sense and Sensibility houdt.

Dit is absoluut mijn lievelingsboek, met daaronder een paar van haar andere boeken. De personages zijn zo menselijk, dat haast iedereen zich er in zou kunnen herkennen.

Erg aardig boek. Heel veel bijzonders kan ik er echter niet in ontdekken. Dat hoofdpersoon Elizabeth het "meest kostelijke wezen [is] dat ooit in druk is verschenen" (volgens Austen zelf) mag toen misschien waar zijn geweest, nu zeker niet meer. En toen ook al niet, bedenk ik me. Verder spreekt zo'n 19e eeuws slot waarin alle personages nog even de revu passeren en wordt beschreven hoe het ze in de toekomst zal vergaan me nooit zo aan. Maar nogmaals, een plezierig boek.

Ik vind dit een geweldig boek
het sleept je zo weer terug naar de 19e
eeuw en Jane austen schrijft heel eerlijk, romantisch en grappig en ik vind dr geweldig
dit is me favoriete boek tot nu toe, ik heb ze nog nog niet allemaal gelezen maar ik vind ze allemaal erg leuk!
Dit vind ik een klassieker

En ik vind Elisabeth Bennet geweldig, toen die tijd is ze super leuk beschreven en nu zijn er natuurlijk veel meer boeken wat qua personages van haar weg hebben, maar Austen is de eerste en daarom het leukste
4.5 ster

Alle boeken van Jane Austen zijn prachtig, en erg leuk om te lezen ook! In die tijd, was alles zo anders. En toch zou ik er graag een tijdje in leven.
Elizabeth Bennet is inderdaad geweldig, Jane bennet is zo schattig .
Gewoon de stijl van schrijven, laat je echt voelen alsof je zelf in die tijd leeft.

Natuurlijk altijd gemeden als zijnde vrouwenliteratuur (vooroordeel: romantisch gezemel en overlopende hartstochten), maar de meest opmerkelijke openbaring bleek de relatieve ingetogenheid. Zeker vergeleken met de Flauberts en Stendhals waar ik me onderwijl wél aan waagde. Ik begrijp nu dat Austen juist een tegenhanger was van de Romantici en meer de ratio centraal stelde. In zekere zin komt dat als thematiek terug in Pride and Prejudice. De handelende mens die ervaart versus de denkende mens die bezint. Het scala aan personages beslaat beide uitersten en alles wat er tussenin zit, waarbij Elizabeth Bennet tot de tweede groep hoort. Die bezinning leidt zowel tot het weerstaan van de trotse Mr. Darcy, als tot de kennis die haar vooroordelen doen herzien. Zo is het vergaren van kennis het centrale thema, dat vooral in het woordgebruik knap verweven zit.

Daarnaast is het natuurlijk een inkijkje in de upper class van 200 jaar geleden. Een milieu dat bol staat van de gebruiken en conventies. Niemand ontkomt aan de sociale maskers die de onderlinge omgang vereisen, maar het is interessant te zien hoe iedereen anders omgaat met dat fenomeen.

Door de korte hoofdstukjes (61 voor nog geen 400 pagina’s) en het vlotte wisselen van scènes leest het makkelijk weg. M’n genre zal het niet worden, maar dit viel me alleszins mee.

goede wijn behoeft geen krans...

Dit boek leest vlot weg, is regelmatig doorspekt met droge humor, en op een paar kleine minpuntjes na een meeslepende romance. Viel mij als fan van fantasy, avonturen en science fiction 100% mee.

“It is a truth universally acknowledged, that a single man in possession of a good fortune, must be in want of a wife.” Deze plechtige openingszin van het boek, wordt dan meteen gerelativeerd door de tweede zin. Heel deze tongue-in-cheek-houding wordt het hele boek door volgehouden. Er zit zo een dubbelzinnigheid in, die me na een tijdje niet meer lekker zat. De hele intrige heeft een soort damesbladgehalte, staat zo los van de realiteit buiten de emotionele en matrimoniale gebeurtenissen. Het draait allemaal om de vraag “wie krijgt wie en heeft die zijn fortuin dan wel voldoende?”.
Austens romans werden door de Britse Tv-zenders meestal als een soort kostuumdrama's verfilmd, maar van al die landschappen zie je in het boek niets, want haar Engeland is gesitueerd in kasteelparken, het eten komt op gezette tijden op tafel zonder dat iemand het klaargemaakt of opgediend heeft, in de dorpen lopen alleen knappe officieren rond, maar geen gewone soldaten. Het staat allemaal los van elke sociale realiteit. En het einde komt neer op “ze leefden nog lang en gelukkig”.
Maar ik geef toe: Austens stijl is zeer efficiënt en bondig, haar ironie is dodelijk. Ze heeft respect voor haar personages, ondanks haar ironie spot ze niet met die vrouwen en hun wensen.
Ik heb het boek zonder daarvoor moeite te hoeven doen, uitgelezen tot het einde, maar als ik Austen vergelijk met andere schrijvers van rond 1800, dan valt ze door de mand. Geef mij maar Choderlos de la Clos of Theodor Fontane bv. Hun boeken hebben veel meer diepgang.

Na het boek uitgelezen te hebben kan ik niet anders dan dit beamen, het is voor mij niet meer dan dat... een soort veredelde "chicklit". Jammer, had er veel meer van verwacht !

Meeslepende roman, eenmaal je de eerste vijftig pagina's weet door te komen. Wel jammer dat de dertiende druk van uitgeverij Atlas Contact (LJ Veen Klassiek, 2014) nogal wat slordige drukfoutjes bevat. Opvallend én best wel storend eigenlijk.

Wat me opvalt aan Pride & Prejudice, en wat ik ook ervoer tijdens het lezen van Sense & Sensibility, was de 'lichtheid' van het boek. Ja, er worden dure woorden gebruikt en het deftige taalgebruik van de Britse upper class (die lang gesponnen zinnen!) doen me de wenkbrauwen meer wel dan niet fronzen. Misschien is 'licht' niet het juiste woord voor de wijze waarop Austen schrijft, maar eerder…elegant? Vrouwelijk?

Austen beschrijft hier bijna uitsluitend de verbale en non-verbale omgang tussen mensen. Gesprekken, baldansen, kaartspellen en overige alledaagse bezigheden vullen hoofdzakelijk de bladzijden van haar romans. Juist daarom vraag ik me af waarom haar manier van schrijven mij zo blijft boeien, want… is wat ze schrijft spannend? Nee. Maar intrigerend is het wel. De omgang van de mensen met elkaar an sich is bewonderenswaardig neergepend.

Is P&P slechts een vroeg 19e-eeuwse soap? Nee, ik denk van niet. De dialogen en observaties uit Austens pen zijn veel te spitsvondig geschreven om te vergelijken met het niveau van een soapserie. Daarnaast is een soap afhankelijk van onnodig drama om het plot voort te drijven, terwijl dit bij P&P nauwelijks het geval is.

Mijn nicht merkte op, toen ik vermeldde dat ik Sense & Sensibility had gelezen, dat Austen een literaire voorbode was van het feminisme. Aanvankelijk nam ik haar opmerking niet serieus, omdat ik me niet kon voorstellen dat een vrouw die continu scheef over fictieve vrouwen, wier hoofdzakelijk doel in het leven was om een geschikte echtgenoot te vinden, en hier dan ook con-ti-nu over praatten, ook maar enige affiniteit zou hebben met feministische ideeën. Nu denk ik dat mijn nicht een goed punt maakte, omdat, historisch gezien, er weinig (bekende) vrouwelijke auteurs waren. Laat staan vrouwen die al zo vroeg en zo openhartig de gevoelens van vrouwen en hun verstandhoudingen met mannen in een fictieve maar herkenbare wereld neerpenden.

Ik geef toe dat P&P mij bij tijd en wijle verveelde, vooral tijdens het middenstuk, hetgeen te danken is aan het typische verschijnsel van de 19e-eeuwse roman waar ik vaker mijn kop tegenaan stoot: de eeuwige, onophoudelijke uitweidingen. Echter, toen ik Darcy's ware karakter leerde kennen, werd het verhaal steeds krachtiger en begonnen de personages voor mij echt te leven. Ik blijf me verwonderen over Austens talent om personages, die zo alledaags zijn, te laten leven op een wijze, dat ik me niet kan voorstellen dat ze niet-bestaande mensen beschrijft, maar dat ze ons als lezers op een intieme wijze kennis laat maken met haar leven, haar klasse, haar land en haar persoonlijke levenservaringen.

Trots en Vooroordeel schijnt Jane Austens beste en bekendste werk te zijn. Toevallig kwam het voorbij in mijn leesclub: het is niet het soort boek dat ik zelf snel zou aanschaffen. De motiverende woorden van een collega ("Dat genre is niets voor jou!") hielpen ook niet bepaald om ermee te beginnen.

Achteraf is het meegevallen, maar echt beklijven doet het boek totaal niet. Allereerst gaat Austens vertelwijze van de hak op de tak. Dialogen eindigen net zo snel als ze zijn begonnen waardoor de karakters voor mij behoorlijk vlak blijven. Sowieso is de schrijfstijl naar hedendaagse maatstaven behoorlijk formeel en stijf. Hoewel het een liefdesverhaal betreft, wordt er volgens mij niet eens een mondkus beschreven. Natuurlijk verwacht je in 1813 niet snel een 'Vijftig Tinten' maar íets meer spanning en sensualiteit had het boek goed gedaan.

Het verhaal zelf wordt gered door de karakters van Elizabeth en Mr. Darcy. Beiden hebben een uitgesproken persoonlijkheid waardoor er de nodige leven in de brouwerij ontstaat. Met name de - ellenlange - brief die Darcy stuurt, doet het boek goed. Eindelijk ontvlamt er iets. Vreemd genoeg kreeg ik het boek redelijk snel uit waardoor ik principe op 3* uit kom. Maar omdat ik na één week al diep in mijn geheugen moet graven om er iets zinnigs over te kunnen vertellen, doe ik er een halfje af.

2,5*

De intrige bij Jane Austen draait meestal om de vraag wie-trouwt-met-wie, maar zonder stroperige romantiek. Het is een scherpzinnige sociale satire met verfijnde humor. Het vindt grotendeels plaats op het platteland in de graafschappen Hertfordshire, Kent en Derbyshire, met grote Engelse tuinen, bossen en onverharde paden. De hoofdpersonages behoren tot de burgerij, waar veel belang gehecht werd aan omgangsvormen en ongeschreven sociale regels.

Alles wordt uit het standpunt van Elizabeth verteld in de derde persoon. Wat ze niet zelf meemaakt, komt ze via brieven en gesprekken te weten. Ze is spontaan en impulsief, niet op haar mondje gevallen. Vooroordeel duidt op haar neiging om te snel te oordelen, op basis van roddels en onvolledige informatie. Trots slaat op de eerste indruk die Mr Darcy bij haar maakt. Bij de eerste kennismaking lijkt Darcy verwaand en Wickham betrouwbaar, maar uiteindelijk blijkt het andersom.

De personages zijn goed getekend. Elke zus heeft haar eigen karakter. Mrs Bennet is druk en emotioneel labiel; haar echtgenoot bekijkt alles stoïcijns van op afstand. Huwelijkspartners worden gekozen om verschillende redenen. Charlotte Lucas wil financiële zekerheid; Lydia wil slechts een man in uniform. Elizabeth vindt de gulden middenweg in Mr Darcy, na heel wat omwegen, misverstanden en hersenkronkels. De adel met z’n strakke etiquette wordt op de hak genomen in de persoon van Lady Catherine de Bourgh, die als een keizerin regeert over haar omgeving. Ook de clerus moet eraan geloven met de dweepzieke Mr Collins.

Het dagelijkse leven van gewone mensen wordt beeldrijk beschreven. Elektriciteit en veel moderne uitvindingen bestonden nog niet, dus hadden ze andere gewoonten. Ze lazen veel en schreven veel brieven. Ze speelden gezelschapsspelletjes en kaartspelletjes als quadrille, cassino en whist. De dochters speelden zelf pianoforte, solo of als begeleiding van zang of dans. Voorgesteld worden op een bal was een belangrijke aangelegenheid. Mensen verplaatsten zich in verschillende soorten koetsen: Lady De Bourgh heeft een phaeton met pony’s; Mr Collins een ordinaire gig. Voor grotere afstanden huren ze een chaise. Het taalgebruik is sprankelend. Opvallend is de ongewone spelling van woorden als connexion, surprize en to chuse. Het is een universeel erkende waarheid dat de romans van Jane Austen nog steeds het lezen waard zijn.

Ik vond het vrij langdradig en ben na wat ploeteren gestopt, om te wachten op de Nederlandse hervertelling door Lisette Jonkman in de serie Wereldklassiekers van Blossom Books. Het kost me weer wat moeite, maar na een paar hoofdstukken zit ik helemaal in dit verhaal over de familie Bennet. De sfeer is behouden en hoe verder ik kom, hoe nieuwsgieriger ik word naar de afloop. Ik vind dit dan ook een zeer geslaagde hervertelling.

Trots en vooroordeel – Jane Austen & Lisette Jonkman | Lalagè leest - lalageleest.nl