Interessante kennismaking met het werk van Jon Fosse. Het verhaal zelf heeft weinig om het lijf, de plot hierboven zegt vrijwel alles. Dit boek moet het vooral van de vorm hebben, de stijl. Het minimalistische daarvan dwingt je om soms heel langzaam en nauwkeurig te lezen, soms iets opnieuw te lezen, en soms zit je in een stroomversnelling (en dan... en dan... en...).
Gedachten en gebeurtenissen lijken soms in elkaar over te vloeien evenals droom en werkelijkheid (vergelijkbaar met de stroom aan gedachtes en observaties van Cliënt E. Busken, met het grote verschil dat Brouwers groots, bombastisch en creatief is qua taal en Fosse bijzonder weinig opsmuk kent). Vaste punten daarbinnen zijn een aantal herhalingen zoals de spullen die zij bij zich dragen en naar ik meen was het die avond koud en donker en regenachtig. Ja, het was koud en donker en regenachtig.
Hoewel ik soms volledig opging in het boek vroeg ik mij af en toe ook af wat er nou allemaal al gebeurd was. Niet veel. En ik hoopte stiekem toch op meer.
...stilte..., hoe verhoudt dit boek zich tot het andere werk van Fosse, weet jij dat? Is het heel vergelijkbaar of is alles zo minimalistisch, en dus ook personages en plot?